Een zee van verlangen(39)

Verward hief hij met één hand zijn stok op en klemde zijn glas in de andere. Hij spreidde zijn armen uit en keek naar zijn uniform. ‘Wat bedoel je? Het is het beste wat ik heb tot ik mijn kleermaker uit Londen kan halen.’

Samantha giechelde. ‘Colton, ik zou van jóu zeker nooit verwacht hebben dat je van damesparfum hield. Ik geloof zelfs dat jullie tweeën vanavond hetzelfde parfum hebben gebruikt.’

Alle ogen richtten zich op de mooie brunette, die met volledige toewijding haar roemer leegdronk voor ze hem op het dienblad plaatste van een langslopende bediende en een nieuw glas accepteerde. Onrustig onder de nieuwsgierige aandacht die haar ten deel viel, vermeed Adriana zorgvuldig naar iemand te kijken terwijl ze wachtte op Coltons antwoord. Hoewel ze de schande vreesde als hij harteloos zou blijken te zijn, had ze te veel ruggengraat om weg te lopen.

‘Een misverstand, m’n beste Samantha,’ mompelde Colton lachend, ‘en een waarvoor me de tijd ontbrak om het recht te zetten als ik op tijd beneden wilde zijn. Toen het tot me doordrong dat mijn bad geparfumeerd was, was het te laat om de bedienden te vragen voldoende emmers heet water boven te brengen voor een nieuw bad. Ik was helaas te lang buiten blijven wandelen met de honden en had veel te dringend een bad nodig om er afstand van te doen. Eerlijk gezegd had ik er niet bij stilgestaan dat iemand anders gebruik had gemaakt van de badkamer naast mijn oude kamer of dat er kort tevoren een vrouw was geweest.’

Samantha lachte vrolijk. ‘Een wonder dat je niet iets schokkenders bent tegengekomen dan een flesje badolie. Adriana gebruikt die kamers al een tijdje als ze paard heeft gereden en hier een bad wil nemen en zich verkleedt voor het diner. Ik weet zeker dat het haar parfum is dat je vanavond op hebt, maar ik moet toegeven dat ik het liever bij haar ruik dan bij jou.’

‘Voor een dame is het heel verleidelijk, maar voor mij is het een beetje te zoet.’

‘Ik ben blij dat je dat zegt,’ antwoordde Samantha plagend. ‘Ik maakte me werkelijk even ongerust. Toen ik dat parfum rook, begon ik me af te vragen wat de oorlog met je gedaan had.’

Colton zag dat Stuart dichterbij was gekomen en nu naast zijn zus stond. Hij stak zijn hand naar hem uit. ‘Ik wil me graag aansluiten bij degenen die je al van harte gelukgewenst hebben met je verjaardag, Stuart. Ik hoop dat je niet alleen van deze dag geniet, maar van nog heel veel komende verjaardagen.’

De burggraaf antwoordde met een brede grijns en schudde de ander hartelijk de hand. ‘Ik had vanmiddag geen gelegenheid lang met je te praten, dus voor er te veel tijd verstrijkt, zou ik graag van de gelegenheid gebruik willen maken om je uit te nodigen met mij en een klein groepje van mijn vrienden te gaan jagen. Dat wil zeggen, als je al in staat bent erop uit te trekken. We zouden heel graag willen dat je meeging.’

Colton kromp overdreven ineen voor hij zijn hoofd schudde. ‘Ik moet bekennen dat ik nog steeds moeite heb met paardrijden, zoals je zult begrijpen, maar ik zal je uitnodiging heel wat enthousiaster aanhoren als mijn been volledig genezen is.’

‘Ik had hetzelfde probleem niet al te lang geleden,’ vertrouwde Stuart hem toe. ‘Ik heb er een hekel aan gekregen om op mijn buik te liggen. Té lang had ik geen andere keus dan in die houding te liggen.’

Ze moesten er hartelijk om lachen, en Colton kwam van zijn kant met een uitnodiging voor de burggraaf. ‘Nu je min of meer tot de familie behoort, Stuart, moet je vaker op bezoek komen in Randwulf Manor. Ik wil graag je verhalen horen over de veldslagen waarin je hebt gevochten.’

De burggraaf nam de uitnodiging gretig aan. ‘Ik wil niets liever, en ik hoop dan ook jouw verhalen te mogen horen. En ik wil je bij deze gelegenheid tevens zeggen dat ik erg blij ben dat je het markizaat hebt geaccepteerd. Latham heeft zijn goede kanten, maar ik vrees dat zijn tekortkomingen ver in de meerderheid zijn. Je zus en je moeder hebben de afgelopen paar weken hun uiterste best gedaan om vrolijk en hoopvol te lijken, maar het was voor iedereen duidelijk dat ze zich zorgen maakten over jou en bang waren dat je niet thuis zou komen.’

‘Ik zal alles in het werk stellen om het mijn familie in de toekomst niet moeilijk meer te maken,’ beloofde Colton. ‘Ik ben thuisgekomen om voorgoed te blijven.’

‘Dat vraagt om een toast,’ viel Percy hen in de rede. Hij legde een arm om Samantha’s middel en hief met zijn vrije hand zijn roemer op. ‘Op de zevende markies van Randwulf. Op je welzijn en een lang en gezond leven.’

‘Bravo!’ riep Stuart, en hief ook zijn glas op en dronk op Colton.

Zwijgend volgde Adriana hun voorbeeld. Ze hief haar glas op en zag tot haar verbazing dat Colton met een warme glimlach naar haar keek. Ze vroeg zich af wat er door hem heen ging, maar toen zijn blik langzaam en met een sensuele liefkozing omlaag gleed naar haar boezem, besloot ze dat het haar waarschijnlijk niet zou bevallen.