Een zee van verlangen(105)

Adriana schudde haar hoofd. ‘Er is me niets ergs overkomen, Maud,’ bracht ze er met verstikte stem uit. ‘Maar alleen omdat lord Randwulf op tijd kwam om me te redden. Dankzij hem heb ik alleen een paar blauwe plekken en schaafwonden aan Rogers aanval overgehouden.’

Ze stak haar hand uit naar de zakdoek die Colton nog steeds vasthield en keek door een waas van tranen naar zijn gezicht terwijl ze de zakdoek uit zijn hand pakte. Hij staarde haar nog steeds aan en probeerde zijn gedachten te ordenen. Wat voor waanzin had bezit van hem genomen? vroeg hij zich af. Zelfs nu nog had hij het gevoel alsof hij verdronk in die donkere poelen van haar ogen.

‘Lord Randwulf dacht dat u gevaar kon lopen, mylady, met Roger nog in huis,’ legde Maud snel uit. ‘Hij wilde niet wachten tot ik was gaan kijken en holde naar boven om zeker te weten dat u niets was overkomen.’

‘Ik ben heel dankbaar dat hij niet heeft gewacht, Maud,’ antwoordde Adriana beverig. Ze probeerde een reden te vinden voor Coltons klaarblijkelijke verwarring. ‘Zonder lord Randwulf was Roger waarschijnlijk geslaagd in zijn poging tot aanranding.’

‘Dan ben ik erg blij dat his lordship u te hulp is gekomen, mylady, want niemand anders had u op tijd kunnen bereiken.’ Ze liep met een aarzelende vraag naar het bed. ‘Zal ik een ochtendjas voor u halen, mylady?’

‘Papa moet onmiddellijk weten wat hier is gebeurd, en jij zult hem het nieuws moeten gaan vertellen.’

Adriana wist hoe razend haar vader zou zijn en keek even naar de bewusteloze Roger. Ze had niet verwacht dat er zo’n hevige golf van walging door haar heen zou gaan dat ze weer op de grond moest knielen.

‘Alsjeblíeft, haal die man hier weg,’ vroeg ze fluisterend. Ze wendde haar gezicht af, alsof hij te monsterachtig was om naar te kijken.

Roger voldeed aan haar verzoek en liep naar Roger toe. ‘Maud, als je me een plaats kunt laten zien waar dit onwelkome stuk bagage goed kan worden opgeborgen tot lord Standish hem onder handen kan nemen, zal ik die kwestie onmiddellijk afhandelen.’

‘Ik denk dat die geslepen schoft het best een tijdje in de linnenkast kan doorbrengen,’ verkondigde Maud, met een gebaar naar de aangrenzende kamer. ‘Die is nauwelijks groot genoeg dat een mens erin kan ademhalen, laat staan een spier verroeren.’

‘Klinkt als precies de juiste plek voor Elston,’ zei Colton spottend.

Ze vertrok minachtend haar mond terwijl ze naar Roger keek en haar mening ten beste gaf. ‘Voor een armoedzaaier van een klerk heeft hij het wél hoog in zijn hoofd. En stom is-ie ook, zich met geweld opdringen aan mijn meesteres en te denken dat haar pa daar allemaal wel overheen zou stappen. Die kerel weet het nog niet, maar het is zijn geluk dat u er eerder was dan lord Standish, anders zou u een lijk naar buiten moeten dragen.’

Colton hurkte neer naast de bewusteloze man en rolde hem om. Hij zag de grote, gezwollen wond die zijn voorhoofd ontsierde. Er droop nog steeds bloed uit de diepe, openliggende snee, die van de haargrens tot een wenkbrauw liep. Een grote bloedplas lag op het oosterse tapijt, en Maud mopperde terwijl ze een natte doek haalde om de vlek schoon te maken en een droge doek rond Rogers hoofd te binden. Terwijl Maud bezig was de vlek op het tapijt te verwijderen, gooide Colton Roger over zijn schouder en droeg hem naar de badkamer. De linnenkast bood nog minder ruimte dan een doodkist, en Colton grijnsde toen hij Roger in de nauwe ruimte propte. Op dat moment kon hij niemand bedenken die het meer verdiende om kennis te maken met de afschuwelijke angst om opgesloten te zitten in een kleine, donkere ruimte dan Roger.

Toen Maud klaar was met het kleed, kondigde ze aan dat ze lord Gyles op de hoogte ging brengen van de overval op zijn dochter. ‘Hij zal het niet vriendelijk opnemen als hij hoort wat hier gebeurd is, mylady. Ik kan hem in gedachten al horen bulderen.’

‘Misschien zou het verstandig zijn als je hem eerst vertelde dat er mij echt iets ernstigs is overkomen,’ waarschuwde Adriana. ‘Hij zal minder geneigd zijn een aanval van razernij te krijgen en een scène te maken waar de gasten bij zijn als hij weet dat alles in orde is met me. Maar wát je ook doet, zeg niets tegen mama, anders komt ze in een halve flauwte naar boven gehold. Zeg voorlopig alleen maar dat ik me niet goed voel en niet beneden kom om afscheid te nemen van de gasten. Begrijp je?’

‘O, ja, mylady.’

Toen Colton terugkwam in de kamer, was Maud al weg. Adriana zat op de rand van haar bed met de zakdoek tegen haar mond gedrukt terwijl ze wanhopig haar gesnik probeerde te bedwingen. Vol medelijden legde Colton een hand op haar schouder. ‘Denk je dat het goed met je zal gaan?’

Adriana veegde haastig haar tranen weg. ‘Ja, zodra de schok van Rogers aanranding wat gezakt is. Ik moet bekennen dat ik nog nooit in mijn leven zó bang ben geweest als toen hij me aanrandde, en ik moest vechten om te proberen me van hem af te houden.’