Een zee van verlangen(36)

‘We delen helemaal níets!’ schreeuwde ze, pakte een washandje en gooide het naar hem toe. Helaas miste het zijn doel (zijn grijnzende gezicht) en viel op de onheilspellende, vooruitstekende bobbel, die door de handdoek bedekt werd. Daar bleef het halverwege hangen, tot Colton het nadrukkelijk met duim en wijsvinger vastpakte en over de rand van het bad drapeerde.

‘Tuttut! Wát een temperament! Dat schijnt niet veel veranderd te zijn sinds vroeger. En ik was nogal bereid je uitnodiging aan te nemen.’

‘Verwaande kwast!’ krijste ze. ‘Dacht u heus dat ik op u zat te wachten?’

Hij lachte hartelijk om haar woedende uitval. Hevig verontwaardigd staarde Adriana hem met een kwaad gezicht aan tot zijn lach overging in een scheve grijns. Achteloos haalde hij zijn blote schouders op.

‘Je kunt een gewonde officier die net uit de oorlog is teruggekeerd toch niet kwalijk nemen dat hij hoopte dat dat het geval zou zijn, m’n beste Adriana? Je bent de verleidelijkste vrouw die ik in… nou ja, misschien wel mijn hele leven gezien heb.’

Toen Colton de badruimte binnenkwam, had hij haar eerst niet opgemerkt onder de hoge rand van het bad, maar toen hij zich had uitgekleed, was hij naar de enorme koperen badkuip gelopen, en met een schok van opwinding had hij daarin een naakte nimf ontdekt. Als hij na hun botsing in de galerij ook nog maar enigszins had getwijfeld aan de begeerlijkheid van haar ronde welvingen, dan was die nu totaal verdwenen na het zien van haar perfecte lichaam. Een lang moment had hij genoten van de verrukkelijke details van haar vrouwelijke rondingen - haar stevige, blanke borsten; haar strakke, gladde buik; en de lange, slanke benen, die heel wat mooier waren dan alle benen die hij ooit had gezien - zich heel goed bewust van de reactie van zijn lichaam op die stimulerende aanblik. Hij was bijna onwillig geweest haar wakker te maken. Zonder de vrees dat er een bediende binnen zou komen om te informeren of hij nog iets wenste, zou hij graag tot aan het opgaan van de zon naar haar zijn blijven staren.

‘Heb je geen enkel medelijden voor wat ik heb doorstaan?’

‘Absoluut niet,’ verklaarde Adriana, ‘maar omdat u zo hamert op uw ongemak, ongetwijfeld om sympathie te wekken waar die niet bestaat, zal ik me laten vermurwen en de badkamer geheel aan u overlaten!’ Ze keek om zich heen, zoekend naar de handdoek. Toen ze die niet kon vinden, besefte ze dat het de handdoek was die zijn naaktheid enigermate bedekte.

‘Draai je hoofd om, verwaande kwast, of beter nog, doe uw ogen dicht voor ze uit uw hoofd rollen! U hebt niets overgelaten dat ik om me heen kan slaan.’

Colton grinnikte zachtjes. Als ze wist hoelang hij haar had gadegeslagen tijdens haar slaap, zou ze weten dat het te laat was voor preutsheid. ‘Dat is zo ongeveer als het dempen van de put nadat het kalf verdronken is, vind je niet? Ik verzeker je dat het niet het verleidelijke beeld uit mijn geheugen kan wissen dat ik enkele ogenblikken lang heb mogen bewonderen.’

In weerwil van zijn niet aflatende starende blik steunde Adriana met haar handen op de rand van het bad, terwijl ze een gefrustreerde snauw liet horen. Ze duwde zich omhoog, wat haar borsten even op en neer deed dansen en Colton een gesmoord gekreun ontlokte toen zijn opwinding nog toenam. In de wetenschap van de pijn die snel zou komen als hij geen verlichting vond voor zijn opgekropte begeerte, wenste hij bijna dat hij haar verleidelijke lichaam níet had gezien.

Zich afvragend wat hem plotseling mankeerde, keek Adriana hem van terzijde aan. Hij staarde naar haar naakte lichaam met een fonkeling in zijn ogen of hij sterk geneigd was méér te doen dan alleen maar te staren. Kwaad hief ze haar hand op. ‘Ga achteruit en geef me ruimte om te vertrekken,’ beval ze. ‘En probeer daarbij niet te struikelen over uw kwijlende tong. Ik heb geen handen genoeg om mezelf te bedekken en tegelijk uit dit verdraaide bad te klauteren. Als ik zou proberen mijn fatsoen te bewaren, zou ik waarschijnlijk mijn nek breken.’

‘Zal ik je helpen?’ bood Colton aan, en stak in hoopvolle verwachting zijn hand uit. Op dit moment dacht hij dat hij zelfs het risico wilde nemen met de dame in kwestie naar bed te gaan. Nergens anders zou hij zo’n verrukkelijke bevrediging van zijn behoeften kunnen vinden. ‘Alleen door je aan te raken, zal ik kunnen vaststellen dat je werkelijk bestaat en geen hersenspinsel bent -’

‘Een klap in uw gezicht zou dat bewijs ook kunnen levere,’ reageerde Adriana woedend. ‘En dat is precies wat je krijgt als je het waagt iets te proberen, Colton Wyndham.’

Een diepe zucht getuigde van zijn teleurstelling. Toen ze over de rand van het bad stapte, verdween bijna alle kracht uit zijn benen. Wat andere delen van zijn lichaam betrof, had het juist de tegenovergestelde werking. Nooit had hij zulke lange, slanke benen gezien, met zo’n perfecte bos schaamhaar of zulke verleidelijke ronde borsten. Zijn handen jeukten om die zijdezachte weelde te omvatten.