De Vuurdoop(133)
Michail keek naar de chaos in het vertrek, overlegde bij zichzelf en gooide het pistool naar Klaus, die het met zijn linkerhand oppakte. Michail raapte Hasses wapen van de grond op en verliet het vertrek.
Hij beende de gang door, een paar verpleegkundigen zochten dekking achter een bed. Hij zocht in alle vertrekken. In een kantoortje zat Patrik Bergkvist weggedoken onder een bureau. Michail bukte, zocht met zijn hand, kreeg zijn bos krullen te pakken en sleurde hem onder het bureau vandaan.
‘Ik heb verdovende middelen of narcose nodig. Ik heb verband, naald en draad en instrumenten nodig om een kogel uit een arm te halen.’
Patrik Bergkvist knikte bij alles. Michail pakte de man bij zijn nek vast. Ze liepen naar een voorraadkast.
***
Klaus hield Hasse en Anders met het pistool in bedwang. De deur ging open. Michail duwde Patrik Bergkvist naar binnen, die meteen bij Anders Ask ging zitten.
‘Nee, hij niet. Hij!’
Michail wees naar Klaus en zijn bloedende arm. Patrik liep snel naar hem toe en begon de schotwond te onderzoeken. Michail maakte een dunne blauwe vuilniszak open die hij in zijn hand had. Hij haalde er een glazen flesje natriumthiopental uit en vulde er twee spuiten mee. Hij stak er een in Anders’ dijbeen en spoot het middel in. Anders begon nijdig schuttingwoorden te lispelen, waarna hij in elkaar zakte. Michail deed hetzelfde bij Hasse, die een gil gaf toen de spuit zijn vlees binnendrong. Binnen een minuut waren ze beiden onder zeil.
Patrik Bergkvist had de bloeding tijdelijk gestelpt met een stevig verband rond de plek van de wond.
‘Deze man moet nu worden geopereerd.’
‘Hoe snel kun je dat doen?’
‘Een uur.’
‘Vergeet het maar.’
Michail vulde de spuit. Dokter Bergkvist schreeuwde een paar keer ‘nee’, toen Michail zijn arm vastgreep en het verdovende middel inspoot. De arts werd hysterisch, hij mompelde onduidelijk dat hij een anesthesist nodig had die hem in de gaten hield, dat hij zuurstof nodig had. Daarna viel hij met zijn armen langs zijn lichaam hard met zijn wang op de grond en raakte bewusteloos.
Michail hielp Klaus uit bed en ondersteunde hem toen ze haastig het ziekenhuis verlieten.
Ze stapten in de huurauto, die voor de ingang stond. Michail reed de stad in.
‘Waar ga je heen? We moeten naar het vliegveld!’ zei Klaus.
‘Niet op deze manier, dat overleef je niet.’
Michail toetste een telefoonnummer in Stockholm in op zijn mobiel.
***
*
***
De telefoon rinkelde. Hij herkende de stem aan de andere kant van de lijn. Michail klonk gestrest, bood hem een deal aan. Een deal van niks, die neerkwam op: als jij nu iets voor mij doet, dan doe ik daar later iets voor terug. Jens zei nee. Maar Michail hield voet bij stuk, smeekte op een manier die Jens verbaasde. De man klonk bijna nederig. Maar het was wel Michail, geen schijn van kans...
‘Sorry, het gaat niet.’
Stilte aan de andere kant van de lijn.
‘Alsjeblieft... Jij bent de enige die ons kan helpen. Mijn vriend gaat dood...’
Hoorde hij iets menselijks in Michails stem? Er ging iemand dood. Zou hij de hoorn er ijskoud op kunnen gooien en nooit meer nadenken over wat hij anders had kunnen doen? Zou hij gewoon ‘nee’ kunnen zeggen en verdergaan met zijn leven? Hij keek naar Sophie die op de bank zat. Verdomme.
Hij gaf Michail zijn adres, hing op en had bitter spijt. Tien minuten later werd er op de deur gebonsd. Allebei herkenden ze de bebloede Klaus, die door Michail de woonkamer werd binnengedragen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze.
‘Hij is in zijn schouder geschoten,’ antwoordde Michail.
Klaus lag op de bank.
‘Snel Jens, haal warm water en handdoeken en alle medicijnen die je in huis hebt.’
Jens verdween uit de kamer, Michail schudde de plastic zak leeg op de salontafel. Spuiten, naald en draad, natriumthiopental, ontsmettings- en verbandmiddelen. Hij wilde het verband openmaken, maar Sophie hield hem tegen.
‘Wacht, dat doe ik,’ zei ze en ze ging bij Klaus zitten, knipte het noodverband om zijn bovenarm los en keek naar de vleeswond.
‘Ik heb een pincet of een tangetje nodig,’ riep ze naar Jens.
Ze voelde Klaus’ pols; die was zwak en snel.
‘Hoe kom je hieraan?’
Ze wees naar de spullen op de salontafel.
‘Hospital,’ antwoordde Michail.
Sophie vulde een injectienaald met natriumthiopental. Een lage dosis, ze wist niet hoeveel ze zou moeten nemen.
‘Aan jou de keus,’ zei ze tegen Michail. ‘We opereren hem zonder verdoving, of ik geef hem een kleine dosis hiervan, maar dat is niet zonder risico.’
Klaus maakte gepijnigde geluiden.
‘Geef hem dat maar,’ zei Michail.
Sophie spoot het gif in de arm van de man. Klaus’ pijn was meteen weg en hij steeg omhoog naar de wolken. Jens kwam water en handdoeken brengen en wat hij in zijn armzalig uitgeruste badkamerkastje nog meer had gevonden.