Een zee van verlangen(109)

Roger had kort daarna zijn leertijd beëindigd en het beheer van de spinnerij overgenomen. Hij bewees zijn potentieel door winsten te maken die ogenschijnlijk gelijk waren aan die van de oorspronkelijke eigenaar, Thomas Winter. Het was een prestatie waartoe Edmund Elston niet in staat was gebleken, ondanks zijn neiging de loftrompet te steken over zijn eigen scherpzinnigheid. Na als een razende tekeer te zijn gegaan tegen zijn zoon omdat hij er niet in geslaagd was lady Adriana’s hand te winnen, had de oude Elston zijn verdiende loon gekregen, althans volgens sommige werknemers. Elston had een beroerte gekregen en was nu in een verwarde toestand aan bed gekluisterd. Het feit dat de verwijten waren geuit in bijzijn van het personeel had de broze verstandhouding van het laatste jaar tussen vader en zoon bijna verbroken. Maar sommige mensen waren zich bewust van het feit dat Edmund Elston zijn testament geruime tijd vóór hun breuk had geschreven, en bij gebrek aan andere familie of goede vrienden, zijn zoon tot enige erfgenaam had benoemd. Sommigen hadden zelfs voorspeld dat Roger Elston bij het overlijden van zijn vader een tamelijk rijk man zou zijn. Maar Edmunds conditie had algauw het tegendeel bewezen van de morbide voorspellingen dat hij niet lang meer zou leven. Zijn huishoudster ging zelfs zover dat ze beweerde dagelijks een vooruitgang bij hem waar te nemen.

Blijkbaar maakte Roger nu Felicity het hof. Om een onbekende reden had Stuart zijn belangstelling kort na het herfstbal voor haar verloren. Tot ieders verbazing en Adriana’s immense blijdschap was hij begonnen Berenice Carvell het hof te maken, wier omvang in de laatste twee maanden aanzienlijk geslonken was. Haar aantrekkelijkheid werd met de dag duidelijker. Wat Riordan Kendrick betrof, hij had zich na het bal teruggetrokken en ging nu met geen enkele vrouw om. Volgens horen zeggen hield hij toezicht op de renovaties van zijn privévertrekken op zijn landgoed aan de rand van Bradford.

Adriana probeerde haar gedachten te richten op Riordan Kendrick en zijn verlangen haar tot vrouw te hebben toen ze uit haar slaapkamer kwam. Tot op zekere hoogte was Riordans huwelijksaanzoek voor haar een geruststelling dat ze tenminste eervol door iemand werd begeerd.

‘Goedenavond,’ groette ze, en dwong zich tot een vrolijke glimlach toen ze naar de markies en haar chaperonnes toe liep. Het liefst was ze teruggekeerd naar de beslotenheid van haar slaapkamer, waar ze een wanhopige poging zou doen te vergeten dat Colton Wyndham ooit was teruggekeerd om haar leven op zijn kop te zetten. Tot haar grote spijt was ze van hem gaan houden, en ze was wanhopig bij de gedachte aan het moment waarop hij koelbloedig haar wang zou kussen en het verdrag van haar ouders zou beëindigen.

Samantha kwam haastig naar voren en gaf haar vriendin een zoen op haar wang. ‘Je deed er lang over om beneden te komen,’ zei ze met een plagende grijns. ‘Als ik achterdochtig was, zou ik haast zeggen dat je geen zin hebt om het kerstfeest van meneer Gladstone bij te wonen.’ Haar ogen ontdekten geen zweem van vreugde, en ze vroeg nadrukkelijker: ‘Of is het dat je Roger en Felicity wilt vermijden, die er natuurlijk ook zullen zijn?’

Hoewel haar beste vriendin en vertrouwelinge met haar vraag angstig dicht bij de waarheid was, veinsde Adriana verbazing toen Charles haar fluwelen cape bracht. ‘Waarom zou ik hen willen vermijden?’

‘Omdat, gansje,’ antwoordde Samantha met een hartelijke lach, ‘Felicity overal rondvertelt dat je Roger aan het lijntje hebt gehouden tot Colton thuiskwam. Natuurlijk geeft die lieve Roger, gezegend zij zijn zwarte inborst, een grootmoedig knikje bij wijze van instemming.’ Ze omklemde Adriana’s vingers, voelde dat ze trilden en keek haar met groeiende bezorgdheid aan. ‘We hoeven niet naar Stanover House als je niet wilt.’

‘We gáán,’ verklaarde Adriana resoluut, zich vermannend. ‘We gaan op bezoek bij Samuel Gladstone en niet bij zijn kleindochter. Daarna ligt het aan jullie drieën om te beslissen of we blijven of weggaan.’

Al deed Colton nog zo zijn best in Adriana’s aanwezigheid een beleefde kalmte te bewaren, toch voelde hij zijn edele delen weer opspelen. Dat gebeurde altijd als hij haar zag, want ze was voor hem het ideale beeld van de vrouw. Vaak had hij zich in haar bijzijn gevoeld als een eenvoudige lakei bij een koningin.

Hij hield Charles tegen, die haar fluwelen cape kwam brengen, nam die zwijgend van hem over en ging achter Adriana staan. Hij boog zich naar haar toe terwijl hij de cape om haar schouders drapeerde en mompelde in haar oor: ‘Je bent zo perfect dat je me het hoofd op hol brengt, liefste.’

De melodieuze, verleidelijke klank van zijn stem ondermijnde Adriana’s pogingen om afstandelijk te blijven. Zijn woorden leken te resoneren door haar lichaam als de liefkozingen van een minnaar. Zijn knokkels streken vluchtig langs haar naakte schouder. Ze smolt bijna weg van genot, maar wist met bevende stem uit te brengen: ‘U bent heel galant, milord.’