Dodenschip(77)

‘Ik heb het gevoel dat ik hem in de steek liet.’

‘Elke ouder krijgt ooit dat gevoel. Dat hoort erbij.’

Max dacht na over de woorden van Cabrillo en knikte. Hij besefte dat Juan het niet zag en bromde: ‘Je hebt gelijk, maar het is wel…’

‘Zwaar. Ik weet het. Max, als wij een missie uitvoeren dan houden we rekening met elk detail, met alles wat mogelijk kan gebeuren, zodat we niet verrast worden. En zelfs dan loopt het anders. Bij de opvoeding van kinderen gebeurt hetzelfde. Jij doet wat elke goede ouder doet. Jij bent hier nu voor Kyle. Je kunt niet zeggen dat iets wel of niet was gebeurd als jij wel bij hem woonde toen hij opgroeide. Bepaal je tot het hier en nu, oké?’

‘Jij wordt zelf nog eens een heel goede vader,’ zei Max.

‘Neem je me in de maling?’ lachte Juan. ‘Ik weet hoe verdorven de wereld is. Ik zou een kind thuis houden tot het dertig jaar oud is. En zelfs daarna mag het alleen in de tuin blijven.’

‘Waar zijn jullie nu ergens?’

‘Ten zuiden van jullie. We bereiken morgenavond laat de Rivièra en de volgende ochtend kunnen we die wapenhandelaar scherp in de gaten houden.’

‘Ik wil erbij zijn.’

‘Jij moet bij Kyle blijven. Maak je geen zorgen, en blijf zolang als dat nodig is, oké?’

‘Oké.’ Eddie gebaarde naar de telefoon. ‘Wacht even, Eddie wil je ook spreken.’

‘Juan, ik heb met Jenner gesproken en hij zei dat de responsivisten in het verleden wel vaker cruiseschepen hebben afgehuurd.’

‘Ja, en?’

‘Misschien is het zinloos, maar het kan geen kwaad als Eric en Mark die charterreizen natrekken om te kijken of zich iets vreemds heeft voorgedaan.’

‘Geen slecht idee. Verder nog iets?’

‘Jenner zei ook dat er geruchten zijn over een nieuw retraiteoord op de Filippijnen. Als er vierhonderd responsivisten aan boord van de Dawn waren toen dat schip zonk, dan denk ik dat de bouw al verder gevorderd is dan Jenner weet. Het kan interessant zijn dat te controleren.’

‘Mee eens,’ zei Cabrillo.

Jenner kwam uit de slaapkamer en sloot de deur achter zich. Op gedempte toon zei hij: ‘Kyle komt langzaam bij kennis. Ik denk dat het beter is als jullie ons een tijdje alleen laten.’ Hij liep naar zijn dokterstas en haalde een cilindervormig voorwerp zo groot als een soepblik te voorschijn. ‘Dit is een speciaal slot. Het past over de deurkruk, zodat de deur niet vanbinnen geopend kan worden.’

‘Juan, we moeten gaan,’ zei Eddie in de telefoon en hij verbrak de verbinding.

Max ging staan. ‘Hoelang?’ vroeg hij aan Jenner.

‘Geef me je mobiele nummer, dan bel ik. Waarschijnlijk twee uur. Kyle en ik zullen eerst wat praten, en daarna geef ik hem een kalmerend middel.’

Max keek twijfelend naar de gesloten slaapkamerdeur en dan naar Jenner.

‘Vertrouw me, Hanley. Ik weet wat ik doe.’

‘Oké.’ Max schreef zijn mobiele nummer op briefpapier van het hotel. Met Eddie verliet hij de suite en ze liepen naar de liften. Eddie zag de bezorgde trek op Hanleys gezicht weerspiegeld in de glanzend gepoetste koperen deuren. Achter hen hoorden ze Jenner het slot aanbrengen op de deurkruk.

‘Kom mee, ik trakteer op avondeten.’

‘Ik ben niet in de stemming voor Italiaanse gerechten,’ grapte Max, om duidelijk te maken dat hij niet helemaal afwezig was.

‘Nee hoor. We eten Chinees, en anders niet.’





18


Terwijl de Oregon over het donkere water van de Middellandse Zee voer met een snelheid van iets meer dan twintig knopen, veel langzamer dan mogelijk omdat tientallen andere schepen de vaarroutes volgden, was er in de smaakvol ingerichte eetzaal nauwelijks iets van beweging te merken. Op de achtergrond klonk het zoemen van de magnetohydrodynamische motoren en de pompen, maar Cabrillo had het gevoel dat hij ook in een driesterrenrestaurant aan een modieuze boulevard in Parijs kon zitten.

Juan was gekleed in een zomers colbert, met daaronder een shirt dat open was bij de hals. Zijn manchetknopen waren kleine kompassen en zijn schoenen waren Italiaans. Tegenover hem zat Linda Ross: ze droeg een sportieve broek en een zwart T-shirt, en zelfs zonder make-up was haar huid stralend in het kaarslicht dat de lichte sproeten op haar wangen en neus nog benadrukte.

Juan liet zijn wijnglas draaien tussen zijn vingers en hij nam keurend een slokje. ‘Als Maurice met zijn keukenbrigade zo’n bijzonder diner serveert, dan is het minste wat je kunt doen je passend kleden voor de gelegenheid.’

Linda smeerde ongezouten boter op een nog warm stukje brood. ‘Ik had een paar broers, en ik leerde snel te eten als er iets op tafel werd gezet. Anders moest ik honger lijden.’

‘Was het zo erg?’