Dodenschip(81)

‘Dit is de laatste waarschuwing.’

De deuren gingen zoevend dicht en de liftcabine bewoog weer omhoog.

Max probeerde weer lucht in zijn longen te zuigen, en door Eddie’s hoofd tolden allerlei gedachten. Hij vroeg zich af hoe ze zo gemakkelijk gevolgd konden worden en ook of hij moest laten blijken dat hij vermoedde dat een van de aanvallers Zelimir Kovac was, de naam die gehoord was via de afluistermicrofoon. Hij vroeg zich ook af waarom Kyle Hanley zo belangrijk voor de responsivisten was dat ze deze risico’s namen om hem weer terug te halen.

‘Je zult mij moeten doden,’ kon Max eindelijk uitbrengen. ‘Mijn zoon krijg je niet weer in handen, Kovac.’

De Serviër leek verrast dat Max zijn naam kende, maar hij herstelde zich snel. Kovac begreep kennelijk dat zijn naam afgeluisterd was. Eddie besefte dat Kovac niet dom was.

‘Dat is heel waarschijnlijk,’ beaamde Kovac.

Eerst zul jij weten wie wij zijn, dacht Eddie, en hoeveel we al weten. Eddie besefte dat Kovac wilde weten hoe ver zijn tegenstanders in de beveiliging van de responsivisten waren doorgedrongen. Hoeveel tijd dat kon opleveren hing af van hoe ze ondervraagd zouden worden. En wat ze met die gewonnen tijd konden doen was weer iets anders. Eddie en Mark stonden er alleen voor. Er zou geen hulp komen, en het hotelpersoneel was al geïnformeerd dat de gasten op de bovenste etage onder geen voorwaarde gestoord mochten worden.

Toen de lift bij de zesde verdieping arriveerde kwam Eddie tot het deprimerende besef dat ze helemaal overgeleverd waren aan Kovac. Eddie en Max moesten apart in actie komen als ze dit wilden overleven. Max was vroeger een geharde militair geweest, en even sluw als Cabrillo, maar hij was niet in staat om met geweld een ontsnappingspoging te wagen. En omdat zijn zoon erbij betrokken was kon hij dat emotioneel ook niet aan.

De liftdeuren gingen open. Kovac en zijn zwijgende kameraad deden een stap achteruit en gebaarden met hun wapens dat Eddie en Max eerst moesten uitstappen. Ze wisselden een blik die duidelijk maakte dat ze ongeveer hetzelfde hadden gedacht en tot dezelfde conclusie waren gekomen. Max kneep even zijn ogen dicht en knikte om duidelijk te maken dat ze allebei afzonderlijk moesten proberen weg te komen, maar dat Max zijn zoon hier niet zou achterlaten. Eddie zag dat Max de consequenties kon overzien.

Ze liepen door de gang naar hun suite. Bij de deur bleven ze staan. Eddie overwoog even een poging te wagen. De helper van Kovac stond zo dichtbij dat Eddie de man met een klap kon uitschakelen, maar de Serviër stond een paar passen verder. Het was duidelijk dat Kovac wist hoe hij met gevangenen moest omgaan.

‘Haal met je linkerhand de sleutelkaart uit je zak,’ commandeerde Kovac. Eddie begreep dat de meeste mensen rechtshandig zijn en hun sleutelkaart dus in hun rechterzak bergen. Het is lastig met de andere hand de kaart te pakken.

Eddie keerde zich naar Kovac en zei: ‘Er is een speciaal slot aan de binnenkant van de deur. We kunnen niet naar binnen.’

‘Ik ken dat soort opzetsloten. Je kunt wel naar binnen. Nog één woord, en ik schiet door je knieschijf.’

Eddie haalde met zijn linkerhand de sleutelkaart uit zijn rechterbroekzak. Het lichtje op het slot veranderde van rood in groen en Eddie kon de deur openen.

‘Stap achteruit,’ beval Kovac.

Eddie en Max deden wat hun gevraagd werd. De helper van Kovac ging de suite in. Even later hoorden ze dokter Jenner roepen: ‘Wat heeft dit te betekenen?’ De gewapende indringer negeerde hem, ook toen de vraag herhaald werd. Twintig seconden later riep de man naar Kovac: ‘De suite is veilig. Alleen de deprogrammeur en die jongen zijn hier.’

Kovac zwaaide gebiedend met zijn wapen, en Max en Eddie liepen de suite in. De Serviër inspecteerde het slot dat Jenner om de deurkruk had aangebracht en hij liet de deur openstaan.

‘Papa?’ Kyle Hanley kwam overeind van de sofa. Hij was nog versuft door de verdoving van het afgelopen etmaal.

‘Kyle!’

‘Hoe durf je mij dit aan te doen?’ schreeuwde Kyle.

‘Omdat… omdat ik van je hou,’ hakkelde Max. De tegenstrijdige emoties klonken door in zijn woorden.

‘Zwijg!’ brieste Kovac.

Hij beende naar Jenner en torende boven hem uit. Jenner leek ineen te krimpen en zijn laatste protesten verstomden.

Toen de Serviër weer begon te spreken kon hij zijn woede amper beheersen.

‘Severance heeft me uitdrukkelijk instructies gegeven jou niet te doden, maar hier heeft hij niets over gezegd.’ Kovac sloeg met de kolf van zijn pistool op het hoofd van de psychiater.

Twee dingen gebeurden tegelijkertijd. Jenner zakte ineen op de vloer, hevig bloedend uit een hoofdwond, en Eddie Seng rende naar de balkondeuren, gebruikmakend van de verwarring. De balkondeuren waren tien passen verder, en Eddie had al driekwart van de afstand afgelegd, voordat de anderen het merkten. Max deed een stap naar rechts, zodat de tweede man niet goed op Eddie kon richten, terwijl Kovac nog over Jenner gebogen stond.