Droom in zijde(27)

Aneesa was opgelucht dat ze zich met iets anders kon bezighouden. Ze richtte zich op haar voorgerecht en daarna op haar hoofdgerecht alsof ze nog nooit zoiets belangwekkends had gezien. Op dat moment kon ze zich niet voorstellen dat ze nog een dag langer in het appartement van Sebastian kon wonen, laat staan nog een paar maanden.

‘Hoe ben je in de filmindustrie terechtgekomen?’

Zijn vraag verraste haar. Toen ze opkeek, zag ze dat hij achterover in zijn stoel geleund naar haar zat te kijken. Plotseling was haar eetlust verdwenen. Ze legde haar mes en vork neer.

Omdat haar mond droog werd, nam ze een slokje water. Ze had deze vraag al miljoenen keren beantwoord, dacht ze. Wat was er toch met haar aan de hand? Ze vond het vreselijk dat ze zich zo lang door dat oppervlakkige wereldje had laten beetnemen…

‘Toen ik zeventien was, was ik met een paar schoolvriendinnen in een winkelcentrum. Een scout van een modellenbureau sprak me aan.’ Opgelaten haalde ze haar schouders op. ‘Voordat ik het wist deed ik mee aan de Miss India wedstrijd, en ik won. Daarna stroomde de een na de andere filmaanbieding binnen.’

Sebastian keek haar oplettend aan. ‘Het klinkt alsof je het jammer vindt dat het is gebeurd.’

Opnieuw haalde ze haar schouders op. Ze ontweek zijn blik en speelde met het linnen servet op haar schoot. ‘Ik was jong en verwend. Ik werd heel makkelijk verleid door een wereld die heel erg onecht is.’ Haar mond vertrok. ‘Helaas heb ik heel lang geloofd dat alles wat mensen tegen me zeiden, waar was. Ik geloofde in een sprookje…’

‘Je geloofde dat je verloofde van je hield.’

Ze keek op in Sebastians glinsterende blauwe ogen. Hij klonk zo… meelevend. Ze knikte. ‘Ja, dat ook. Maar het was mijn eigen schuld. Als ik niet zo verblind en egocentrisch was geweest, had ik meteen geweten dat hij niet te vertrouwen was.’

‘Was het maar zo,’ zei hij met een grimas. ‘Achteraf gezien lijkt het altijd eenvoudig.’

Ze glimlachte en zag zijn blik naar haar mond gaan, waardoor die begon te tintelen. Opnieuw bloosde ze.

Zijn blik ging weer omhoog. ‘En… Heb je er spijt van? Mis je het?’

‘Ik vind het jammer dat ik zo onvolwassen was, maar nee,’ ze schudde haar hoofd. ‘Ik mis het niet. En dat is eigenlijk een verrassing. Ik wist niet dat ik eigenlijk helemaal niet zo ben.’

‘Voordat ik zo door mijn eigen spiegelbeeld werd betoverd, wilde ik medicijnen studeren en haalde ik heel goede cijfers.’ Haar glimlachje verdween. ‘En toch steunden mijn ouders me. En als beloning heb ik ze in het bijzijn van iedereen die ze kennen vernederd.’

Tot haar verwondering pakte Sebastian haar hand vast, die nog steeds met het servet zat te spelen. Zijn hand was warm, en er gingen tintelingen door haar arm naar haar borsten. Ze voelde dat haar tepels hard werden.

‘Je kunt jezelf niet eeuwig blijven straffen. Je hebt zelf gezegd dat je ze terug hebt betaald.’

Ze was heel erg geroerd omdat ze een glimp opving van de man die ze op die eerste avond had ontmoet, en ze was doodsbang dat hij het zou merken. Snel trok ze haar hand weg. ‘Misschien heb je gelijk.’

Ze zag niet dat hij zijn kaken op elkaar klemde.

Tot haar opluchting kwam Daniel binnen om thee en koffie te brengen en de borden weg te halen. Sebastian schonk voor hen beiden in, waarna hij voorstelde in de woonkamer te gaan zitten.

Aneesa ging met haar benen onder zich gevouwen in een grote stoel zitten, ver weg van de bank waar Sebastian zich nonchalant op had uitgestrekt. Ze kon haar ogen nauwelijks van zijn lange krachtige lichaam afhouden. Hij had op een paar knopjes van een afstandsbediening gedrukt, zodat er nu zachte jazzmuziek in de kamer klonk. Om zichzelf af te leiden, vroeg ze: ‘En jij? Hoe ben jij in het hotelwezen verzeild geraakt?’

Uit de blik die hij haar toewierp kon ze duidelijk opmaken dat hij geen zin had om iets over zichzelf te onthullen. Maar ze bleef hem rustig aankijken.

Sebastian voelde dat hij gespannen werd. Dat gebeurde altijd als iemand iets over zijn leven wilde weten. En toch… Zojuist had hij Aneesa vragen over haar leven gesteld, en hij was verbaasd dat ze zoveel voor hem en de wereld verborgen had gehouden.

In een onbewust gebaar haalde hij een hand door zijn haren. ‘Toen ik heel klein was zijn we een keer naar een hotel gegaan voor een van onze verjaardagen. Het was een van de beste hotels in Londen, en ik had nog nooit zoiets gezien.’

Hij was niet van plan om aan Aneesa te vertellen dat het zo’n indruk op hem had gemaakt omdat alles zo ordelijk en probleemloos verliep. Het was een enorm verschil met het chaotische leven dat ze thuis in het grote Wolfe Manor leidden. Hij wilde haar ook niet vertellen dat zijn vader stomdronken was geworden en discreet door het personeel naar een andere suite was gebracht waar hij zijn roes kon uitslapen. En dat het de eerste keer was dat Sebastian had gezien dat iemand zijn vader en zijn beschamende gedrag had laten verdwijnen.