De regels van het spel(41)

Met andere woorden, niets eten was geen optie, vertaalde Mia. Niet dat ze van plan was er ruzie over te maken. Daarvoor had ze te veel honger.

Ze zette haar glas neer. ‘Ik dacht dat je in Busan zat,’ zei ze.

‘Ik ben vannacht teruggevlogen.’ Hij goot kokend water in een roestvrij stalen cafetière, waardoor de keuken gevuld werd met het sterke aroma van verse koffie.

Net toen ze het broodje op wilde pakken, verstarde ze. ‘Omdat je erachter was gekomen dat ik zwanger was.’

‘Zelfs ik kan niet in de toekomst kijken, agape mou. Je bent er zelf pas vanmorgen achter gekomen toen je naar de dokter ging.’ Hij wierp haar een spottende blik toe. ‘Hoewel ik moet toegeven dat ik vermoedde dat het de reden van je misselijkheid kon zijn toen Fiona haar bezorgdheid erover aan me meedeelde.’

Mia staarde hem aan. ‘Hoe kwam je daar nu bij?’ Het was nooit bij haar opgekomen, dus waarom wel bij hem?

‘Ik heb niets gebruikt,’ zei hij schouderophalend.

‘Niets gebruikt? Wat bedoel je daarmee?’

Tot haar verbazing schoot hij in de lach. ‘Onschuldig tot de laatste huidcel,’ zei hij, zich omdraaiend om haar spottend aan te kunnen kijken. ‘Bescherming,’ zei hij, duidelijk articulerend alsof hij het tegen een idioot had. ‘Voorbehoedsmiddelen,’ voegde hij er op dezelfde spottende toon aan toe. ‘De beschermende werking van een condoom, als ik het nog duidelijker voor je moet maken.’

‘Nee, dat hoeft niet.’ Met warme wangen als gevolg van zijn gênante antwoord riep ze uit: ‘Waarom heb je niets gebruikt? Of behandel je al je onenightstands zo achteloos?’

‘Nee,’ antwoordde hij kortaf.

‘Waarom mij dan wel?’

‘Freudiaanse vergissing,’ zei hij, alsof ze dat zou snappen.

Nou, dat deed ze niet. ‘Grazie, voor de zorgvuldigheid waarmee je met me bent omgegaan!’

Nikos zei niets en ging weer verder met wat hij aan het doen was. Mia kookte nog van woede, niet in staat te begrijpen hoe een man als hij zo onverantwoordelijk kon zijn! Toen herinnerde ze zich de wederzijdse passie die hen in de greep had gehad, en ze ging onrustig verzitten. Zelf was ze ook te druk bezig geweest met genieten om aan een condoom te denken. Ze kon hem niet alleen de schuld geven!

‘De geur van koffie maakt mijn maag van streek,’ verklaarde ze. Ze genoot ervan dat hij schrok en naar een ventilator snelde om die aan te doen, waarna hij zijn lievelingsdrank door de gootsteen spoelde.

Mia at met smaak van haar broodje nu ze hem zijn gênante uitleg betaald had gezet. Hij was altijd veel te zeker van zichzelf. De ontdekking dat hij fouten had waarop ze kon hakken, gaf haar een beter gevoel.

Nadat hij een glas water voor zichzelf had ingeschonken, kwam hij naast haar zitten. Dat was veel te dichtbij. Gespannen legde Mia haar broodje neer. ‘Wie zijn nu die andere bronnen waarover je het had?’

‘Veiligheidsmensen.’ Hij pakte haar broodje op en dreigde bijna haar te gaan voeren tot ze het uit zijn handen griste. ‘Je staat onder discrete bewaking sinds het Brunel-incident,’ zei hij. ‘Een voorzorgsmaatregel die zowel Oscar als ik nodig vond om je –’

‘Oscar?’ Ze keek hem vol afgrijzen aan. ‘Heb je Oscar verteld wat er met mij is gebeurd?’

‘Ik ben verantwoordelijk voor je veiligheid –’

‘Si. Ik ben de verplíchting die je op Oscars verzoek op je hebt genomen. Dát heb ik inmiddels wel begrepen.’

‘Waarom ben je nu boos? We deden het voor jouw bestwil.’

‘Me laten bespioneren zonder het me te vertellen? Breng je Oscar soms ook verslag uit over alles wat ik zeg en doe? Heb je een speciaal lijstje waarop je aangeeft wanneer ik wel of niet aan de Balfour-normen voldoe?’

Zijn ogen werden kil. ‘Dat is niet grappig, Mia.’

Ze was het roerend met hem eens. Had hij met Oscar samengespannen over elke stap die ze zette? Ze hoopte van niet, denkend aan de intimiteit die ze hadden gedeeld en die haar in deze situatie had gebracht. Ze voelde zich als een bezienswaardigheid in de dierentuin, bekeken en tot vervelens toe besproken. ‘Was ik maar nooit naar Engeland gekomen,’ fluisterde ze. ‘Had ik je maar nooit ontmoet.’

‘Voor beide wensen is het nu te laat,’ zei Nikos. ‘En voordat je mij ervan beticht een manipulerende rotzak te zijn, Oscar belde mij. Santino D’Lassio wist je duik van de tv-schermen te houden, maar met de pers had hij minder geluk. Oscar las erover en belde me.’

Zoals Sophie háár had gebeld, herinnerde Mia zich.

‘We waren het erover eens dat Brunel wel eens lastig zou kunnen worden, dus nam ik een stel mensen in dienst om op je te letten voor het geval die rotzak weer iets probeerde te doen. Dat was het enige wat ik met Oscar heb besproken.’