Een zee van verlangen(108)

Zo is het genoeg! berispte Adriana zichzelf. Als Colton haar uit zijn leven bande, zou ze beter af zijn zonder hem, want ze wilde niet trouwen met een man die haar niet wenste. Eroverheen komen zou weleens een vreselijke kwelling kunnen zijn, maar uiteindelijk zou het haar wel lukken. Ze had zijn eerste afwijzing overleefd, en de tweede zou ze ook overleven. Toch had ze nooit geweten dat haar hart zó naar een man kon uitgaan totdat Colton teruggekomen was in haar leven. Hun hofmakerij had haar momenten van pijnlijke verwarring bezorgd, maar ook even vaak momenten die haar hart verblijdden. Alleen al het in zijn gezelschap zijn maakte haar duidelijk hoeveel genot er kon zijn in een relatie tussen een man en een vrouw.

Coltons hoffelijkheid was van begin af aan duidelijk geweest. De zondag na het herfstbal was hij ’s middags op Wakefield Manor aangekomen om formeel aan te vangen met haar het hof te maken. Hij had haar een groot boeket bloemen aangeboden, met een enigszins schaapachtige bekentenis dat een bediende ze had geplukt in de oranjerie, weliswaar met Philana’s toestemming. Die onverwachte onbeholpenheid in zo’n krachtige, zelfbewuste man had haar ontroerd op een manier die ze niet voor mogelijk had gehouden.

Hij had haar uitgenodigd een wandeling met hem te maken in de tuin, die eind oktober beslist niet op zijn best was. De hoge heggen rond het park van Wakefield boden voldoende privacy, en haar spanning was verdwenen toen ze in gesprek met hem was geraakt. Tot op dat moment had Adriana niet beseft wat een gecompliceerd mens Colton was geworden. Hij had openhartig verteld over zijn ervaringen in het leger, en wist op subtiele wijze te getuigen van zijn onafhankelijke karakter. Tijdens zijn militaire carrière had hij diverse onverwachte confrontaties met de vijand gehad, die hem dwongen tot improvisatie en beslissingen die indruisten tegen de bevelen die hem waren gegeven, om zijn manschappen te beschermen en niet nodeloos te laten sneuvelen. Wie zijn verhalen had gehoord, kon niet twijfelen aan zijn onafhankelijkheid. Ze voelde zich vereerd dat hij dingen over zichzelf had verteld die hij zelfs voor zijn eigen familie had verzwegen. Veel daarvan had te maken gehad met de breuk die was ontstaan door zijn vertrek en met de moeilijkheid om de afschuwelijke leegte te verwerken die het gevolg was van zijn verlies en de scheiding van zijn familie. Maar toen hij naar Afrika was gestuurd, had hij het te druk gehad om veel aan thuis te denken en aan wat hij had achtergelaten, en zijn berouw was uit zijn bewuste gedachten verdwenen.

Toen hij talloze humoristische incidenten had verteld die tijdens zijn carrière als officier waren voorgevallen, had Adriana hartelijk moeten lachen. Hij was ontspannen en onweerstaanbaar. En ze had hem nog meer bewonderd om het feit dat hij in staat was om zichzelf te lachen en openlijk grapjes te maken over zijn eigenaardigheden. Wat hij vertelde leek haar eerder charmant dan irritant. Kortom, ze vond hem een opmerkelijke man, het soort man met wie ze zou willen trouwen als ze de kans had gekregen zelf een keus te maken.

Colton was uitgenodigd om die avond te blijven eten en zat tegenover Adriana aan tafel, waar hij haar gedurende het grootste deel van de maaltijd indringend zat op te nemen. Veel later op de avond, toen hij op het punt stond weg te gaan, stonden ze buiten bij de deur van Wakefield Manor, gaven elkaar een hand en bleven die vasthouden terwijl over familie en andere dingen praatten. Na de capuchon van haar cape strak om haar hoofd te hebben getrokken, had hij haar gekust op een manier die haar hart wild deed kloppen. Hun lippen drukten zich op elkaar en hun tongen leken te gaan meespelen toen zijn tong tantaliserend over haar mond likte en even naar binnen glipte. Maar toen had hij haar abrupt van zich af geduwd en snel afscheid genomen. Ze was glimlachend met heimelijk genot naar binnen gegaan en naar haar slaapkamer.

Sinds dat eerste bezoek voelden haar ouders zich aangemoedigd door Coltons blijkbare verlangen haar verder het hof te maken en maakten ze vaak opmerkingen over zijn hoffelijke, onberispelijke manieren. Adriana durfde hen niet te vertellen dat als het hem uitkwam, Colton Wyndham ook een losbol en soms een beetje een roué kon zijn.

Gepast gechaperonneerd door de Burkes hadden ze verscheidene dagen van de volgende week in Bath doorgebracht, waar ze hadden gewinkeld en toneelvoorstellingen, muzikale evenementen en gezellige bijeenkomsten bezocht. Tegen het eind van dat tijdsverloop was bijna iedereen in Engeland ervan op de hoogte dat ze een paar vormden.

Wat Roger betrof, haar vader had hem bijna vermoord op de avond van zijn overval op Adriana. Toen de jongeman eindelijk bij bewustzijn kwam, lang nadat de gasten waren vertrokken, had lord Standish een op scherp staand pistool tegen het puntje van Rogers neus geduwd terwijl hij uiting gaf aan zijn verontwaardiging. Dat vertoon van vaderlijke woede had Roger doen jammeren van angst en onder een vloed van tranen had hij gesmeekt om zijn leven. Alleen dankzij de wijze woorden van haar moeder, dat hem doden alleen de nieuwsgierigheid van de roddelaars zou wekken, had Gyles ervan af doen zien. Niettemin had haar vader Roger gewaarschuwd dat als hij ooit nog eens dicht in haar buurt zou komen als ze alleen was, hij reden zou hebben dat te betreuren. Voorlopig echter was hij bereid Roger te laten gaan zonder een aanklacht tegen hem in te dienen. Niet dat Gyles ook maar enige barmhartige gevoelens had voor hem; hij had er alleen een intense afkeer van dat de naam van zijn dochter bezoedeld zou worden door een groep roddelaars die veel ophef zouden maken van het feit dat ze bijna verkracht was.