De Vuurdoop(96)

Svante hing op en toetste het nummer van Håkan Zivkovic in. Hij stelde zich voor als Carl xvi Gustaf, zei dat hij hulp nodig had bij het vinden van iemand van wie hij de naam niet wist, vertelde hoe hij eruitzag en in wat voor auto hij reed.

‘We gaan het voor je proberen, maar als je anoniem wilt blijven, kost het je wel extra.’

‘Waarom?’

‘Dat is gewoon zo.’

‘O.’

Håkan gaf Svante een rekeningnummer en Svante beloofde dat het geld in de loop van de volgende dag op Håkans rekening zou staan.

***

*

***

In een zo goed als leeg appartement in Farsta zaten zeven betrouwbare personen achter computers blanco aandelen Ericsson te verkopen uit honderdzesendertig verschillende portefeuilles via gecodeerde verbindingen. Ze goochelden met financiële instrumenten die voor een hefboom zorgden op een dalende koers van het aandeel Ericsson. Even voor vijven waren ze klaar. Meteen daarna sloot de beurs, het aandeel was bijna de hele dag onveranderd gebleven.

Aron en Hector hielden het allemaal in de gaten. Ze gingen uit elkaar, sliepen die nacht slecht en kwamen de volgende ochtend in dezelfde flat weer bijeen.

Op de tv in de flat was het ochtendjournaal. De nieuwslezeres klonk ernstig toen ze sprak over fout berekende prognoses in Azië, waar niemand van hen zich eigenlijk druk over maakte. De stille, nerveuze spanning die vanaf de vorige dag in de flat had gehangen werd minder. Toen om negen uur de beurs opende begonnen ze de aandelen weer terug te kopen en verkochten ze de opties en de warrants die ze de vorige dag hadden aangeschaft weer door. Ze keken vrolijk naar hun computerschermen, waar het gedrag van het aandeel Ericsson te zien was – de curve was net een skihelling.





18


Het was negen uur ’s avonds toen er werd aangebeld. Hij stond voor de deur met een papieren zak van de overdekte markt in de ene hand en een fles bubbels in de andere. Hectors glimlach was echt, alsof hij een prijs had gewonnen. Er schoten allerlei gedachten door haar hoofd. Albert... Jens is ergens in de buurt... de microfoons... Niet nu...

‘Ik heb eten bij me,’ zei hij en hij hield de tas in zijn linkerhand omhoog.

Ze probeerde naar hem te glimlachen.

‘Dag, Hector. Wat brengt jou hier?’

‘Ik had geen zin om alleen te eten.’

‘En Aron?’

‘Die is hier ergens.’

Sophie keek over zijn schouder.

‘Kom binnen.’

***

Ze zaten in de keuken. Ze had de tafel gedekt en glazen gepakt. Hector had het eten uit de tas gehaald. Ze aten kleine beetjes uit de doosjes, dronken bubbels en praatten. Sophie was zich de hele tijd bewust van de microfoons die in de keukenlamp boven hen verstopt zaten. De situatie vergde nogal wat van haar zenuwen, maar tot haar opluchting gedroeg hij zich net als anders. Gewoon een vriend die langskwam en wat te eten had meegenomen. Meer maakte hij er ook niet van, hij was heel gezellig, bracht een soort rust en keek meer naar haar mond dan in haar ogen wanneer ze iets zei.

‘Zo gemakkelijk is het nou,’ zei hij.

Ze nam een hap.

‘Wat is gemakkelijk, Hector?’

‘Om hier zo samen te zitten.’ Zijn toon was anders, serieuzer.

Ze werd ongerust en glimlachte vaag.

‘Ja... dat is gemakkelijk.’

‘Sophie?’

‘Ja?’

Hij zocht naar het juiste woord.

‘Ik wilde een cadeautje voor je kopen, een sieraad of zoiets...’

Ze wilde protesteren, maar hij gaf met een handgebaar aan dat ze hem moest laten uitpraten.

‘Je trakteren op iets persoonlijks, een reis, een toneelvoorstelling, een wandeling met lunch, ik weet het niet. Maar telkens wanneer ik iets heb bedacht, komt de twijfel. Ik vraag me dan af of dat sieraad, die toneelvoorstelling of wat het ook is wel iets voor jou is. Dan twijfel ik eraan of ik je wel ken en of ik je ooit voor me zal kunnen winnen, hoe hard ik mijn best ook doe. En daarom durf ik het niet. Ik durf geen fout te maken uit angst je te verliezen.’

Ze keek naar haar bord, nam een hap en ontweek Hectors blik.

Hij fluisterde tegen haar om haar aandacht te krijgen.

‘Wanneer gaan we serieus praten? Praten over ons, over wat er gebeurd is...’

‘Hallo.’

De stem kwam van achter hen. Plotseling stond Albert in de keuken, als een geschenk uit de hemel, en keek eerst Sophie en vervolgens Hector vragend aan.

‘Hallo Albert.’

‘Hallo?’

‘Dit is Hector.’

‘Hallo Hector,’ zei Albert alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en hij pakte een bord uit de kast en bestek uit de la. Hector volgde hem met zijn blik. Albert ging schaamteloos aan tafel zitten, ontmoette heel even Hectors blik.

‘Hector? Dat is toch een hondennaam?’ vroeg hij terwijl hij met een lichte twinkeling in zijn ogen eten opschepte.