Een zee van verlangen(107)

Colton kreunde inwendig. Hij was de tel kwijt hoefveel maanden er voorbij waren gegaan zonder dat hij met een vrouw naar bed was geweest, zeker het grootste deel van het jaar. Als hij niet binnen redelijke tijd verlichting vond voor zijn mannelijke behoeften, zou hij nog een verdomde eunuch worden!

Wat had zijn vader hem aangedaan?

Hij schrok op, verrast dat hij zo gemakkelijk de schuld op een ander kon schuiven. Het was niet de schuld van zijn vader, hij had het aan zichzelf te wijten. Hij had het voorstel van zijn vader kunnen afwijzen, de Suttons hebben betaald als boetedoening voor zijn belediging en het recht hebben opgeëist zelf zijn vrouw te kiezen. En toch was hij er afkerig van geweest de gelegenheid aan te grijpen om de sterke aantrekkingskracht die Adriana op hem uitoefende, op de proef te stellen. Ze had haar lieflijke klauwen in hem vastgehaakt en hem vrijwel immuun gemaakt voor andere vrouwen.

Door te zorgen voor een escorte in de vorm van Samantha en Percy, had hij gedacht de periode van drie maanden door te komen zonder haar overdreven het hof te hoeven maken. Op een dergelijke manier te worden gechaperonneerd, belette in elk geval dat hij zich te veel liet meeslepen en Adriana’s onschuld te compromitteren. Helaas raakte hij er ook enorm door gefrustreerd. Vaker dan hij zich wilde herinneren, had hij het verlangen moeten onderdrukken een afgezonderd plekje te vinden waar hij haar naar hartenlust kon liefkozen en kussen, tot ze zijn vurige liefdesbetuigingen niet langer kon weerstaan en zich aan hem gaf. In elk prieel of zomerhuisje zou hij haar rokken omhoog hebben geschoven en zijn gang zijn gegaan.

Waar bleef zijn standvastige verzet tegen het bevel van zijn vader?

Hij had nog maar één maand om haar het hof te maken, en hij wist niet eens of hij zijn handen lang genoeg van haar af zou kunnen houden om plannen te maken voor een grootse bruiloft. Hoe meer ze samen waren, hoe meer hij voorzag dat ze met een dikke buik voor een predikant zou staan.

Wat Adriana in de laatste paar weken met zijn zelfbeheersing had gedaan, was gewoon misdadig. Bijvoorbeeld: toen hij zich laatst stond te scheren, had hij bijna zijn keel doorgesneden - hoewel per ongeluk - toen plotseling de gedachte bij hem opkwam: naar de verdommenis met die hofmakerij! Schiet op met dat huwelijk en duik met haar het bed in!

Had hij zijn verstand verloren? Hij had nog nooit een vrouw ontmoet die hij niet gemakkelijk had kunnen vergeten… tot hij naar huis was teruggegaan en ontdekte dat het meisje dat hij jaren geleden had afgewezen een verblindende schoonheid was geworden. Na vóór zijn vertrek zo heftig in opstand te zijn gekomen tegen de keus van zijn vader, was het niet bepaald bevorderlijk voor zijn trots dat Adriana snel zíjn keus begon te worden.

Hij was gefrustreerd. Dat stond als een paal boven water. Niemand, vooral Adriana zelf niet, had enig idee hoe hij zich moest beheersen om niet met haar weg te lopen.

Dát zou opzien baren!

Dus wat moest hij doen? Doorgaan alsof zijn vitale delen hem niet heimelijk deden kermen van de pijn? Het leek of zijn vroeger zo ijzeren zelfbeheersing hem de laatste tijd danig in de steek begon te laten. Hij wist zeker dat als hij maar scherp genoeg luisterde, hij in de verte de huwelijksklokken zou horen luiden. En dat alles door een mooie, charmante, dappere jonge vrouw, van wie hij intens veel begon te houden.





‘Lord Randwulf en de Burkes, mylady,’ kondigde de butler hun komst aan, nadat Maud hem binnen had gelaten in Adriana’s slaapkamer. ‘Ze wachten op u in de vestibule. Zal ik hen naar de zitkamer brengen?’

‘Niet nodig, Charles. Zeg alsjeblieft dat ik direct beneden kom. Nog één ogenblikje. Wil je zo vriendelijk zijn mijn sjaal mee naar beneden te nemen, Charles?’

‘Ja, mylady.’ De butler glimlachte. Van de drie zussen Sutton wist alleen lady Adriana een verzoek zo vriendelijk in te kleden.

Toen hij wegging en Maud bedrijvig was in de kamer, stond Adriana op van haar toilettafel en pakte het kerstcadeau dat ze voor Samuel Gladstone had gemaakt. Ze hoopte dat de met wol gevoerde muts niet alleen zou dienen om zijn hoofd warm te houden in de koude nachten, maar ook om ziekten af te weren die zijn moedige geest en verouderende lichaam konden verzwakken. Hij was zó geliefd in het stadje dat hij erg gemist zou worden als hij zou komen te overlijden.

Pas toen Maud omkeek, besefte Adriana dat ze weer een diepe zucht had geslaakt, ze scheen dat de laatste tijd te vaak te hebben gedaan.

‘Is alles in orde met u, mylady?’ informeerde Maud bezorgd.

‘Natuurlijk, Maud,’ antwoordde ze. Al had Colton haar in de afgelopen twee maanden nog zo vaak vergezeld, het was altijd in gezelschap van anderen. Het leek een handige manier te zijn om het bewijs te leveren dat hij niets onwelvoeglijks had gedaan in de periode van drie maanden. Aan het eind ervan verwachtte ze niet anders dan dat hij zou aankondigen dat hij volledig voldaan had aan het verdrag van zijn vader en haar ouders en besloten had dat hij zijn vrijheid verkoos boven een huwelijk met haar. De Burkes konden getuigen van zijn fatsoenlijke gedrag en zo zou hij er gemakkelijk aan kunnen ontsnappen. Dat sombere vooruitzicht deprimeerde haar misschien meer dan iets anders. Wat kon ze anders geloven dan dat Colton Wyndham voorgoed van haar verlost wilde zijn?