Hoofdstuk 1
Wanneer was dat vreselijke feest nou eindelijk eens afgelopen?
In de zacht verlichte salon van het paleis van zijn vriend, liet sjeik Hassan Al Abbas geïrriteerd zijn adem ontsnappen. Hij wendde zich tot de man die op eerbiedige afstand van hem stond te wachten.
‘Denk je dat ik ongezien weg kan glippen, Benedict?’ vroeg hij, ondanks het feit dat hij maar al te goed wist wat zijn loyale Engelse bediende op die vraag zou antwoorden.
‘Uw afwezigheid zou zeer zeker worden opgemerkt, Hoogheid,’ antwoordde Benedict na een korte stilte. ‘U bent tenslotte een van de belangrijkste gasten. En het zou uw vriend beledigen als u niet lang genoeg blijft om hem op de avond van zijn verloving geluk te wensen.’
Hassan balde zijn vuisten. Hij had een hekel aan het kostuum waarin hij zijn krachtige lichaam gehuld had, haatte de kraag en stropdas om zijn nek die hem in zijn bewegingen beperkten. Veel liever voelde hij een van zijn zachte zijden gewaden tegen zijn naakte huid, bijvoorbeeld wanneer hij galoppeerde op zijn paard, met de warme woestijnwind in zijn gezicht.
‘En wat als ik diep in mijn hart geloof dat een dergelijke wens niet alleen nutteloos, maar ook hypocriet is?’ reageerde hij koel. ‘Dat ik denk dat Alex de grootste fout van zijn leven maakt?’
‘Mannen vinden het vaak moeilijk elkaar recht in de ogen te kijken als het op vrouwen aankomt,’ antwoordde Benedict diplomatiek. ‘Vooral als het over trouwen gaat.’
‘Ik vind niet alleen zijn keuze voor deze vrouw verkeerd!’ zei Hassan, niet in staat zijn frustratie te verbergen die steeds groter was geworden sinds zijn oudste vriend, Prins Alessandro Santina, had aangekondigd dat hij met Allegra Jackson zou gaan trouwen. ‘Hoewel dat al erg genoeg is. Het is nog erger dat hij de vrouw met wie hij al vanaf zijn geboorte verloofd was in de steek heeft gelaten! Een vrouw van adellijke afkomst, die een veel geschiktere bruid zou zijn.’
‘Misschien is zijn liefde te sterk om –’
‘Liefde?’ viel Hassan hem in de rede. Het bittere brok in zijn keel voelde nu aan als een bal vol spijkers. Even kneep zijn hart pijnlijk samen. Want hij wist als geen ander dat liefde slechts een illusie was die met zijn verleidelijke kracht levens kon verwoesten.
‘Liefde is niets meer dan een mooie naam voor lust,’ beet hij Benedict toe. ‘En een staatshoofd kan zichzelf niet door gevoelens van opwinding of zijn hart laten leiden. Hij moet zijn plichten vóór zijn verlangens stellen.’
‘Ja, Hoogheid,’ zei Benedict gehoorzaam.
Vol ongeloof schudde Hassan zijn hoofd. Hij was nog steeds niet bereid te accepteren dat zijn hooggeboren vriend zijn eisen zo had laten zakken. ‘Weet je wel dat zijn toekomstige schoonvader een of andere groezelige ex-rugbyspeler is met een hele lijst vrouwen en minnaressen die hij in het openbaar ontrouw is geweest?’
‘Ik heb iets dergelijks gehoord, Hoogheid.’
‘Ik kan gewoon niet geloven dat hij in een familie met zo’n slechte naam als de Jacksons wil trouwen! Heb je gezien hoe ze zich op het bal gedroegen? Mijn maag draaide om toen ik zag hoe ze champagne als water achterover sloegen, en zichzelf voor gek zetten op de dansvloer.’
‘Hoogheid –’
‘Die vrouw, die Allegra, kan onmogelijk de vrouw van een kroonprins worden!’ Boos sloeg Hassan met vlakke hand op de tafel die naast hem stond, en het delicate meubelstuk tilde onder de klap. ‘Ze is een slet, net als haar moeder en haar zussen! Zag je het spektakel waardoor ik mijn toevlucht hier moest zoeken, toen die zus met een stem als een kraai het podium op stormde om een lied te gaan zingen?’
‘Ja, Hoogheid, ik heb haar gezien,’ zei Benedict zacht. ‘Maar de kroonprins heeft besloten dat hij met Miss Jackson gaat trouwen, en ik denk niet dat u hem van gedachten kunt doen veranderen. Kunt u nu niet beter naar de balzaal teruggaan voordat men over uw afwezigheid begint te praten?’
Hassan luisterde echter niet – in ieder geval niet naar zijn bediende. Hij stak een hand op omdat hij wilde dat Benedict stil zou zijn. Terwijl zijn lichaam verstrakte, probeerde hij een geluid op te vangen. Had hij iets gehoord? Iemand? Of kwam het door de verschrikkelijke maanden die hij onlangs in een oorlogsgebied had doorgebracht dat hij verwachtte dat er overal gevaar dreigde? Toch had hij kunnen zweren dat de kamer leeg was geweest toen hij hier zijn heil had gezocht.
‘Hoorde jij iets?’ Zijn instinct deed zijn huid tintelen.
‘Nee, Hoogheid, ik hoor niets.’
Even was het stil voordat Hassan knikte. Hij voelde een deel van de spanning uit zijn lichaam glijden. Dit was dan wel het verschrikkelijkste feest sinds mensenheugenis, maar in ieder geval was er heel goede beveiliging. ‘Laten we dan maar naar die schijnvertoning teruggaan. Eens zien of ik iemand kan vinden die er enigszins aanvaardbaar uitziet, zodat ik nog wat kan dansen.’ Hij lachte spottend. ‘Een vrouw die het tegenovergestelde is van Allegra Jackson en haar ordinaire familie!’