Droom in zijde(21)

‘Natuurlijk is het van jou… Jij bent de enige…’ Ze aarzelde. ‘Ik ben met niemand anders samen geweest.’

Automatisch gingen Sebastians ogen naar Aneesa’s buik, waar slechts een vage ronding te zien was. Wat niets hoefde te betekenen. Of wel. Zijn baby. Het duizelde hem. Hij zocht zijn toevlucht in woede die, wist hij, te maken had met het feit dat ze deze reis niet had ondernomen omdat ze hem niet kon vergeten en hem weer wilde zien.

Zijn boosheid werd groter en richtte zich op haar, omdat ze hier was en zijn rust verstoorde. Er klonk een spottend stemmetje in zijn hoofd. Rust, sinds wanneer heb jij rust in je leven gehad? Lafhartig negeerde hij de herinnering dat hij geslapen had die nacht die hij met Aneesa had doorgebracht.

‘Ik heb condooms gebruikt.’ Zijn stem klonk ijzig koel.

Ze bloosde hevig. ‘Dat weet ik. Maar het moet… Er moet iets zijn gebeurd. Dit is jouw baby – waarom zou ik helemaal hiernaartoe komen als het niet zo was? Geloof me, dit was net zo’n schok voor mij als voor jou.’

Hij sloeg zijn armen over elkaar, en Aneesa huiverde.

‘Heb je besloten dat dit mijn kind is toen je erachter kwam hoe groot het fortuin van de familie Wolfe is? Of heb je het al die tijd al geweten? Het is wel erg toevallig dat je die avond in mijn suite terechtkwam. Misschien heeft toen ook een van je fans je binnengelaten zodat je je toneelstukje kon opvoeren.’

Het enige wat hij wilde was Aneesa en haar angstaanjagende nieuws wegjagen. Toen ze naar adem hapte en alle kleur uit haar gezicht verdween, zag hij in een flits voor zich hoe overstuur ze was geweest, het moment waarop ze op haar bruiloft naar elkaar hadden gekeken, en ze hem aan een paniekerig gevangen dier had doen denken.

Hij herinnerde zich ook dat ze de liefde hadden bedreven en hij bijna een black-out had gekregen… Op dat moment was het condoom misschien gescheurd. Aneesa was lijkbleek en zag er verbijsterd uit. Hij wist dat ze een actrice was, maar niemand kon dit spelen.

Het was te laat. Ze pakte haar tas, waarna ze met kaarsrechte rug naar de deur liep.

Met haar hand op de deurknop draaide ze zich om. ‘Wat gemeen om zoiets te zeggen.’ Door haar boosheid en verontwaardiging werd haar Engels vormelijker. ‘Tot vijf weken nadat je was vertrokken wist ik niet wie je was – geloof het of niet, ik had andere dingen aan mijn hoofd. En ik kwam erachter omdat ik je foto in de krant zag. Je wordt vader. Als dit je reactie is, dan was ik er liever nooit achter gekomen. En voor mijn part spring je met je Wolfefortuin van het London Eye af!’ eindigde ze op bijtende toon.

Daarna opende ze de deur en liep statig weg.

Sebastian hoorde dat zijn persoonlijk assistent een geschrokken uitroep slaakte toen de exotische schoonheid zijn kantoor uit kwam. Zelf was hij ook heel even stomverbaasd. Wat hem uiteindelijk tot actie aanspoorde waren haar woorden: je wordt vader. Opeens werd hij door de realiteit getroffen en kon hij zich niet meer achter zijn woede verbergen.

Aneesa stond bij de lift en drukte ongeduldig nog een keer de knop in. Ze zou níet gaan huilen, hield ze zich voor. Haar bewering dat ze andere dingen aan haar hoofd had gehad, was eigenlijk lachwekkend, want ze had dag en nacht aan hem gedacht.

Nooit had ze verwacht dat hij niet zou geloven dat de baby van hem was. Dat kwam omdat ze naïef was. Natuurlijk kwamen er voortdurend vrouwen tevoorschijn die beweerden dat ze zwanger van hem waren. En hij geloofde dat ze hem willens en wetens had verleid? Dat deed nog het meeste pijn. Hij had hun magische nacht met cynisme bezoedeld. Hij was hard en onverzoenlijk en leek in niets op de man die ze zich herinnerde.

De bel van de lift klonk op het moment dat haar arm stevig werd vastgegrepen. Een bekende en verleidelijke geur drong in haar neus door. De deur van de lift gleed open, en ze probeerde zichzelf te bevrijden zodat ze erin kon stappen, maar het lukte niet.

‘Niet weggaan. Alsjeblieft. Vergeef me voor wat ik net heb gezegd.’

Ze keek naar hem op, en haar benen begonnen te trillen omdat hij zo dicht bij haar stond. Zijn hand voelde warm aan op haar arm.

‘Het spijt me. Ik had niet moeten… zeggen wat ik zei. Het was onvergeeflijk.’

De pijn in haar keel werd minder. ‘Ja, dat was het inderdaad. Ik wilde het je gewoon laten weten – ik vond dat je het moest weten.’

Zachtjes trok hij haar mee. ‘Kom mee terug naar binnen. Je ziet eruit alsof je wel een kop thee kunt gebruiken.’

Met tegenzin liep Aneesa mee terug naar zijn kantoor. Ze hoorde nauwelijks dat hij zijn secretaresse om thee vroeg en zei dat hij de rest van de middag niet gestoord wilde worden.

Toen de thee werd binnengebracht, zat Aneesa op de bank en Sebastian op een stoel tegenover haar. Het leek alsof ze kennissen van elkaar waren die een praatje met elkaar maakten. Niet alsof er zojuist een bom in de kamer was afgegaan.