Een zee van verlangen(111)

‘Ik gok op midden mei of misschien in juni,’ maakte Adriana snel zijn zin stralend lachend af.

‘Weet moeder het al?’ vroeg Colton.

‘Ik ben de trap op gehold toen we in Randwulf kwamen en vertelde het haar terwijl jullie een glaasje dronken in de zitkamer.’

Coltons brede schouders schokten van het lachen. ‘Ik weet zeker dat ze het prachtig vond om grootmoeder te worden.’

‘Natuurlijk,’ zei Samantha met een voldane grijns. ‘Percy en ik zijn al zó lang getrouwd dat mama bijna de hoop had opgegeven. Maar de aanstaande komst van een baby in de familie heeft weer een vonk van leven in haar ogen gebracht. Ze zal beslist zoveel kleinkinderen willen hebben als Adriana en ik maar kunnen produceren. Ik zou dus maar opschieten met die verloving, Colton, zodat mama zich, kort nadat onze baby is geboren, op een volgend kleinkind kan verheugen.’

Enorm verlegen wendde Adriana haar gezicht naar het raam, vechtend tegen een diepe blos. Ze wilde dat haar vriendin in het bijzijn van haar broer niet zo voortvarend was. Als hij voortdurend onder druk werd gezet om met haar te trouwen, zou dat hem waarschijnlijk dwingen naar een ander deel van de wereld te vluchten, zoals hij had gedaan toen zijn vader hem de verloving voorstelde.

Al viel het hem nog zo moeilijk om kalm te blijven bij de gedachte aan een zwangere Adriana, toch wist Colton een welgemeende glimlach op te brengen voor zijn zus. Hij vroeg zich af hoe zijn moeder zou reageren als hij in de zeer nabije toekomst de grenzen van het protocol zou overschrijden door zijn groeiende verlangen om met Adriana de liefde te bedrijven. Zijn zelfbeheersing was zó aangetast, dat er niet veel meer voor nodig zou zijn om hem tot het punt te brengen waarop geen terugkeer mogelijk is. Elke dag die voorbijging verzwakte zijn wilskracht verder en stuwde hem naar de smalle brug over de bodemloze kloof. Eén onvoorzichtige stap, en hij zou weleens halsoverkop in een huwelijk kunnen storten nadát hij haar ontmaagd had.





‘Jane Fairchild is zo lief en gracieus als een engel,’ zei Samantha zachtjes toen de opgewekte vrouw hen binnen had gelaten in het huis van de oude molenaar. ‘Maar eerlijk gezegd, vind ik haar dochter een soort heks geworden sinds we haar hebben leren kennen. Felicity’s blik is zó doordringend, dat ik bang ben dat ze een gat door ons wil boren. Ze ziet eruit als een adder die op het punt staat aan te vallen.’

‘Ssst! Straks hoort iemand je nog,’ fluisterde Adriana, met een waarschuwend kneepje in de hand van haar vriendin. Ze keek om zich heen om te zien of ze enige nieuwsgierige belangstelling kon ontdekken op het gezicht van de mensen om haar heen. Toen ze niets zag, slaakte ze een zucht van opluchting dat de opmerking van haar zus verloren was gegaan in het geroezemoes van stemmen in de drukke salon.

Samantha lachte spottend. ‘Als ik zie hoe Felicity haar ogen samenknijpt, dan denk ik dat ze de woorden leest zodra ze uit mijn mond komen. Zo zijn heksen, weet je.’

‘Misschien kunnen we beter naar boven gaan en meneer Gladstone gaan begroeten voordat hij helemaal uitgeput raakt. Jane zei dat hij zich niet goed voelde vanavond, dus ik vermoed dat hij niet tegen dat hele gezelschap opgewassen is. Als Colton en Percy het ermee eens zijn, kunnen we misschien vroeg weg. Felicity schijnt ons niet graag hier te hebben, en ik wil liever geen verplichtingen tegenover haar.’

Samantha keek nog even naar het blondje en voelde een koude rilling door zich heen gaan. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit het doelwit was geweest van zulke giftige blikken.

‘Wat hebben we in vredesnaam gedaan om die scherpe dolken te verdienen? We dachten haar een dienst te bewijzen door haar uit te nodigen om mee te gaan op ons uitstapje, maar ze schijnt ons nu iets kwalijk te nemen,’ zei Adriana.

‘Ik geloof dat haar vijandige houding, lieve vriendin, iets te maken heeft met het contract dat je vader heeft verzonnen,’ merkte Samantha op.

Opnieuw ging haar blik tersluiks naar degene die door een vreemde wending van het lot voor ieder van hen een soort nemesis was geworden hen. Samantha kon geen andere reden bedenken voor de verandering in Felicity’s houding. ‘Je bedoelt omdat jij Colton hebt en zij niet. Alsof zij ooit een kans zou hebben gehad bij mijn broer.’

‘Ik héb Colton niet,’ corrigeerde Adriana haar, nadrukkelijk fluisterend. ‘Hij is een onafhankelijk mens.’

‘Nou, te oordelen naar Felicity’s woedende gezicht, zou ik geneigd zijn te zeggen dat ieder ander gelooft van wél, en dat zij de roddels hoort.’

‘Dan heeft iederéén het bij het verkeerde eind. Laten we nu naar boven gaan voordat ik me ga ergeren over je aanhoudende gepraat dat Colton en ik zo goed als verloofd zijn. En spreek alsjeblieft niet over míjn kinderen waar hij bij is. Ik weet zeker dat hij dat even gênant vindt als ik.’