De vergeten tuin(3)

Wanneer Haim zich afvroeg hoe hij het ging doen, welke woorden hij voor zijn biecht zou gebruiken, wenste hij wel eens dat het een van de andere meisjes betrof. Dan vervloekte hij zichzelf omdat hij een voorkeur bleek te hebben, al hield hij dat angstvallig voor zich.

Maar Nellie was altijd al bijzonder geweest, zo anders dan de rest. Ze was levenslustig, ze had meer fantasie. Ze had meer van Lil weg, dacht hij vaak, maar dat sloeg natuurlijk nergens op.



Ze hadden slingers aan de dakbalken gebonden, witte die bij haar jurk pasten en rode die bij haar haar kleurden. Het oude houten gebouw was misschien niet zo gelikt als de modernere bakstenen gebouwen in de stad, maar het zag er verrassend goed uit. Achterin bij het podium hadden Nells jongere zusjes een tafel voor de verjaarscadeautjes gezet, en er lag al een flinke berg. Een paar dames van de Kerk hadden samen iets te eten gemaakt en Ethel Mortimer gaf de piano ervan langs met romantische dansdeuntjes uit de oorlog.

Jonge mannen en vrouwen dromden aanvankelijk nerveus langs de muur, maar toen de muziek uitbundiger werd en de brutaalste jongens warmliepen, gingen er paren de dansvloer op. De kleine zusjes keken verlangend toe tot ze mee moesten helpen de dienbladen met voedsel van de keuken naar de tafel te brengen.

Toen het tijd werd voor toespraken, gloeiden de wangen en waren de schoenen dof van het dansen. Marcie McDonald, de vrouw van de dominee, tikte tegen haar glas en iedereen wendde zich naar Hamish, die bij de cadeautafel stond en een stuk papier uit zijn borstzak openvouwde. Hij schraapte zijn keel en haalde een hand door zijn gekamde haren. Spreken in het openbaar was nooit zijn sterke kant geweest. Hij was erg op zichzelf, hield zijn opvattingen voor zich en liet de gesprekken graag aan de spraakzamere types over. Toch gebeurde het maar één keer dat een dochter volwassen werd en het was zijn plicht om dat aan de wereld te verkondigen. Plicht had hij altijd hoog in het vaandel gehad; hij volgde de regels. Althans grotendeels.

Er speelde een flauwe glimlach om zijn lippen en hij zwaaide naar een van zijn vrienden van de veteranenclub toen die iets naar hem joelde. Daarna nam hij het papier in één hand en haalde hij diep adem. Een voor een las hij de in zijn kleine zwarte handschrift genoteerde punten op zijn lijstje voor: hoe trots hij en zijn vrouw altijd op Nell waren geweest; hoe gezegend ze zich hadden gevoeld toen zij als een verhoord gebed bij hen kwam. Hoe dol ze op Danny waren en hoe verrukt Lil was geweest toen ze kort voor haar overlijden van de verloving hoorde. Toen Hamish het over de recente dood van zijn vrouw had, prikten zijn ogen en was hij een ogenblik stil. Hij knipperde een paar keer met zijn oogleden, deed zijn best om zijn aantekeningen te lezen en daarna keek hij op naar de gasten die voor hem stonden. Het werd tijd dat de familie er nog een man bij zou krijgen, zei hij met een melancholisch lachje. Dat zou de dingen meer in evenwicht brengen. Zijn publiek lachte mee en de meisjes draaiden theatraal met hun ogen; ze wisten dat er van hen werd gehouden. Hamish aarzelde even en liet zijn ogen over de gezichten van zijn vrienden en dochters dwalen, waar ze even op Nell bleven rusten. Die glimlachte omdat Danny haar iets in het oor fluisterde. Hamish haalde nog eens diep adem en toen zijn gezicht even leek te betrekken, vroegen de aanwezigen zich af of er soms een belangrijke mededeling aan kwam. Maar het ogenblik ging voorbij, zijn gezicht klaarde weer op en hij stopte het stuk papier weer in zijn borstzak. Hij wenste iedereen smakelijk eten.

De keukendames kwamen in actie en brachten broodjes en kopjes thee, maar Hamish bleef nog even staan. Hij liet de mensen passeren, accepteerde de schouderklopjes, uitroepen als ‘Goed gedaan, jongen’ en de kop thee die hem door een van de dames werd aangereikt. De toespraak was goed gegaan, maar evengoed kon Hamish zich niet ontspannen. Zijn hart was sneller gaan kloppen en hij transpireerde hoewel het niet warm was.

Hij wist natuurlijk wel waarom. Zijn plicht zat er nog niet op. Toen hij Nell in haar eentje door een zijdeur een portaaltje op zag schieten, zag hij zijn kans schoon. Hij schraapte zijn keel, liet zijn kop thee op de cadeautafel staan en verdween uit het geroezemoes in de warme zaal de koelte van de avond in.

Nell stond bij de zilvergroene stam van een solitaire eucalyptus. Hamish stelde zich voor dat de hele heuvelrug en de oevers van de greppels er ooit mee bedekt waren geweest. Op avonden met volle maan moest dat legertje spookachtige stammen een prachtgezicht zijn geweest.

Kijk eens aan. Hij probeerde de zaak te rekken. Nog steeds had hij moeite met zijn verantwoordelijkheid en was hij zwak.

Een tweetal zwarte vliegende honden zeilde geruisloos door de avondlucht toen hij het gammele houten trapje afdaalde en het grasveld dat al vochtig was van de dauw, overstak.

Ze had hem zeker horen aankomen. Misschien had ze het gevoeld, want ze draaide zich om en glimlachte toen hij naderbij kwam.