De Vuurdoop(134)

Een halfuur en een heleboel bloed later had Sophie de kogel verwijderd en de bloeding gestopt. De kogel had een spier in de arm gescheurd, maar het bot leek nog intact. Ze maakte de wond schoon en hechtte die, ze deed alles wat ze kon met de weinige middelen die ze tot haar beschikking had. Michail hield Klaus’ ademhaling in de gaten.

‘Bedankt,’ zei hij toen ze de spullen op de salontafel opruimde.

‘Dit is maar provisorisch, hij heeft medische zorg nodig.’

Ze liep naar de badkamer om zich te wassen. Jens keek Michail aan.

‘Zodra hij bijkomt, gaan we weg,’ mompelde de Rus.

De mannen hoorden Sophie een kraan opendraaien in de badkamer. Ze hadden geen van beiden iets te zeggen.

‘Heb je honger?’

Jens wist niet waarom hij dat vroeg. Michail knikte.

Ze aten koud vlees aan de keukentafel. Michail zat voorovergebogen met zijn linkerarm om zijn bord heen en schoof met zijn rechterhand het eten naar binnen.

‘Wat doen jullie hier?’ vroeg Jens.

Michail kauwde, wees met zijn vork naar Klaus verderop op de bank.

‘Ik ben hierheen gekomen om hem op te halen,’ zei hij en hij at zijn mond leeg. ‘Hij werd gisteren in het ziekenhuis wakker en belde mij. Toen ben ik op het vliegtuig gestapt.’

‘Wat ging er mis?’

Michail ging rechtop zitten.

‘De politie kwam, we moesten weg...’

‘Wie heeft er op hem geschoten?’

‘De politie...’

Sophie kwam de keuken binnen en keek naar Jens en Michail, die zwijgend zaten te eten. Wat ze zag beviel haar niet.

‘Gaat hij Hector straks weer te lijf?’

Michail scheen die vraag te verstaan en schudde zijn hoofd. Ze hield haar ogen op de Rus gericht toen ze tegen Jens zei: ‘Ik wil dat je hem iets vraagt.’

***

*

***

Carlos was buiten adem. Hector had gebeld en hij was zo snel mogelijk gekomen. Nu stond hij in Hectors badkamer naar het lijk van Leif Rydbäck te kijken dat gebogen en scheef in de badkuip lag. Hector stond achter hem.

‘Je moet hem in stukken snijden en meenemen naar het restaurant. Daar stop je hem in de gehaktmolen.’

Carlos hield zijn arm voor zijn mond, hij voelde in zijn keel dat hij moest overgeven. Aron verscheen achter hen met twee papieren tassen in zijn handen, wrong zich langs hen heen en legde een handdoek op de vloer van de badkamer. Hij deed de zakken open en haalde er twee handzagen van verschillende grootte uit en legde die op de handdoek. Hij ging verder met huishoudhandschoenen, een plastic schort, een badmuts, azijnessence, een snoeimes, handalcohol, een rol diepvrieszakken, een cirkelzaag met een pas opgeladen batterij, een veiligheidsbril, mondkapje, chloorpoeder, een witte plastic emmer en een Steel Eagle-hamer met rubberen handvat. Als laatste haalde Aron er een luchtverfrisser met vanillegeur uit, trok het plastic eraf en hing hem in de douche.

‘Je kunt beter beginnen voordat hij gaat stinken,’ zei hij.

Carlos aarzelde, bukte, pakte het schort, de badmuts en de huishoudhandschoenen en begon ze langzaam aan te trekken. Aron haalde een knipmes uit zijn broekzak en klapte het uit. Een zwart geribbeld handvat met een kort lemmet van luchthardend koolstofstaal.

‘Deze is scherp,’ zei hij en hij gaf het mes met het handvat naar voren aan Carlos. ‘En gebruik de wc, niet de emmer als je moet kotsen,’ ging Aron verder toen hij en Hector de badkamer verlieten.

Carlos bleef achter in de galmende stilte van de badkamer. Hij wierp een blik op Leif Rydbäck in de badkuip. Hij ademde een paar keer kort in voordat hij bij de rand van de badkuip ging zitten en de rechterhand van het lijk pakte. Die was koud. Hij zette het scherpe lemmet tegen Rydbäcks pink en duwde ertegen. Het ging gemakkelijk, de pink schoot weg en vloog tegen de rand van de badkuip. Het bloed dat uit de lichaamsdelen kwam was taai en dood. Carlos herhaalde de procedure met de duim. Toen hij de slag te pakken had, was de rest van de vingers snel verdwenen en hij ging verder met de linkerhand.

Hector zat met een krant op de bank. Aron in een leunstoel. Ze hoorden Carlos in de badkamer de cirkelzaag testen, zoals een puber een opgevoerde brommer laat loeien. Daarna het geluid van de zaag die langzaam door iets diks heen ging, even inzakte en minder toeren maakte om vervolgens weer sneller te gaan draaien. De zaag verstomde, het geluid van Carlos die kokhalsde en overgaf boven de wc. Daarna weer het snerpende geluid van de zaag.

De tijd tikte door, Hector las, Aron staarde voor zich uit. Ze werden gestoord door stappen op de wenteltrap die naar het kantoor beneden leidde. Aron stond op en trok zijn wapen. De voetstappen waren langzaam, maar niet zwaar. Er kwam een vrouw van een jaar of vijftig naar boven, ze keek naar Hector en daarna naar Aron en zijn pistool

‘Dat mag je wegdoen,’ zei ze.

Aron liet het wapen zakken, maar hield het in zijn hand.