Droom in zijde(24)

‘Ik sta altijd vroeg op om te mediteren en mijn yogaoefeningen te doen.’ Ze keek hem rustig aan. ‘Heb je daar last van?’

Hij schudde zijn hoofd en probeerde het levendige beeld van Aneesa die rek- en strekoefeningen deed uit zijn hoofd te zetten. Toen hij langs haar liep werd zijn neus door haar frisse geur geplaagd. Bijna boos haalde hij de koffiebonen tevoorschijn om verse koffie te maken.

‘Weet je zeker dat je het niet erg vindt?’ vroeg ze aarzelend. ‘Je lijkt een beetje… gespannen.’

Sebastian klemde zijn kaken op elkaar. ‘Ik weet het zeker. Ik ben er gewoon niet aan gewend om met iemand samen te wonen, dat is alles. Zoek je iets?’

Nu schudde zij haar hoofd. ‘Nee. Ik heb kruidenthee gemaakt. Die heeft Daniel gisteren voor me gehaald.’

Ze stond bij het kookeiland en nam een slokje van haar thee. Ondanks het feit dat ze meters van hem af stond, voelde Sebastian dat het zweet hem uitbrak. En dat werd nog erger toen ze beleefd vroeg: ‘Was het leuk gisteravond?’

Nee, wilde hij uitschreeuwen, maar hij ontspande zich en zei zonder enige aarzeling: ‘Ja, dank je. Lekker eten en prettig gezelschap.’

Waarom zei hij dat nou, terwijl het allesbehalve leuk was geweest? Gemelijk liet hij de koffie voor wat het was en mompelde dat hij ging douchen, waarna hij de keuken uit liep.

Aneesa keek hem na, en nadat hij en zijn energieke krachtveld waren verdwenen, zakte ze tegen het kookeiland in elkaar. Ze legde een hand op haar buik en probeerde diep in te ademen om haar snel kloppende hart tot bedaren te brengen.

Het kon toch niet goed zijn voor de baby dat ze telkens zo’n heftige lichamelijke reactie op hem had! Maar hij rook zo heerlijk. Naar zweet en pure mannelijkheid. Hij had duidelijk hardgelopen. Net als zij droeg hij een trainingsbroek en een T-shirt dat tegen zijn vochtige borstkas kleefde.

Als Daniel haar gisteravond niet had afgeleid en haar op haar gemak had gesteld zodat ze zich helemaal thuis voelde, zou ze Sebastian waarschijnlijk hebben laten zien hoe aangedaan ze was geweest toen hij in een zwart kostuum en hagelwit overhemd de deur uit was gegaan voor zijn avondje uit. Dankzij de geur van zijn subtiele aftershave wist ze intuïtief dat hij een afspraakje met een vrouw had.

Maar wat kon ze zeggen of doen? Het was overduidelijk dat hij haar aanwezigheid niet op prijs stelde, met of zonder baby. Hij had zijn eigen leven; hij had natuurlijk vriendinnen. Die avond in Mumbai had hij duidelijk gemaakt dat hij niets meer met haar te maken wilde hebben. En nu was ze hier.

Er ging een golf van eenzaamheid en heimwee door haar heen. Voordat Sebastian terug zou komen en zou zien dat ze overstuur was, vluchtte ze naar haar slaapkamer.



Nadat hij ongeduldig bijna een uur lang in de woonkamer heen en weer had gelopen, keek Sebastian voor de zoveelste keer op zijn horloge. Waar was ze? Hij moest haar spreken voordat hij naar zijn werk ging, maar er was geen teken van haar te bekennen.

Uiteindelijk liep hij naar haar kamer, waar hij zachtjes op haar deur klopte. Omdat hij niets hoorde, opende hij de deur. Hij zag dat ze in het midden van de kamer in kleermakerszit op de vloer zat. Haar ogen waren gesloten, haar rug kaarsrecht en haar handen lagen met de handpalmen omhoog op haar knieën. Ze zag er zo sereen en vredig uit, dat hij stilletjes weg probeerde te gaan. Maar juist op dat moment opende ze haar ogen.

In een vloeiende beweging stond ze op. ‘Is er iets?’

‘Wat verwacht je dat er zal gebeuren?’ Dat kwam er niet goed uit, en Sebastian kromp ineen. Het leek wel alsof hij al zijn vermogen tot beminnelijkheid en beleefdheid kwijtraakte als hij bij deze vrouw in de buurt was.

Ze fronste. ‘Hoe bedoel je?’

Hij klemde zijn kaken op elkaar. ‘Wat ik bedoel is dat ik hoop dat je hier niet bent gekomen met het idee dat we gezellig vadertje en moedertje kunnen spelen. Want daar ben ik niet in geïnteresseerd.’

Ze voelde boosheid opkomen, en een emotie die ze dapper probeerde te onderdrukken. Er verscheen een blos op haar wangen, en er flitste iets in haar ogen. ‘Je bent bang dat ik van plan ben om jou zover te krijgen dat je met me trouwt en een eerlijke vrouw van me maakt?’

Hij hief een hand op. ‘Hoe moet ik dat weten? Dat is toch wat elke vrouw wil?’

De rust en kalmte die haar meditatiesessie had gebracht, verdween, en ze balde haar vuisten. ‘Deze vrouw niet. Na wat ik allemaal heb meegemaakt is een huwelijk wel het laatste waar ik aan denk. Om heel eerlijk te zijn, denk ik niet dat ik ooit wil trouwen. Het is duidelijk dat je dit allemaal heel erg lastig vindt. Ik kan vandaag weg zijn. Geen probleem. Ik wil geen belemmering voor jouw vrijgezellenleventje zijn.’

Blind van woede liep ze naar haar koffer, die nog niet helemaal was uitgepakt. Ze trok hem op het bed en begon toen met bevende handen haar spullen erin te gooien. ‘Ik heb je over de baby verteld, en dat is genoeg. Nu ga ik weg, zodat jij met je leven verder kunt. Ik kan het je laten weten als de baby is geboren, en misschien kunnen we een regeling treffen zodat je hem kunt zien wanneer je wilt. Als je dat tenminste wilt.’