Een zee van verlangen(103)

Toch was haar nieuwsgierigheid gewekt. Er waren veel gasten in het huis, en het was altijd mogelijk dat enkelen van hen verdwaald waren. Het was de plicht van het personeel om hen naar de juiste plaats te brengen. Voorzichtig liep ze door de gang.

‘Mylady, bent u dat?’ riep ze, en begon zich ongerust te maken toen ze geen antwoord kreeg. Ze liep haastig de gang door en gaf de schuld van de steelse geluiden aan een nieuw dienstmeisje.

‘Clarice, waar ben je? Ik weet dat je niets goeds in de zin hebt. Kom maar gauw, anders zal ik het miss Reeves vertellen.’

‘Riep u mij?’ informeerde een stem aan de andere kant van de gang.

Maud draaide zich verrast om. ‘Waar ben je mee bezig, meisje?’

‘Lady Melora zei dat ik Becky moest helpen haar laatste spullen in te pakken.’

‘Ben je daar al die tijd geweest? Met Becky?’ vroeg Maud.

‘Ja,’ antwoordde het meisje.

Maud fronste verbaasd haar wenkbrauwen. Ze draaide zich half om en tuurde door de gang naar de plek waar ze eerder de heimelijke voetstappen had gehoord.

‘Is daar iemand?’ riep ze. Toen er geen antwoord kwam, besloot ze dat ze versterking nodig had van haar jonge meesteres. Eén ding was zeker, ze ging níet alleen op onderzoek uit.

Ze liep naar de trap en zei tegen de twee andere bedienden: ‘Ik ga naar beneden om lady Adriana te halen. Als jullie haar hier boven zien, zeg dan dat ik naar haar op zoek ben.’

Colton draaide zich om bij de ingang van de balzaal, een beetje verbaasd over de zware voetstappen op de trap. Een van de vrouwelijke bedienden van middelbare leeftijd kwam in zicht. Het leek eeuwen geleden sinds Adriana naar boven was gegaan, en hij begon zich zorgen over haar te maken. ‘Weet je ook of lady Adriana gauw beneden komt?’

Maud was kennelijk van haar stuk gebracht door zijn vraag. ‘Ik dacht dat mylady hier beneden in de balzaal was.’

‘Ze is een paar ogenblikken geleden naar haar slaapkamer gegaan om zich wat op te frissen.’

‘Ik vraag me af…’ mompelde Maud, die verbaasd haar hoofd schuin hield.

‘Denk je dat alles in orde is met haar…?’ vroeg Colton bezorgd, beseffend dat hij Roger het huis niet had zien verlaten. Denkend aan diens neiging tot gewelddadige intimidatie, achtte Colton de man heel goed in staat Adriana met geweld te nemen, nu hij wist dat hij haar op een andere manier niet kon krijgen.

‘Ik zal zelf gaan zien waar mylady is,’ verklaarde Maud.

‘Ik ga mee,’ zei Colton, en rende de trap op. ‘Ze kan in gevaar verkeren als Roger nog in huis is.’

‘Roger? Waarom zou -?’

‘Geen tijd om het nu uit te leggen.’ Colton nam een sprong langs de vrouw heen, en keek links en rechts de gang in terwijl hij haar ondervroeg. ‘Welke kant op?’

Buiten adem door de klim wees de omvangrijke Maud in de juiste richting. ‘Linksaf, en dan twee deuren verder aan de rechterkant van de gang,’ riep ze hem na. ‘Misschien is mijn meesteres niet gekleed.’

‘Ik zal me verontschuldigen zodra ik weet dat ze veilig is,’ riep Colton terug. Het enige waaraan hij kon denken, was Roger en zijn verlangen Adriana voor zichzelf te hebben.

Colton greep de knop van Adriana’s kamerdeur vast, maar toen hij merkte dat de deur op slot was, legde hij zijn oor tegen het hout om te kunnen horen wat er binnen gebeurde. De geluiden die uit de kamer kwamen klonken gedempt, maar het klonk alsof iemand onder een zware last lag te worstelen. Hij pakte de knop nadrukkelijker vast en riep door de deur heen: ‘Adriana, is alles in orde?’

Bijna onmiddellijk daarop klonk er een gesmoorde kreet, die zijn haren overeind deed staan en hem onmiddellijk in beweging bracht. Hij deed een stap achteruit, tilde zijn linkerbeen op en trapte dicht bij de knop met zoveel kracht tegen de deur dat die openvloog toen het hout bezweek.

Met een woedende grauw liet Roger zich van Adriana af rollen en sprong overeind. Hij was er niet in geslaagd Adriana voldoende in bedwang te houden om te doen wat hij wilde. Zijn gezicht deed pijn van de diepe krabben, toen ze wild haar nagels over zijn gezicht had gehaald. Zijn lippen waren kapot en gezwollen door de klap die hij had opgelopen toen ze met een scherpe elleboog in zijn mond had gepord. En het was er niet beter op geworden toen ze veranderd was in een tierende en razende helleveeg, die begon te bijten in alle kwetsbare delen die binnen haar bereik kwamen. Hij was zelfs een beetje in paniek geraakt toen hij probeerde zijn oren, keel en zelfs zijn neus tegen die gevaarlijke klauwen te beschermen.

Hij had ervan afgezien haar met zijn vuist in het gezicht te slaan toen hij probeerde zich te verweren. Hij had gewild dat ze volledig bij kennis zou zijn als hij haar nam, zodat ze goed zou weten dat hij haar als eerste had gehad, vóór een van haar aristocratische vriendjes. En vooral hunkerde hij ernaar dat de markies zich daarvan bewust zou zijn. Heel misschien zou hij dan besluiten niet met haar te trouwen. Ondanks haar dappere verzet was hij erin geslaagd zijn broek omlaag te krijgen, en hij was bezig zijn ondergoed los te knopen toen de deur plotseling openzwaaide en zijn tegenstander naar binnen stormde. In paniek had hij zich haastig van het bed laten rollen.