De kroon van Santina 02(9)

‘Ik dacht dat mensen er inmiddels wel aan gewend waren om over uw uitspáttingen te horen!’ kaatste ze terug. Heel even dacht ze dat ze het begin van een glimlachje bij zijn mondhoeken zag. Maar dat verdween snel, net als haar korte moment van triomf. Deze man was haar vijand. ‘Trouwens, daar had je dan maar aan moeten denken voordat je mijn familie ervan langs gaf.’

‘Door de waarheid vertellen, bedoel je?’

‘Het is niet –’

‘O, bespaar me alsjeblieft die lege woorden!’ Uitdagend keek hij haar aan. ‘Wil je soms ontkennen dat je vader al meerdere keren bankroet is geweest? Of dat die afschuwelijke stem van je zus het publiek uitzinnig maakt, maar niet op een goede manier? Of dat de kroonprins zijn verloofde heeft gedumpt omdat hij met je andere zus wil trouwen?’

Geërgerd knarste Ella met haar tanden. ‘Was er maar een serveerster in de buurt. Ik zou met alle plezier nog een drankje over je heen gooien!’

‘Is dat zo?’ Met zijn hoofd een beetje schuin keek hij haar aan. ‘Gebruik je altijd van die schoolpleintactieken?’

‘Alleen als ik met de grootste pestkop van de klas te maken heb!’ Met groeiende verwarring keek ze hem aan. Waarom voelde ze zich zo ongelooflijk gefrustreerd? Het liefst wilde ze met haar vuisten op zijn borstkas slaan. ‘Om eerlijk te zijn heb ik zoiets nog nooit gedaan.’

‘O, nee? Je besloot gewoon dat je voor mij een uitzondering wilde maken?’ Hij staarde naar haar gezicht. Hij wilde die rode lippen onder de zijne vermorzelen. Eigenlijk wilde hij nog veel meer dan dat. Hij wilde haar overheersen en voelen dat haar lichaam zich aan hem overgaf. ‘Ik vraag me af waarom?’

De arrogante blik in zijn ogen verhitte haar huid. ‘Omdat je hooghartig, verwaand en belachelijk traditioneel bent? Gaat er nu een lichtje bij je op? Je maakt zulke ouderwetse macho opmerkingen, dat ik op een primitieve manier reageerde!’ Ze kamde met haar vingers door haar haren. ‘En jij hebt duidelijk geen idee hoe de moderne wereld in elkaar zit.’

Met samengeknepen ogen keek hij haar aan. ‘Denk je soms dat ik de moderne wereld niet ken?’

Plotseling wist Ella niet meer zeker wat ze dacht. Niet meer. Niet terwijl hij haar zo opmerkzaam aanstaarde en elke vezel in haar lichaam op hem reageerde. Het leek wel alsof haar zintuigen kortsluiting in haar hersens hadden veroorzaakt. Eén ding wist ze echter zeker. Hij had haar op een hoop met de rest van haar familie gegooid, en dat zonder enig berouw. Misschien werd het tijd dat hij erachter kwam hoe het voelde om als een stereotype te worden behandeld in plaats van als een individu.

Dus keek ze hem net zo uitdagend aan. ‘Ja. Ik denk dat je wereldvreemd bent! En hoe kan het ook anders? Hoe kun jij nou weten hoe de meeste mensen leven als je in een of ander afgelegen land in de woestijn woont, waar je je waarschijnlijk op een kameel verplaatst en in een tent slaapt?’

Een moment lang kon Hassan zijn oren nauwelijks geloven. Een kaméél? Het was waar dat hij de afgelopen maanden te paard had doorgebracht in het gevecht om de langdurige strijd in de grensstreek van zijn land te beslechten. Maar hoewel zijn leven op veel punten oude en traditionele waarden kende, had hij er ook voor gezorgd dat zijn volk alle nieuwe technologie kon omarmen. Hij wist dat er anders geen echte vooruitgang kon plaatsvinden. In gedachten zag hij zijn verzameling auto’s, het moderne luchtvaartuig en de ingenieurs die hij in dienst had om onderzoek naar milieuvriendelijk transport te doen.

‘Nu beledig je mijn land,’ merkte hij furieus op. ‘En daarmee mijn eer.’

‘Zoals jij die van mij hebt beledigd!’

‘Ik heb niets gezegd wat niet waar is. Terwijl jij mijn vaderland veroordeelt zonder dat je er ook maar iets vanaf weet.’

‘Nou, dat is dan jammer voor je. En nu, als je zo vriendelijk zou willen zijn om opzij te gaan, zou ik graag weg willen.’

Hassan verstrakte. Kwam het door haar onophoudelijk tartende houding dat hij zo gespannen was? Die spanning die was begonnen toen hij met haar aan het dansen was en haar zachte heerlijk geurende lichaam in zijn armen had gehouden.

Vrouwen spraken hem nooit op deze manier tegen. Gewoonlijk deden ze hun uiterste best om het hem naar de zin te maken. Ze gooiden geen champagne in zijn gezicht om er vervolgens vandoor te gaan met een wiegend achterste dat was bedoeld om zijn opgewonden lichaam nog verder in verleiding te brengen.

In weerwil van haar openlijke afkeer van hem en alles wat hij vertegenwoordigde, hing er een onmiskenbare seksuele spanning in de lucht. Die was er vanaf het begin geweest, en niets wat ze hadden gezegd of gedaan had daar iets aan veranderd. Hij merkte dat ze opgewonden was, doordat haar ogen donkerder waren geworden en omdat haar tepels tegen de minuscule zilveren kraaltjes van haar jurk duwden.