Droom in zijde(31)

‘Waarom wilde je me niet meer zien?’ vroeg ze plotseling. Ze aarzelde en haatte zichzelf omdat ze zo onzeker was. ‘Ik bedoel, het lijkt alsof je het geen probleem vindt om minnaressen te nemen, dus waarom nam je geen contact met me op?’

Zijn instinct tot zelfbescherming stak de kop op. Daarom gaf hij haar het enige antwoord dat hij nu kon geven. En het was maar de halve waarheid.

‘Omdat ik wist dat jij anders was. Je verdiende meer dan ik je kon geven. Maar nu ben je hier… En sinds die avond en nacht heb ik elke dag naar je verlangd. Ik ben niet sterk genoeg om je te weerstaan. Om dit te weerstaan.’

Al haar vechtlust verdween, terwijl ze in zijn ogen staarde. Ze geloofde hem. Hoewel ze vermoedde dat hij haar niet alles vertelde, was het op dit moment voldoende. Ook al had ze het gevoel dat hij haar nog steeds waarschuwde om niets meer te verwachten dan kortstondig genot, baby of geen baby. Ze verlangde te sterk naar hem. Ze had zo naar hem gehunkerd, ze voelde zoveel pijnlijke begeerte voor hem. Waarschijnlijk had hij nog nooit een vrouw zo geprobeerd gerust te stellen. En ze droeg zijn baby.

Omdat ze wist dat hij op een reactie van haar wachtte, trok ze haar T-shirt weer uit en liet het op de grond vallen. Zonder aarzeling stapte ze op hem af, sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem met alle hartstocht die ze al die weken had onderdrukt.

Binnen een paar minuten lagen ze naakt op het bed. Hun ledematen met elkaar verstrengeld, verhit en bezweet, gedreven door het verlangen om die duizelingwekkend heerlijke gevoelens opnieuw te beleven. En pas toen Sebastian diep in haar stootte en haar lichaam hem gepassioneerd verwelkomde, besefte ze hoe groot het gevaar was dat ze voor deze man zou vallen.



Als Aneesa had verwacht dat hun vrijpartij een omwenteling in hun relatie betekende, dan was ze wel heel naïef geweest. Voor haar was het een moment van inzicht geweest dat ze verliefd op hem aan het worden was. Voor Sebastian leek het slechts om het vervullen van een lichamelijke behoefte te gaan.

Al bijna twee weken sliepen ze elke nacht samen, altijd in haar bed. En telkens weer stond Sebastian op om naar zijn eigen kamer te gaan. De ene avond dat ze in zijn bed waren geëindigd, had hij Aneesa, uitgeput en voldaan, naar haar eigen bed terug gedragen. Toen ze had geprotesteerd, had hij een vurige kus op haar mond gedrukt en gezegd: ‘Ik houd je alleen maar wakker…’

Sebastian was zelfs nog koeler en afstandelijker geworden. Het leek alsof hun lichamelijke relatie een direct negatief effect op elke emotionele band had. En toch wist Aneesa instinctief dat als ze met de lichamelijke kant zou stoppen, Sebastian zich nog meer zou terugtrekken.

Hij was de vader van haar kind. Hoewel ze wist dat het gevaarlijk idealistisch was, bleef ze dromen van een toekomst voor hen samen. Als ze hem ooit wilde bereiken, en de geheimen wilde ontdekken die hij verborgen hield, zou ze geduld moeten hebben.

Toch had ze het gevoel alsof alles voor niets was toen ze alleen op weg was naar haar doktersafspraak. Als het op de baby aankwam, klapte Sebastian nog meer dicht. Nooit vroeg hij hoe ze zich voelde, en hij toonde geen enkele belangstelling voor zijn kind of voor haar zwangerschap. Zelfs als ze de liefde bedreven, merkte ze dat hij zich van haar groeiende buik bewust was. Hij had niet laten blijken dat hij mee naar de dokter wilde waar ze haar eerste echo zou krijgen.

Toen ze later weer buiten stond, scheen de zon. Ze was voornamelijk opgelucht – ze was gezond en de baby zag er goed en normaal uit.

In haar tas zat een foto van de baby, maar ze had niemand met wie ze het nieuws kon delen. Mensen haastten zich langs haar heen op straat, en ze voelde zich plotseling verschrikkelijk eenzaam. Opeens leefde ze mee met alle Indiase vrouwen die elk jaar naar Engeland kwamen om een nieuw leven op te bouwen, vaak met een echtgenoot die ze nog nooit hadden ontmoet.

Er kwam een idee bij haar op. Ze zocht een telefooncel en belde Daniel op om hem te vertellen wat ze ging doen, zodat hij zich niet ongerust zou maken. Vervolgens voegde ze zich, opgewekter dan ze in dagen was geweest, in de menigte met een plattegrond van de metro en aanwijzingen van Daniel.



Sebastian stond voor het raam in zijn kantoor, zijn handen in zijn broekzakken. Zijn maag was overstuur en hij voelde zich onrustig. Als hij zich zo voelde, trok hij zich altijd terug in zichzelf. Dat was wat hij had gedaan vanaf het moment dat hij weer met Aneesa naar bed was geweest.

In het verleden had het altijd gewerkt. In tijden van spanning of een crisis had hij zich in zichzelf teruggetrokken en was hij juist heel erg productief. Of hij stortte zichzelf in de zwaarste lichamelijke activiteit die hij kon bedenken. Als kind ging hij dan met een van de paarden van zijn vader rijden totdat hij en het dier trilden van vermoeidheid. Dan waren zijn gedachten verdoofd voor de pijn. Dan was het gevoel van eenzaamheid even verdwenen.