Een zee van verlangen(33)

‘Ik moet oom Alistair een compliment geven voor zijn sluwheid. Hij heeft mij zeker om de tuin weten te leiden,’ gaf Colton toe.

‘Niets op Randwulf Manor is echt veranderd sinds je bent vertrokken, Colton, vooral niet in dit deel van het huis. Natuurlijk zijn je nieuwe kamers veel mooier en indrukwekkender, maar ik heb deze slaapkamers altijd gezelliger gevonden.’

Liefdevol gleed Samantha met haar vingers over het blad van het bureau waaraan haar broer vroeger talen, wiskunde en natuurkunde had gestudeerd, met nog veel andere onderwerpen die zijn privé-docent nuttig had gevonden. Volgens die geleerde had Colton tijdens zijn studie blijk gegeven van een superieure intelligentie, ondanks zijn koppigheid die, zoals Malcolm Grimm had verklaard, zijn geduld vaak op de proef had gesteld. Maar volgens hem had dat langdurige discussies uitgelokt, die voor beiden van nut waren.

Samantha glimlachte. ‘Toen ik je vanmiddag in de hal zag staan, dacht ik eerst dat je een vreemde was. Toen drong het eindelijk tot me door dat je leek op iemand die ik heel goed gekend had. Maar natuurlijk is je uiterlijk niet het enige wat je van papa geërfd hebt.’

‘Ik kan me voostellen dat ik net zo koppig was over die verloving als vader. En het hielp niet echt dat onze opvattingen pal tegenover elkaar stonden.’

Samantha beet peinzend op haar lip terwijl ze liep te ijsberen over het oosterse tapijt dat op de grond lag. ‘Ik heb geprobeerd je gesprek met mama vanmiddag te negeren, maar dat was onmogelijk. Je moet goed beseffen dat het een onderwerp is dat me grote zorgen baart.’

‘De overeenkomst die vader heeft geregeld tussen Adriana en mij, bedoel je.’ Colton wreef over zijn nek, waar zich de spanning had opgehoopt nadat hij op de hoogte was gebracht van het contract. Niet dat hij Adriana niet wilde terugzien of zelfs haar het hof niet wilde maken. Hij verlangde naar vrouwelijk gezelschap, en ze wás een schoonheid… Maar hij vond zijn onafhankelijkheid te belangrijk; hij was zeer geneigd die onmiddellijk na zijn terugkeer op te geven. Hij wilde Adriana noch zijn moeder kwetsen, maar daar zou het waarschijnlijk op neerkomen als hij zou besluiten niet met het meisje te trouwen. Hij was er allesbehalve zeker van dat een preutse jonge vrouw, die zo streng opgevoed was als Adriana, hem niet aan de rand van zijn graf zou brengen.

Tijdens zijn afwezigheid had het hem verstandig geleken langdurige verbintenissen te vermijden. Hij had onschuldige meisjes met verzotte ambitieuze vaders ontweken en het gezelschap gezocht van vrolijke, opwindende vrouwen.

Hoewel de Wyndhams en de Suttons al zó lang innig bevriend waren, was Adriana bijna een vreemde voor hem. Maar hij moest toegeven dat hij geïntrigeerd was, want niet alleen was ze mooi, maar ze had ook een lichaam dat veel verleidelijker was dan hij ooit had gezien.

Samantha keek haar broer onderzoekend aan. ‘Ja, het contract is precies wat ik bedoel.’

Colton merkte spottend op: ‘Blijkbaar ben ik de laatste die te weten komt hoe goed vader mijn leven gepland heeft.’

‘Hij heeft voor jou niet méér gedaan dan voor mij.’

Verbaasd staarde Colton naar zijn zus. Samantha en Percy leken zoveel van elkaar te houden, dat hij moeilijk kon geloven dat hun huwelijk gearrangeerd was. ‘Bedoel je dat je huwelijk het idee van een ander was?’

‘Ja. En al zul jij misschien niet geloven dat het mogelijk is, we houden zielsveel van elkaar.’

‘Wanneer is dat begonnen? In je huwelijksnacht?’

Samantha keek woedend bij de spottende, geringschattende klank in Coltons stem. ‘Onze liefde voor elkaar is ontstaan in de periode waarin hij me het hof maakte. Sinds die tijd is ze alleen maar sterker geworden. We vinden het moeilijk om ons voor te stellen hoe onze liefde zich had kunnen ontwikkelen als papa niet op dat idee was gekomen en onze verloving had geregeld.’

‘Moet ik soms geloven dat een dergelijke devotie ook tot stand kan komen tussen Adriana en mij?’

Samantha voelde zich gefrustreerd door zijn dédain.

‘Je zult langzamerhand toch wel weten dat Adriana en ik net zussen zijn.’

‘Daar ben ik me van bewust, Samantha, maar al hou jij nog zoveel van haar, ik moet je waarschuwen dat dat geen enkele invloed zal hebben op mijn beslissing. De voorwaarden van het contract zijn dat ik onder meer verplicht ben Adriana drie maanden het hof te maken. Die voorwaarde zal ik nakomen, maar wat de rest betreft, doe ik geen loze beloftes.’ Hij haalde onverschillig zijn schouders op.

Samantha keek hem smekend aan. ‘Colton, ik smeek je… alsjeblieft, alsjeblieft, doe Adriana geen verdriet. Al heb je nog zo’n hekel aan de regeling die papa voor je heeft getroffen, het is niet háár schuld.

Een peinzende zucht ontsnapte hem. ‘Dat weet ik, Samantha, en ik zal álles doen om de mogelijkheden van onze gezamenlijke toekomst te overwegen. Ik zal ook proberen me te gedragen op een manier die vader gepast zou hebben geleken, maar tot ik er volledig van overtuigd ben dat Adriana en ik van elkaar kunnen houden, doe ik geen enkele belofte waar ik later spijt van zou kunnen hebben. En ik wens niet met haar te trouwen om de families een plezier te doen. Je zult je erbij neer moeten leggen dat ik weliswaar bereid ben haar het hof te maken, maar dat het heel goed mogelijk is dat er niets van terechtkomt. Het contract is zonder mijn weten opgesteld door onze ouders. Adriana waarschuwen dat ze op haar hoede dient te zijn, lijkt me de enige manier om te voorkomen dat ze gekwetst zou raken door mijn afwijzing.’