Droom in zijde(17)

Op de begane grond stond een medewerker van het hotel die hen naar een achterdeur bracht waar inderdaad een auto stond te wachten. De man verdween geruisloos.

Aneesa nam de pet van haar hoofd zodat ze naar Sebastian op kon kijken. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Op zijn strenge gezicht lag geen enkele uitdrukking. Zijn ogen waren felblauw. Ze moest nu gaan, anders zou ze instorten. Dus stak ze haar hand uit. ‘Bedankt voor… Voor alles. Ik weet niet wat ik had moeten doen als –’

‘Aneesa.’ Hij pakte haar hand vast en trok haar naar zich toe. ‘Je hoeft me niet te bedanken. De afgelopen nacht was een eer voor me, ook al kwam het omdat je huwelijk niet doorging. Ik vind het heel erg dat je dat moest meemaken. Maar ik heb geen spijt van wat we hebben gedeeld. Je weet dat het hierbij moet blijven?’

Ze knikte. Ze had het gevoel alsof ze in stukjes brak. Ze had gedacht dat ze van Jamal hield, maar hij had haar niet een keer dit gevoel gegeven. Alsof ze doodging en tegelijkertijd opnieuw werd geboren, telkens wanneer ze in zijn ogen keek.

Met een bijna wrede blik op zijn gezicht trok Sebastian haar tegen zijn lichaam en boog zijn hoofd. Ze kon zich niet verdedigen tegen de kus die volgde, en ze hoorde een kreun aan haar eigen mond ontsnappen. De kus was ruw en meedogenloos en toch liefdevoller dan ze in de afgelopen twaalf uur met hem had ervaren.

De wanhoop die ze voelde werd nog groter. Ze zou hem nooit meer zien! Nu kuste ze hem terug alsof haar leven ervan afhing, haar armen stevig om zijn nek geslagen, hun lichamen dicht tegen elkaar aan. Toen ze elkaar eindelijk loslieten, hijgden ze. Ze merkte dat ze zich als een octopus aan hem vastklampte. Snel liet ze haar armen vallen voordat hij zich moest losmaken.

Met twee handen om haar middel zette hij haar weer op haar benen die onvast aanvoelden. Ze bukte zich om de gevallen pet op te rapen. Haar handen trilden toen ze het ding weer op haar hoofd zette.

‘Vaarwel, Aneesa.’

Ze kon hem niet aankijken. ‘Vaarwel, Sebastian.’ En voordat ze iets stoms kon doen, zoals zich op hem werpen en hem smeken haar niet te laten gaan, liep ze snel naar de auto.

De chauffeur sprong uit de auto om het portier voor haar open te houden. Niet een keer keek ze naar Sebastian om.



De volgende ochtend bereidde Sebastian zich voor om terug naar Europa te gaan. Met een half oor luisterde hij naar het nieuws op de televisie, toen hij opeens Aneesa’s naam hoorde. Hij keek op en zag haar beeldschone gezicht beeldvullend op het scherm.

Hij zette het geluid harder en moest toen gaan zitten omdat zijn benen vreemd zwak aanvoelden.

Het was een persconferentie. Aneesa droeg een conservatief broekpak. Haar blouse zat tot haar hals dichtgeknoopt, en haar haren waren glad achterover gebonden. Haar gezicht was bleek, en haar ogen waren groot en roodomrand.

Onbewust balde hij zijn vuisten bij de gedachte dat ze van streek was. Er werd een spervuur van vragen gesteld, maar een man naast haar stak een hand op.

‘Miss Adani wil slechts een verklaring voorlezen. Geen vragen, alstublieft.’

Sebastian zag dat Aneesa slikte, en dat haar handen die het vel papier vasthielden licht trilden. Hij zag dat ze de mouw van haar jasje zo ver mogelijk over de henna versiering naar beneden trok, en hij kreeg een gespannen gevoel in zijn borstkas.

In het begin klonk haar stem aarzelend, maar al snel werd haar stem sterker. Hij was zo afgeleid door het feit dat hij haar zag, dat hij slechts stukjes opving van wat ze voorlas.

‘…wil graag mijn welgemeende excuses aanbieden aan Jamal Kapoor Khan en zijn familie voor de spanning die ik met mijn handelingen heb veroorzaakt, en ook aan mijn eigen familie… Ik ben om persoonlijke redenen niet met het huwelijk doorgegaan. Ik wens Jamal het beste, en ik hoop dat hij een partner zal vinden die hem veel meer waardeert dan ik ooit zou kunnen. Er was geen derde persoon bij mijn beslissing betrokken – het was mijn eigen beslissing, en ik moet met de gevolgen leven. Ik wil u alleen vragen om de privacy van mijn familie te respecteren. Dank u…’

Op dat moment keek ze recht in de camera, en opnieuw was Sebastian buiten adem. Het was alsof ze hem aankeek. Hij lachte grimmig om zijn eigen reactie. Geen wonder dat ze zo’n grote ster was. Ze spatte van het scherm af, zelfs als ze niet in vorm was. En hij was ongelooflijk trots op haar. Ze had precies de juiste dingen gezegd. Ze had gesuggereerd dat ze niet goed genoeg voor Jamal was, en dat ze hem daarom zijn vrijheid had teruggeven zodat hij nu iemand kon vinden die hem wel waard was.

Er werd discreet op de deur geklopt, waarop Sebastian ineenkromp. Hij werd geheel in beslag genomen door de media die op Aneesa’s bloed uit waren toen ze opstond en vergezeld van een aantal bodyguards met kaarsrechte rug wegliep.

Hij moest een bijna overweldigende neiging onderdrukken om haar te gaan zoeken en van die bloeddorstige menigte te redden. Hij zette de tv uit. Hij moest niet meer aan haar denken. Het was een eenmalige ervaring geweest. Een incident. En het was voorbij. Met opeengeklemde kaken pakte hij zijn tas op en liep zonder om te kijken naar de deur van de suite.