De kroon van Santina 02(10)

Er ontbrandde een acuut seksueel verlangen in zijn hele lichaam, dat zijn bloed verhitte in een opzwepende roes. Nog maar nauwelijks een week geleden was hij van de gevechten teruggekomen. Nu bevond hij zich op het verlovingsfeest van Alex. Het contrast tussen dit luisterrijke feest en de maanden van ontberingen, had niet groter kunnen zijn.

In een oorlog stond een man onder grote spanning, en een van de moeilijkste was misschien wel de afwezigheid van seks. Inmiddels was het bijna een gewoonte voor hem geworden om zijn sterke seksuele behoeften in periodes van strijd te sublimeren. Op een bepaalde manier vond hij het prettig, want niet alleen kon hij daardoor al zijn energie op het gevecht richten, het gaf hem ook een gevoel van macht. Het schonk hem kracht te weten dat hij de zwakten van het vlees kon beteugelen. Maar hoe had hij kunnen vergeten hoe het was om door zijn zintuigen te worden beheerst? Hij kon slechts het lot danken dat ervoor had gezorgd dat hij met een mooie en eveneens opgewonden jonge vrouw alleen was.

Hij keek om zich heen. In de gang was verder niemand te bekennen. Zou hij haar hier nemen en het risico nemen dat ze werden betrapt? Of zou hij haar een voorproefje geven van wat onvermijdelijk zou volgen – de plagende streling van zijn lippen over de hare, de vederlichte aanraking van zijn vingers over haar borsten?

Echter, hij besefte dat deze vrouw met haar wilde bruine lokken een uitdaging was. Dat wakkerde zijn begeerte aan, want hij vond het heerlijk om te overwinnen en te temmen. Het was een manier om controle te houden over een leven dat met chaos was vervuld.

Nu zijn woede was weggeëbd, bleef alleen de begeerte over. Hij dacht aan haar tartende houding en hoe ze hem had geslagen, en zijn hart begon sneller te kloppen. Wat zou het hem een genoegen doen om haar onderworpen te zien. Om haar te horen smeken of hij bij haar binnen wilde dringen, haar opvliegende karakter tijdelijk tot zwijgen gebracht door haar verlangen naar hem!

Zijn ogen gingen naar haar voet die rusteloos heen en weer bewoog. Langzaam glimlachte hij. Hij kon vrouwen net zo goed lezen als zijn geliefde valken die hij in de lucht boven de woestijn liet vliegen.

‘Je voeten doen pijn,’ zei hij zacht.

Ella’s ogen gingen wijd open. Even was haar tegenstand verdwenen. Had hij haar gedachten gelezen? En hoe kwam het toch dat ze hier op deze stille plek in het paleis het gevoel had dat ze een zekere intimiteit deelden, zodat ze eerlijk antwoord gaf? ‘Die schoenen doen ontzettend veel pijn.’

‘Doe ze dan uit. Is dat niet wat Assepoester doet?’

Zijn woorden hadden een vaag erotische lading. Ze opende haar mond om te protesteren, maar dacht toen: ach, waarom niet? Er waren zoveel vrouwen die op feestjes hun schoenen uitdeden. Sommigen hadden zelfs een paar platte schoenen bij zich in hun handtas. Op het moment dat ze wilde bukken, was Hassan haar voor. Met een behendigheid die haar deed vermoeden dat hij dit al eens eerder had gedaan, hurkte hij op de grond en liet hij haar schoenen van haar voeten glijden. Ze voelde dat hij een duim over haar verkrampte tenen liet glijden, en ze wiebelden dankbaar, waarna hij haar voeten op de heerlijk koele marmeren vloer zette.

Hij kwam weer overeind. In zijn zwarte ogen lag een spottende blik. ‘Zo beter?’

Ze knikte. Zeker, haar voeten voelden nu heerlijk aan, maar ze miste zijn aanraking. Want was het niet heerlijk intiem geweest om de vingers van de sjeik op haar tenen te voelen? Ze glimlachte geforceerd.

‘Veel beter,’ zei ze.

‘Ga je terug naar het feest?’ vroeg hij, terwijl hij haar de schoenen overhandigde.

Hoofdschuddend haakte ze haar vingers door de hielbandjes van de glinsterende schoenen. Ze kon nu niet meer teruggaan, en niet alleen omdat ze de balzaal op zo’n dramatische manier had verlaten. Ze had geen zin meer in dat ellendige feest ter ere van een verloving waar niemand gelukkig om leek te zijn. Behalve het gelukkige paar, mocht ze aannemen.

‘Nee. Ik denk dat ik maar ga. Ik moet een auto regelen om me terug naar mijn hotel te brengen.’

‘Ik zal met je meelopen naar de hoofdingang.’

Bij die woorden begon Ella’s hart als een razende te kloppen. Angst en lustgevoelens vormden een hete pijn in haar onderbuik. Het had te maken met de manier waarop hij naar haar keek. Opeens drong het tot haar door hoe dicht hij bij haar stond. Hij stond zo dichtbij dat ze zijn mannelijke geur kon ruiken, net zoals op de dansvloer. Zo dichtbij dat ze weer moest denken aan het moment dat hij haar voeten van haar schoenen had bevrijd, als in een oud sprookje, maar dan in omgekeerde volgorde. Want moest de prins de schoen niet juist áántrekken? ‘Nee, heus, ik red me wel.’

Zijn ogen werden spleetjes. ‘Dus je weet welke kant je op moet?’

Voor het eerst werd ze zich bewust van haar omgeving, van de stilte in de koele gang die zich in een netwerk van gangen bevond die er allemaal precies hetzelfde uit leken te zien. Ineens merkte ze dat er helemaal geen geluid van het feest meer te horen was, en dat ze wel heel ver van de andere gasten verwijderd moesten zijn.