Drift(52)

                ‘Getver, jam.’

                ‘Hoe voel je je eigenlijk?’ vroeg Stef.

                ‘Goed. Een beetje duizelig nog.’

                ‘Mag je uit bed?’

                ‘Dat denk ik wel. Hoezo?’

                ‘Zomaar.’ Hij keek zijn broer aan.

                ‘We gaan straks met mama mee naar Amsterdam. Jij bent vanavond en morgen toch niet op de boot.’

                ‘Dat begrijp ik.’

                ‘We gaan beneden even iets eten. Dat is er nog niet van gekomen.’

                Stef en Nick stonden op.

                ‘Tot zo.’ Kraus stak zijn hand op.

                Mihra bellen, dacht hij. Zij moet weten dat ik in het ziekenhuis ben opgenomen.

                Naast zijn bed stond een verrijdbaar kastje, waarop zijn mobiel lag. Het nam de telefoon en drukte twee keer op het groene icoontje.

                ‘Sorry, dat ik je stoor op je vrije zaterdagavond, maar ik lig in het ziekenhuis. Ik ben bewusteloos geraakt. Ik had een heftige hypo. Waarschijnlijk heb ik suikerziekte.’

                Hij luisterde even. ‘Je komt eraan? Maar Yvonne is ook onderweg naar het ziekenhuis.’ Kraus trok zijn wenkbrauwen omhoog. ‘Natuurlijk ben je gewoon een collega en mag je op bezoek komen. Graag zelfs. En ook al zou je mijn nieuwe vriendin zijn, ook prima.’

                Een verpleegkundige drentelde de kamer binnen. Ze was tegen de zestig en mollig.

                ‘Hoe gaat het met meneer Kraus?’

                ‘Ik zie je straks.’ Kraus legde zijn telefoon op het kastje. ‘Wat zei u?’

                ‘Hoe het met meneer Kraus gaat.’ Haar stem klonk ongeduldig.

                Kraus keek om zich heen. ‘Die ligt vast in een andere kamer.’

                ‘Hoe heet u dan?’

                ‘Simon Kraus.’

                ‘Nou dan.’

                ‘U spreekt in de derde persoon. Alsof het over iemand anders dan over mij gaat.’

                ‘Wat een onzin. U bent toch de heer Kraus?’

                ‘Klopt, maar het zou hetzelfde zijn als ik tegen u zou zeggen… hoe heet u?’

                ‘Magda de Groot.’

                ‘Stel dat ik u zou vragen: ‘Heeft mevrouw De Groot vandaag een gemakkelijke dienst?’

                ‘U doet moeilijk. Ik begrijp uw probleem niet.’ Aan het einde van al haar zinnen ging ze hoger spreken.

                ‘Laat maar. Met meneer Kraus gaat het goed.’

                ‘Is meneer duizelig?’

                ‘Eigenlijk niet.’

                ‘Slap, zweterig, hoofdpijn?’

                Kraus schudde zijn hoofd.