Dodenschip(162)

De pantserplaat die de stuurboordkant van het Gatling-geschut afdekte werd neergelaten en de loop van het wapen werd gericht, voordat met de zes roterende kanonlopen het vuur geopend werd. Als met het kanon geschoten werd klonk een geluid als van een cirkelzaag. Vlammen spoten wel acht meter ver uit de loop, haaks op de romp van de Oregon en een salvo van tweehonderd patronen beschreef een boog door de lucht. De kogels schampten langs het stuurhuis zodat de verf in schilfers losraakte en voor het schip regenden de patronen in zee, waardoor telkens kleine erupties van water oprezen.

De Golden Sky wendde meteen de steven, weg van de aanval.

‘Zo, dat heeft ze flink door elkaar gerammeld,’ grinnikte Eddie.

Max hield de Oregon op dertig meter afstand van het cruiseschip toen ze weer langszij kwamen en toen Kovac weer probeerde hen te rammen schakelde Max de boegschroeven in om de Oregon een scherpere bocht te laten draaien.

‘Max, attentie!’ waarschuwde Juan. ‘Wepps, als ik het sein geef moet je weer vuren, maar het schip niet raken,’ Juan wachtte tot zijn mensen klaarstonden bij de reling, met de harpoengeweren voor de enterlijnen op de schouder. ‘Richt op het hoofddek. Nu, Max!’

De Oregon zwenkte naar het cruiseschip en de tussenruimte werd in enkele seconden gehalveerd.

‘Vuur!’ commandeerde Juan en de Gatling ratelde weer snerpend. Op hetzelfde moment werden de enterhaken afgeschoten.

De twaalf haken vlogen door de lucht en sloegen vast op het andere schip. De Oregon kwam nog wat dichterbij en schampte bijna de romp van de Golden Sky, zodat de mannen de overstap konden maken, terwijl het Gatling-kanon een onafgebroken stroom kogels op de brug afvuurde.

‘Springen!’

Juan greep de lijn stevig vast en hij sprong over de reling. Achter hem zwenkte de Oregon weg. Juan had met opzet gericht op een rij grote vensters en hij had de afstand perfect ingeschat. Zijn schoenen verbrijzelden het kapotgeschoten glas en hij belandde in de verlaten eetzaal. Zo hoefde hij niet langs de enterlijn naar boven te klauteren. De leden van het team wisten dat de brug het verzamelpunt was als ze elkaar kwijtraakten.

Juan haalde de MP-5 van zijn rug en met het wapen in de aanslag sloop hij voorzichtig tussen de tafeltjes naar de uitgang van de zaal. Hij kwam in het atrium, waar veel passagiers door elkaar liepen, nog verdwaasd door de aanvaring met de Oregon. Een man lag onder aan de trap en twee vrouwen bogen zich over hem heen. Een oudere dame begon te gillen toen ze Juan zag.

Juan hield de loop van het wapen schuin omhoog, zodat hij niet bedreigend was. ‘Dames en heren, dit schip is gekaapt,’ zei hij. ‘Ik ben de leider van een reddingsteam van de Verenigde Naties. Gaat u onmiddellijk terug naar uw eigen hut. En zeg tegen de passagiers die u tegenkomt dat zij ook in hun hut moeten blijven, tot wij de veiligheid aan boord van dit schip weer kunnen garanderen.’

Een man in burger met een autoritaire uitstraling kwam naar hem toe. ‘Mijn naam is Greg Turner, en ik ben boordwerktuigkundige. Kan ik ergens mee helpen?’

‘Ja, wijs me de snelste route naar de brug. En controleer of al deze mensen inderdaad naar hun hut gaan.’

‘Hoe ernstig is de situatie?’ vroeg Turner.

‘Heb je ooit gehoord van een goede kaping?’

‘Sorry, dat was een onnozele vraag.’

‘Geeft niet.’

Turner wees de weg en gaf een magnetische badge aan Juan, zodat hij de deuren naar de afgeschermde gedeelten kon openen. Juan beende snel weg. Zodra hij bij een deur met het opschrift GEEN TOEGANG kwam haalde hij de kaart door de gleuf en opende de deur. Hij zette een grote bloempot met een varen voor de deur, zodat die open bleef voor zijn teamleden. De anderen zouden hier binnen een minuut zijn.

Hij draafde langs eindeloze rijen hutten en klom via twee trappen naar een gang die naar de brug leidde. Hij activeerde het laservizier toen hij langzaam naar de deur liep. Cabrillo bleef even staan toen hij stemmen hoorde in een hut dicht bij de toegang tot de brug.

‘Kapitein?’ vroeg hij.

De stemmen zwegen en iemand opende de deur op een kier. Juan zag een paar ogen, groot van schrik zodra hij gezien werd.

‘Het is in orde,’ zei Juan geruststellend. ‘Ik ben hier om hem tegen te houden. Kan ik de kapitein spreken?’

De vrouw verscheen helemaal in de deuropening. Ze was in uniform en te oordelen aan de strepen op haar epauletten was ze de eerste officier van de Golden Sky. Ze had halflang donker haar, een gebruinde huid en honingkleurige ogen. ‘Die beul heeft onze kapitein vermoord en de derde purser. Ik ben Leah Voorhees, de eerste officier.’

‘Laten we binnen verder praten,’ zei Juan en hij wees naar de hut achter haar.

Hij volgde haar naar binnen. Er lagen twee gestalten op het bed, bedekt met lakens. Donkere bloedvlekken waren te zien bij de borst van een man en op het hoofd van de andere dode.