Een zee van verlangen(112)

‘Dat betwijfel ik,’ antwoordde Samantha, terwijl ze Adriana naar de gang volgde. ‘Ik geloof niet dat hij zich voor iets geneert. Ik denk eerder dat het beleven en beschouwen van de wereld als een leger van uitsluitend mannen, hem voor bijna alles immuun heeft gemaakt.’

Adriana bleef staan op de onderste tree van de trap en draaide zich kwaad om naar haar vriendin. ‘Misschien dat híj dat is, maar ík zeker niet, en als je doorgaat met zo te praten, zal ik weigeren ergens met je naartoe te gaan als Colton erbij is. Dus alsjeblieft, Samantha, schei uit met te proberen hem op te stoken tot een huwelijk met mij. Als hij niet kwaad wordt, dan word ík het wel.’

Samantha haalde onverschillig haar schouders op. ‘Je bent gewoon overgevoelig, dat is alles.’

‘Ik zou kunnen zijn zeggen dat jij overóngevoelig bent, maar ik vrees dat dat niet veel goed zal doen.’

Samantha wierp even een zijdelingse blik op haar vriendin, onmiddellijk gevolgd door een tweede, aandachtiger blik. Ze begon te giechelen terwijl ze strak naar het puntje van Adriana’s neus keek. ‘Ik geloof echt dat Felicity’s giftige blik zijn sporen op je heeft achtergelaten, of anders, ondeugende meid, heb je in het roet gespeeld. Ik weet niet of jij het weet, maar je hebt een vuile vlek op je neus. Ik hoop dat het niet je hekserige humeur is dat voor de dag komt.’

Geschrokken keek Adriana naar haar gehandschoende hand en ontdekte dat het leer bij de vingertoppen een donker inktvlek vertoonde. Ze herinnerde zich dat het gastenboek open op een tafel bij de voordeur had gelegen en nam aan dat de oude dame die vóór haar naar binnen was gegaan per ongeluk inkt aan de pen had gesmeerd. Ze trok haar handschoenen uit en fluisterde haastig: ‘Gauw, veeg die vlek eraf voordat iemand het ziet en denkt dat ik een wrat of nog erger op mijn neus heb gekregen.’

‘Wratten horen bij heksen, weet je,’ plaagde Samantha.

Adriana zuchtte wanhopig. ‘Ga je de onnozele clown uithangen of zou je voor de verandering eens willen helpen?’

Opnieuw trok Samantha haar schouders op. ‘Ik heb niets om het af te vegen.’

Adriana sloeg haar ogen ten hemel alsof ze om geduld bad en zocht haastig, met een onderdrukt gemompel over irritante mensen, in haar handtas naar haar eigen met kant afgezette zakdoek. ‘Om terug te komen op onze discussie van een ogenblik geleden, lady Burke, het idee om mij het hof te maken was niet van je broer afkomstig. Het was hem opgedrongen. Met je suggestieve opmerkingen over een baby van hem, geef je hem alleen maar nóg meer reden zich eraan te ergeren. Als je daar niet mee ophoudt, zal hij net als vroeger weer uit Randwulf Manor weg willen.’

‘Ba! Het wordt tijd dat Colton trouwt, of híj dat beseft of niet. Hij wordt er niet jonger op, weet je, en als hij van plan is een dynastie te stichten, kan hij maar beter gauw beginnen in plaats van er alleen maar over te denken. Hij zou de kans weleens aan zijn neus voorbij kunnen zien gaan. Wat me eraan doet denken, lord Harcourt heeft zijn privé-vertrekken laten uitbreiden en renoveren, en er een grote badkamer in laten bouwen. De roddelaarsters maken zich doodzenuwachtig, ze denken dat hij van plan is te trouwen en het aan niemand vertelt.’ Samantha keek achterdochtig naar haar vriendin. ‘Weet jij daar toevallig iets van?’

‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoordde Samantha, terwijl ze de zakdoek uit haar tas haalde en over de vlek op haar neus wreef. ‘Waarom zou ík moeten weten wat hij van plan is?’

‘Omdat, lieverd, jij de enige vrouw bent voor wie hij al een jaar of langer enige belangstelling heeft getoond. Hij wond er geen doekjes om dat hij jou begeerde als zijn markiezin. Heb je hem toevallig verteld dat je gebonden bent aan een contract?’

‘Is de vlek weg?’ vroeg Adriana, in een poging Samantha’s vraag te ontwijken.

‘Nee, domoor, je hebt het alleen maar erger gemaakt. Geef hier die zakdoek, dan doe ik het wel.’

Adriana onderwierp zich aan Samantha’s ijverige gepoets en wachtte geduldig tot de vlek verdwenen was.

‘Zo, je neus is weer mooi… behalve dat hij knalrood is,’ plaagde Samantha, en lachte toen haar vriendin kermde van ergernis. ‘Zó erg is het niet, kalm maar. Alleen zul je me voor die dienst alles moeten vertellen wat je weet van lord Harcourts huwelijksplannen.’

‘Ik heb geen idee wat zijn bedoelingen zijn. Vraag het hem, als je zo nieuwsgierig bent. Hij zal het je waarschijnlijk wel vertellen, als je dapper genoeg bent om het hem te vragen.’ Adriana draaide zich abrupt om en liep verder de trap op, Samantha’s gemompel negerend.

‘Je doet er vreselijk geheimzinnig over,’ klaagde Samantha, die vlak achter haar aan kwam. ‘Misschien zal ik Colton moeten waarschuwen…’