Droom in zijde(26)

En toen was hij verdwenen. Aneesa voelde zich verdoofd. Gewoonlijk had ze nooit zulke emotionele uitbarstingen. Waarschijnlijk kwam het door de zwangerschapshormonen en omdat ze zich zo kwetsbaar voelde door de niet bepaald enthousiaste reactie van Sebastian op haar komst. En als ze op zijn onverschillige schouderophalen kon afgaan, was hij blijkbaar niet bereid om veel met de geboorte van de baby van doen te hebben.

Aneesa legde haar hand op haar buik en zei hardop: ‘Het lijkt erop dat we er alleen voor staan, baby…’

Terwijl ze opstond om haar spullen weer uit de koffer te halen, duwde ze resoluut de pijn in haar hart weg. Stiekem had ze op een andere reactie van Sebastian gehoopt als hij haar weer zou zien. Maar de realiteit was hard, dat had ze de laatste tijd wel geleerd.





Hoofdstuk 5





De volgende avond was Aneesa uitgeput. Ze had de hele dag met Sebastian en zijn assistente doorgebracht om een ziekenhuis en verloskundige te kiezen. Voor haar werd de zwangerschap steeds meer realiteit, terwijl Sebastian zich alleen maar meer terug leek te trekken.

Aan het eind van de middag was hij naar zijn werkkamer gegaan. Toen Aneesa afscheid van de vriendelijke assistente van middelbare leeftijd nam, had de vrouw zich omgedraaid.

‘Ik ben heel blij voor jullie beiden,’ had ze Aneesa toevertrouwd. ‘Ik hoopte al zolang dat Sebastian…’ Ze had gebloosd. ‘Ach, je hebt geen behoefte aan mijn geklets. Tot ziens.’

Daarna was ze vertrokken, en had Aneesa zich afgevraagd wat ze had willen zeggen. Met een schuldige blos op haar gezicht draaide ze zich om alsof ze ergens op werd betrapt, toen ze de stem van Sebastian hoorde.

‘Laten we vanavond thuis eten. Ik ben bekaf.’

Ze bekeek hem nauwlettend. Hij zag er inderdaad moe uit, en haar hart kneep samen. Ze knikte. ‘Dat is prima. Ik ben ook moe.’

Hij knikte. ‘Goed. Als je wilt kun je nog wat uitrusten, want het eten is over een uurtje klaar.’

Zo attent, zo beleefd. De perfecte gastheer. En de vader van haar baby, ook al wilde hij het niet onder ogen zien. Met een zucht keek ze hem na toen hij terug naar zijn werkkamer liep. Daarna trok ze zich terug op haar kamer waar ze op bed ging liggen om naar het plafond te staren.

Weerspannig vroeg ze zich af of Sebastian vanavond een vrouw in de kou liet staan. Of hij een afspraakje af had moeten zeggen met de vrouw die hij van de week had gezien. Ze werd bang van de sterke bittere emotie die ze voelde. Ze draaide zich op haar zij en probeerde te slapen. Uiteindelijk gaf ze het op, en besloot ze een douche te nemen. Ze kon zich niet ontspannen in de wetenschap dat Sebastian zo dichtbij was.

Nadat ze had gedoucht trok ze een losse harembroek en een mouwloos hemdje aan. Ze liet haar haren los hangen. Toen ze de eetkamer binnen kwam waar Daniel net het voorgerecht opdiende, stond Sebastian op, en Aneesa voelde zich vreemd verlegen. Hij had duidelijk ook gedoucht, en zijn haar was nat. Hij droeg een schone spijkerbroek en een T-shirt. Hij zag er zo knap uit dat ze wankelde.

Inwendig vervloekte ze zichzelf, terwijl ze ging zitten; ze leek wel een verliefde groupie.

Sebastian was blij dat Daniel erbij was op het moment dat Aneesa in de eetkamer verscheen. Anders had hij zich waarschijnlijk niet in kunnen houden en haar als een holbewoner naar zijn slaapkamer gesleurd.

Ze was de verleiding zelve. Weelderig gevormd en toch slank, zijdeachtige olijfkleurige huid en een opwindende glimp van haar decolleté onder het topje. Haar loszittende broek bedekten haar soepele benen en hij moest onmiddellijk denken aan die benen om zijn rug, die hem steeds strakker omhelsden, net als de spieren van haar –

‘Wijn?’

Met een wilde blik in zijn ogen keek hij Daniel aan. ‘Ja. Rood, alsjeblieft,’ wist hij uiteindelijk verstikt uit te brengen. En hij slaagde er ook in om weer te gaan zitten.

Aneesa glimlachte naar Daniel in de hoop dat haar innerlijke onrust niet van haar gezicht was af te lezen. ‘Voor mij niet, dank je. Ik wil alleen water.’

En toen waren ze alleen. Aneesa keek overal naar, behalve naar Sebastian, en de spanning steeg. Plotseling hoorde ze zichzelf tot haar eigen afschuw zeggen: ‘Ik hoop dat ik je niet van je verplichtingen afhoud, vanavond.’

Sebastian zat links van haar aan het hoofd van de tafel. Een van zijn benen raakte haar been aan, waarop ze bloosde en schielijk het hare terugtrok.

‘Nee,’ zei hij langzaam. ‘Geen verplichtingen. Ik sta helemaal tot je beschikking.’

Scherp keek ze hem aan. Zat hij nou met haar te flirten? Maar hij zag er koel en streng uit. Ze ademde langzaam uit en probeerde rustig te worden. ‘Dan is het goed. Ik zou het verschrikkelijk vinden als je het idee hebt dat je mij moet bezighouden.’

Hij moest zich inhouden om haar niet precies te vertellen wat hij wilde, en gelukkig kwam Daniel op dat moment terug met hun drankjes. De gedachte dat ze zich wellicht zorgen maakte over het feit dat hij andere vrouwen zag, gaf hem een gevoel dat hij liever niet wilde analyseren.