Droom in zijde(18)

Vijf weken later…



Uitgeput leunde Aneesa achterover op de achterbank van de auto die haar van de filmstudio naar huis zou brengen. Ze had zojuist de opnames afgerond voor een grote speelfilm waarin ze een gastrol vervulde. Een gastrol die haar op een blaadje was gepresenteerd na alle opwinding in de media die op haar persconferentie was gevolgd.

Tot haar verbazing en opluchting hadden de Indiase bevolking en filmliefhebbers zich niet massaal tegen haar gekeerd. De strategie van haar impresario had gewerkt; ze hadden gedaan alsof ze niet bij Jamal kon blijven omdat ze niet goed genoeg voor hem was, en het publiek had het voor zoete koek geslikt. Ze hadden haar de rol van romantische martelaar toebedeeld, die Jamal zijn vrijheid had gegeven om iemand anders te kunnen vinden. Het was precies het soort melodrama waar de fans van Bollywoodfilms zo dol op waren.

Omdat Aneesa als romantisch slachtoffer werd omarmd, stond Jamal niets anders te doen dan haar te bedanken dat ze bij hun bruiloft was weggelopen. Niemand anders had de dodelijke blik in zijn ogen gezien. Alleen zij wist wat ze echt bedoelde toen ze had gezegd dat ze hoopte dat hij iemand zou vinden die hem kon waarderen om wie hij was.

Het was ironisch, maar dit was de drukste tijd van haar carrière, en toch sloeg ze aanbiedingen af. Haar impresario begreep niet waarom ze de vele lucratieve contracten die nu dagelijks onder haar neus werden geschoven, niet wilde ondertekenen.

Voorheen zou ze elk contract hebben ondertekend uit angst dat ze anders misschien iets zou missen.

Aneesa zuchtte diep. Nu was er echter iets fundamenteels in haar veranderd. Ze was niet meer dezelfde persoon. Ze wist niet eens of ze dit leven nog wel wilde. Ze mocht de persoon die ze in deze industrie was geworden niet, en ze wilde niet weer door dat oppervlakkige wereldje worden verleid. Ze had zelfs weer contact opgenomen met vroegere vriendinnen.

Gelukkig probeerde de chauffeur niet met haar te praten, dacht ze, terwijl ze uit het raampje naar buiten keek en het hectische kleurrijke Mumbai voorbij zag komen. Een ding was echter niet veranderd – ze kon Sebastian niet vergeten. Elke nacht werd ze wakker, vol van verlangen naar zijn lichaam en zijn aanraking. Hij speelde de hoofdrol in al haar dromen, en overdag kon ze zijn hoekige gezicht en zijn intens blauwe ogen niet uit haar gedachten zetten. De manier waarop hij lui had geglimlacht toen hij zich aan haar voorstelde. De manier waarop hij haar de ervaring van een verloren huwelijksnacht had gegeven.

Ze had aangenomen dat hij of getrouwd was en een slippertje had gemaakt, of dat hij een versierder was die over de hele wereld vrouwen had verleid.

Tot ze vandaag bijna een beroerte had gekregen toen ze een foto van hem in de krant gezien, en ze las dat hij Sebastian Wolfe was, de eigenaar van het Mumbai Grand Wolfe Hotel. Opeens waren alle puzzelstukjes op hun plek gevallen. Daarom had hij bij de bruiloft staan kijken. En daarom had hij de beste suite in het hotel gehad. Het was ook de reden waarom hij door een medewerker van het hotel was gebeld, en dat hij er met zo weinig moeite in was geslaagd kleding voor haar te laten bezorgen. Om nog maar te zwijgen van een auto met chauffeur…

Op internet had ze meer informatie over hem opgezocht, en nu wist ze zeker dat hij niet getrouwd was. Maar hij was inderdaad een versierder die met de ene na de andere mooie vrouw uitging. En hij was de eigenaar van een keten luxueuze hotels in praktisch elke belangrijke stad. Daarnaast bezat hij een eiland in Zuid-Amerika, en kwam hij uit een grote Engelse familie met een schandalig verleden.

De zeven broers en een zus hadden zich vanuit het ouderlijk huis in Buckinghamshire over de hele wereld verspreid. Allen waren ze met hun deel van het aanzienlijke familiefortuin hun eigen weg gegaan. Sebastians jongere broer Nathaniel, die dezelfde vader en moeder had, was een beroemd acteur, maar verder was er weinig over de familie te vinden. Het leek alsof er een embargo op informatie over hen rustte.

Het was daarentegen eenvoudig geweest om roddels over Sebastians wapenfeiten met betrekking tot het vrouwelijk geslacht te vinden, die Aneesa vol walging en vernedering had gelezen. Het gerucht ging dat hij over de hele wereld minnaressen had die op zijn verzoek het bed met hem deelden, en hij werd nooit vaker dan een paar keer met dezelfde vrouw gezien.

Haar had hij niet eens gevraagd of ze hem nog een keer wilde zien. Ondanks zijn bevestiging dat ze slechts een nacht samen zouden zijn, beschouwde hij haar duidelijk als minderwaardig aan die andere vrouwen. En dat deed pijn. Maar ze was toch niet echt zo zielig dat ze genoegen zou hebben genomen met wat kruimels aandacht? Een paar heimelijke bezoekjes als hij zich in Mumbai bevond? Tot haar schaamte wist ze wat het antwoord op die vraag zou zijn geweest.

Aneesa keek naar haar handen. De henna versiering was bijna helemaal vervaagd. Ze wilde maar dat ze de herinnering aan Sebastian ook zo kon laten vervagen. En daarna kwam de knagende onrust terug die de afgelopen dagen steeds sterker was geworden. Haar menstruatie was laat. Veel te laat. Ze had het aan de opschudding geweten van de laatste paar weken. Ze probeerde zichzelf gerust te stellen door zich voor te houden dat Sebastians condooms voldoende bescherming hadden geboden.