De Dochter Van Mistral(13)

'Ik zou wel eens willen weten waarom ze me zo beledigde? Ik heb haar toch nooit iets gedaan?' zei Maggy.

'Dat deed ze omdat ze zo verwaand is dat ze elke andere vrouw voor gek wil zetten. En dat groepje vleiers om haar heen stelt niets voor. Luister naar mij, Maggy, je bent knapper dan iedereen die ik ken. Je bent gewoon geboren om geschilderd te worden.'

'Geboren?' herhaalde Maggy. Paula's woorden, die met zo veel gezag werden geuit, kwamen voor haar zo onverwachts dat ze even niet wist wat ze moest zeggen.

'Ja, geboren, net zoals een kolibrie wordt geboren om honing uit bloemen te zuigen en een bij is geboren om te steken, en een kip om gebraden te worden. Maar dat gedoe van jezelf op straat op de modellenbeurs aan te bieden, dat is niets voor jou, begrepen? Ik zal je aan schilders voorstellen die zich kunnen veroorloven meer dan vijftien francs voor drie uur poseren te betalen; het zijn allemaal vrienden van me. Tussen haakjes, heeft Mistral je een cent betaald? Nee, natuurlijk niet, hij kijkt wel uit; dat verbaast me niets. Maar van nu af aan werk je alleen tegen het maximum tarief. Natuurlijk moet je eerst nog het een en ander leren, maar dat kan ik je wel bijbrengen. Het gaat er alleen maar om dat je moet besluiten om je broek uit te trekken, en dat is toch niet zo moeilijk, hè? Weet je, een schilder moet goed leren hoe een vrouw is gemaakt. En wat ze ook denken, zij hebben ons veel meer nodig dan wij hen.'

'Echt?' Maggy's stem klonk verbaasd.

'Natuurlijk. Stel je maar voor, Maggy. Al vijfhonderd jaar, al nadat de vroege middeleeuwen ten einde waren, zijn kunstenaars in iets doodgewoons geïnteresseerd: het lichaam van een naakte vrouw. Niets vraagt meer van de kracht van een artiest, niets toont zo snel zijn zwakte aan. Als een man geen naakte vrouw kan schilderen, dan kan hij niet werkelijk schilderen.'

'Constantin Moreau heeft ons dat nooit verteld. Hij zei alleen maar dat... nou ja, dat Renoir mij zou hebben willen schilderen.'

'Misschien wilde Moreau alleen maar zijn baantje houden. Wat zouden jullie thuis hebben verteld? Nou, wat denk je? Ik neem me voor jou nu op weg te helpen! Ik wil dat je die teef, die onuitstaanbare, onverdraaglijke Alice Prin op haar nummer zet. Dat mens heeft de brutaliteit te denken dat ze mijn plaats heeft ingenomen omdat, volgens haar, mijn jeugd voorbij is en omdat ik misschien enkele kilootjes zwaarder ben geworden. Mijn plaats! Zij kan niet in de toekomst kijken, maar ik wel, en eens zal ook haar jeugd voorbij zijn, en de jouwe ook, lief zeventienjarig duifje, zelfs die van jou. Nou, Maggy?'

Voordat het meisje iets kon antwoorden hief Paula waarschuwend de hand op. 'Weet je zeker dat je er tegen opgewassen bent? Ik wil mijn tijd niet aan je verknoeien als dat niet het geval is. Het is vervelend werk, je zult het altijd te warm of te koud hebben, en het is bovenal veel moeilijker om een pose vast te houden dan de mensen denken. Af en toe zul je het willen uitgillen van pijn, maar dat mag je nooit aan je cliënt laten merken. Pas als het halve uur voorbij is, dan en niet eerder, mag je je bewegen. En tien minuten later moet je weer verder werken. Wat denk je ervan? Zullen we zorgen dat Alice Prin de dag betreurt waarop ze jou beledigde? Zullen we tot de aanval overgaan?'

'O ja, ja graag!' Maggy zwiepte haar glas thee van de tafel toen ze een enthousiast gebaar maakte om te laten zien dat ze de uitdaging aannam. Opeens lag de oude droom weer binnen haar bereik; des te kostbaarder gezien het fiasco van die morgen. Opeens kreeg ze het gevoel dat ze alleen maar haar armen hoefde uit te strekken om Parijs te omhelzen. Wat deed het er tenslotte toe dat Renoir al dood was?





Vier


'Luister eens naar me, Maggy Lunel,' zei Paula streng. 'Heeft een ei een rok aan?'

'De eieren die ik ken niet,' antwoordde Maggy en rolde oneerbiedig met haar ogen. In de kleine week dat ze Paula nu kende was ze van haar gaan houden en mensen van wie ze hield, plaagde ze graag.

'Wees niet zo dom om me niet serieus te nemen, meisje! Je moet je met je hele voorstellingsvermogen indenken dat je lichaam een mandje met eieren is van verschillende kleuren en afmetingen. Je borsten zijn de eieren van een struisvogel, je tepels die van een ondervoede mus, het haar op je schaamheuvel is het gespikkelde ei van een meeuw. Een naakt ei is de natuurlijkste zaak ter wereld. Het is zo fundamenteel, zo compleet dat zelfs Brillat-Savarin nooit heeft voorgesteld een eierschaal te versieren.'

'En wat zou je dan van Russische paaseieren denken?' protesteerde Maggy, maar sneller dan ze zelf had verwacht leerde ze zich er niets van aan te trekken om haar lichaam aan de ogen van de schilders te vertonen. Die gaven haar eerst alleen werk omdat ze Paula's beschermelinge was. Maar al gauw vochten ze erom haar als model te krijgen. Maggy leerde om, als ze voelde dat een blos haar wilde verraden, haar gezicht een paar seconden met haar haar af te schermen en in die tijd schakelde ze weer gauw op het ei-beeld over. Binnen enkele weken ging ze zonder moeilijkheden van de ene op de andere pose over en beschouwde haar lichaam als zo maar een voorwerp.