De kroon van Santina 02(7)

‘Nee, dat vind ik niet.’ In zijn bijna zwarte ogen was een waarschuwende glinstering te zien. Plotseling kreeg ze een gevoel van macht dat haar bijna duizelig maakte. Was hij zo verwend dat hij eraan gewend was dat mensen aan zijn wensen gehoor gaven telkens als hij met zijn vingers knipte? Ja, waarschijnlijk wel. Ze dacht aan wat zijn bediende had gezegd. Aan de zalvende toon waarop de man tegen hem had gesproken. Bah! Ze boog wat naar voren. Het kon haar niet schelen dat haar stem niet zo zacht was als die had moeten zijn. Ze was te boos. ‘Vermoedelijk heb je het onderwerp al uitputtend behandeld, want je hebt al een heleboel nare dingen over Allegra gezegd, of niet soms?’

Hij verstijfde. ‘Pardon?’

Aangezien zijn greep losser was geworden, maakte Ella van de gelegenheid gebruik om een stap naar achteren te doen, zodat ze niet meer door zijn aanraking werd afgeleid. Zonder enige angst keek ze in zijn donkere ogen. ‘Je hebt me wel gehoord,’ zei ze. ‘Maar misschien heb je last van je kortetermijngeheugen. Zal ik herhalen wat je hebt gezegd?’

‘Waar heb je het over?’

Ella telde op haar vingers af. ‘Eens even zien, je vindt dat ze bijzonder ongeschikt is, en dat Alex niet met haar zou moeten trouwen. Heb je niet gezegd dat ze een slet is, net als haar moeder en haar zussen? En dat de hele familie Jackson te ordinair is om ooit familie van de kroonprins van Santina te kunnen zijn?’

‘Waar voor de duivel heb je dit allemaal gehoord?’ vroeg hij op gebiedende toon.

‘Het valt me op dat je het niet ontkent!’ zei ze beschuldigend. Omdat haar stem luider was geworden, keken verschillende mensen op de dansvloer hun richting op om te zien wat er aan de hand was. In zijn ogen zag ze dat het hem begon te dagen. Daarop besloot ze hem de laatste genadestoot toe te dienen. Ze voelde een enorme beschermingsdrang ten opzichte van haar eigenzinnige familie.

‘Je sprak je vernietigende oordeel uit over mensen die je nooit hebt ontmoet. En daarna ging je op zoek naar iemand die er enigszins aanvaardbaar uitzag met wie je kon dansen. En toevallig was ik dat!’

Een seconde lang was het stil. Hij kneep zijn ogen samen. ‘Jij bent een van de Jacksons?’ raadde hij.

‘O, bravo, sjéík Hassan! Prins van de woestijn! Het duurde wel een tijdje voordat je het snapte, zeg! Ja, ik ben een van de Jacksons!’

Hij onderdrukte de behoefte om haar te laten zien hoe snel hij kon reageren. ‘Je zat in de salon luistervinkje te spelen!’

‘En wat dan nog?’

‘Andere mensen afluisteren!’ vervolgde hij vol minachting. Bij het zien van de opstandige blik in haar blauwe ogen voelde hij zich langzaam woedend worden. In werkelijkheid was hij echter woedend op zichzelf omdat hij niet naar zijn instinct had geluisterd. Toen hij in de salon was, had hij al gedacht dat hij iets had gehoord, en toch had hij zich ervan laten overtuigen dat het niet zo was. En was dat soort gedrag niet gemakzuchtig en gevaarlijk voor een koning, vooral voor een koning die net uit een oorlogsgebied was gekomen?

‘Dat is precies het ordinaire gedrag dat ik van iemand uit een familie zoals die van jou had verwacht,’ siste hij boos. ‘En het bevestigt mijn mening dat jullie ongeschikt zijn om je in koninklijke kringen te mengen.’

Het waren niet zozeer de hatelijke dingen die hij zei waardoor Ella’s bloed begon te koken, maar dat heilige toontje dat hij aansloeg. Alsof híj gelijk had, en zíj niet. Alsof hij mocht zeggen wat hij wilde, en zij daar niets aan kon veranderen. Dankzij haar groeiende woede raasde het bloed door haar aderen. Een vreemd soort pijn en frustratie kwamen naar de oppervlakte.

Inmiddels stonden de mensen om hen heen openlijk naar hen te staren, maar het kon haar niets schelen.

‘Ongeschikt?’ riep ze uit. ‘Ik zal je laten zien hoe ongeschikt!’ Bijna zonder nadenken greep ze een glas champagne van een serveerster die juist langsliep en wierp de inhoud in zijn donkere spottende gezicht. Daarna draaide ze zich om en baande zich een weg door de menigte die met open mond toekeek.





Hoofdstuk 2





Een moment lang bleef Hassan als bevroren staan. Hij kon nauwelijks geloven wat er zojuist was gebeurd. Die brutale meid van een Jackson had champagne over hem heen gegooid!

Boos veegde hij zijn wangen droog. Hij merkte dat mensen naar hem staarden. Al snel werden hun stemmen luider en opgewonden na de korte verblufte stilte die op hun openlijke ruzie was gevolgd. Hij schonk er nauwelijks aandacht aan. Hij keek naar het wiebelende in zilver gehulde achterwerk van ‘Assepoester’ Jackson, die zo snel als haar belachelijk hoge hakken het toelieten door de balzaal bij hem vandaan liep.

Hij zag dat zijn lijfwacht hem een vragende blik toewierp, alsof hij toestemming vroeg om haar achterna te gaan, zodat hij haar een spoedcursus koninklijk protocol kon geven. Maar Hassan schudde beslist zijn hoofd.