De kroon van Santina 02(5)

Zij viel echter niet voor nietszeggende versiertrucjes, of wel soms? Had zij niet – dankzij het vernederende voorbeeld dat haar eigen vader had gegeven – geleerd dat mannen hun hele leven dingen tegen vrouwen zeiden die ze niet meenden? En had ze zichzelf niet beloofd dat ze nooit zo’n vrouw zou worden die voor waardeloze complimentjes viel om vervolgens met een gebroken hart achter te blijven?

Terwijl ze haar schouders wat naar achteren trok staarde ze naar de man die er zo exotisch uitzag. Ze was blij dat ze die belachelijk hoge hakken aanhad, waardoor hun ogen zich bijna op gelijke hoogte bevonden. ‘Dus je bent een echte prins?’

‘Inderdaad.’ Een moment lang voelde Hassan een flits van ongeduld. Hij vond het niet prettig als mensen wisten dat hij van koninklijken bloede was. Toch vond hij het enigszins ergerlijk als zijn vorstelijke afkomst niet werd erkend. Niet dat hij van haar verwachtte dat ze een buiging zou maken – en dat was maar goed ook, want het was duidelijk dat ze dat geenszins van plan was! Maar een beetje eerbied zou toch niet hebben misstaan? Ze kon toch wel iets van ontzag in haar stem laten doorklinken?

‘Om precies te zijn, ben ik een sjeik,’ legde hij trots uit. ‘Ik ben Hassan, en ik ben een prins van de woestijn.’

‘Wauw!’

Hij kneep zijn ogen samen. Hoorde hij werkelijk sarcásme in haar stem? Dat kon niet waar zijn. Mensen waren zonder uitzondering onder de indruk van zijn sjeikdom. Het idee om door een sjeik te worden genomen leek de grootste seksuele fantasie van de meeste westerse vrouwen te zijn die hij had ontmoet. Maar omdat hij niet zeker wist hoe hij haar reactie moest interpreteren, werd zijn bloed langzaam heet. Haar katachtige blauwe ogen waren erg mooi. Opnieuw voelde hij een impuls van begeerte bij de gedachte dat die ogen wazig zouden worden door de krachtige stoten van zijn lichaam. Bij dat beeld werd zijn geslachtsdeel keihard, en hij slikte.

‘Ik vind dat we nu moeten dansen,’ zei hij onvast. Langzaam liet hij zijn ogen langs haar lichaam over haar benen naar haar voeten gaan die in een paar torenhoge pumps waren gestoken. ‘Voordat je wegrent als de klok middernacht slaat, en een van die zwaartekracht trotserende sexy schoenen achterlaat.’

Ella’s hart hamerde in haar borstkas. Natuurlijk wist ze dat haar schoenen sexy waren – niemand droeg zulke hoge hakken omdat ze comfortabel zaten. Maar het was min of meer een schok om het hem recht voor zijn raap te horen zeggen. Er was iets aan die opmerking wat enigszins hinderlijk was. Ze voelde zich… vreemd. Alsof ze iets was wat ze niet was. Alsof ze deze schoenen had aangetrokken zodat een arrogante sjeik onbeschaamd naar haar benen kon kijken. Dat was zeker niet haar bedoeling geweest.

Intuïtief wist ze dat ze zo snel mogelijk bij hem uit de buurt moest komen. Maar hoewel de adrenaline door haar lichaam gierde, werd ze door een tegengesteld instinct aangespoord om dat juist niet te doen. Vreemd genoeg verlangde ze ernaar dat hij haar in zijn armen zou nemen en haar tegen zijn sterke lichaam zou trekken, zodat ze erachter kon komen of hij net zo goed aanvoelde als hij eruitzag.

‘Ik hou niet zo van dansen,’ zei ze naar waarheid.

‘Dat komt doordat je nog nooit met mij hebt gedanst,’ zei hij met temende stem. Ondertussen pakte hij haar hand vast en trok haar naar de dansvloer. ‘Zodra je dat eenmaal hebt gedaan, verander je van gedachten. Dan ben je onmiddellijk om, geloof me.’

Ella slikte. Wat een grootspraak! Dit was het moment om haar hand uit zijn stevige greep los te rukken en weg te lopen van hem en van de verwarrende emoties die ze voelde.

Waarom liet ze zich dan naar de dansvloer leiden? Omdat ze zijn aanraking prettig vond, daarom. Zo eenvoudig en zo complex was het, en het had een vreemd effect op haar. Ze voelde zich licht in haar hoofd en opgewonden. Haar hart ging tekeer alsof ze zich een uur in de sportschool had afgebeuld.

Hoewel ze zich ervoor schaamde, bewoog ze zich nog steeds niet. En ze wist dat ze op het punt stond haar familie te verraden door te dansen met een man die een hekel aan hen had.

Zonder enige waarschuwing trok Hassan haar ineens in zijn armen. Ze werd door zijn aanwezigheid omhuld. Zijn lichaam voelde net zo warm en hard aan als ze zich had voorgesteld. Met zijn handen bezitterig op haar rug gespreid, bewoog ze zich dichter tegen hem aan.

Denk aan al die dingen die hij over je familie heeft gezegd, dacht ze wazig. Dat Izzy als een kraai klonk, en dat ze allemaal uitschot waren.

Toch was het moeilijk om aan zijn beledigingen te denken, terwijl hij haar op deze manier in zijn armen hield. Moeilijk om iets anders te doen dan tegen hem aan smelten.

‘Je ruikt heerlijk,’ mompelde hij. ‘Naar een zomerweide in de zon.’

Moeizaam richtte Ella haar hoofd op. ‘Wat weet een sjeik nou van zomerweiden?’