De Dochter Van Mistral(17)

'Zo weinig anders dat het niets uitmaakt. Weer die wijde roze tafzijden rokken van je, dat nauwe blauw satijnen lijfje, een kanten fichu, ook kant aan je polsen, je gepoederde pruik en je mooie moedervlekje; je maakt me te schande!'

'O, ik word nooit voldoende gewaardeerd,' zuchtte Paula. 'In plaats van die kanten fichu draag ik nu een opgezette python die aan mijn rechterschouder is bevestigd; hij loopt onder mijn blote borsten door en wordt stevig op mijn linkerschouder vastgemaakt zodat de tong van het beest mijn oor likt.'

'Blote borsten?'

'Natuurlijk, ik dacht dat ik dat duidelijk had gezegd.'

'Mijn gelukwensen! Ik ben trots op je.'

'Het is niet zo veel werk. Ik moet alleen de python lenen en dan is het voor elkaar. En jij?'

'Ik ga als fruitschaal.'

'Vreselijk! Citroenen in je haar en een appel als japon ? Maggy, dat is niets voor jou.'

'Wacht maar eens.' Maggy roerde in haar koffie en sloeg haar ogen neer. De dikke rechte streep van haar wimpers die met mascara waren aangezet, deden aan twee lange harige rupsen op haar wangen denken.

'Met wie ga je? Met Alain?'

'Alain en drie van zijn vrienden, vier man dus.'

'Och, een paar extra kan nooit kwaad, hè?'

Maggy blies een denkbeeldige haar weg, iets wat ze vaak deed als ze verlegen was, een kinderlijke gewoonte waarmee ze in het verleden al menigmaal geplaagd was. Paula had als gewoonlijk gelijk.

Montparnasse leek net een overvolle seksuele dierentuin. Allerlei soorten en variëteiten van seksuele partnerschap konden er bij tientallen voorbeelden tegelijk worden gevonden. Van het gewone huishouden van een heteroseksueel paar tot de meest ongedwongen vormen van ziekelijke verering; geen aspect van Eros was in het quartier te vreemd of antipathiek. Alles was mogelijk en alles mocht.

In deze sfeer van ongebonden en daardoor angstaanjagende vrije moraal voelde Maggy zich van het begin af prettiger als toeschouwster dan als deelneemster. Ze gaf zichzelf standjes, deed minachtend - tegen zichzelf - over haar maagdelijkheid waar niemand, behalve Paula, iets van wist, maar ondanks alle argumenten die ze kon bedenken om een minnaar te hebben bleef het feit bestaan dat ze nog steeds een maagd was, al was ze nu al paar maanden achttien jaar oud.

Maggy verborg haar koppige, weinig moderne staat van kuisheid voor iedereen. Alleen Paula werd niet door haar vrije manier van doen misleid, door de ondeugende brutaliteit waarmee ze de mannen behandelde, haar lachende repliek op hun opdringerigheid, haar nonchalante naaktheid. Omdat iedereen dacht dat ze een minnaar had, gaf het feit dat Maggy alle toenaderingspogingen van mannen die ernstig wilden worden afwees haar alleen maar de reputatie dat ze de trouwe en heimelijke maitresse van een of andere fortuinlijke man was.





Alain en zijn vrienden waren er de hele middag en avond mee bezig om Maggy's natuurgetrouwe maar bedrieglijke kostuum te scheppen. Haar rechterborst was als een tros zachtgroene druiven beschilderd, de linker als een kleine meloen van Carpentras, het soort dat in zijn geheel wordt geserveerd met zoete wijn in het uitgeholde binnenste. Haar armen en schouders werden trossen bananen, sommige rijp, sommige nog een beetje groen hier en daar, en een ananas bloeide onder haar borsten op tot over haar navel; de scherpe bladeren ervan gingen verloren in het harige driehoekje onder aan haar buik. Elke heup was een schijf pompoen en haar dijen waren rabarberstruiken. Van haar knieën tot aan haar voeten was ze in geschilderde wijnstokken gewikkeld en haar oksels hielden appels vast.

Haar gezicht bleef onbeschilderd op twee bijen op haar voorhoofd na, haar haar werd door een bloemenkrans teruggehouden. Ze had geweigerd op de protesten van de schilders in te gaan die beweerden dat de groene chiffon sjaal die ze als een geïmproviseerde lendendoek wilde dragen, niet in overeenstemming met de geest van de gebeurtenis was.

De schilders hadden een ovale, houten fruitschaal gemaakt, twee meter lang en bedekt met zilververf, en ze waren van plan Maggy daarop op schouderhoogte mee te dragen. Elk van de vier mannen droeg beschilderde reclameborden over zwarte panty's en een zwarte trui heen. André stelde een Brie voor, Pierre een hele Camembert, Henri een stuk Roquefort en Alain een halve Chèvre. Elk groot stuk kaas was zo realistisch geschilderd dat ze wel eetbaar leken. De vier artiesten behoorden tot de realistische school en het geheel van kaas en fruit was bedoeld als een protest tegen de surrealisten en hun verwrongen beelden.

'Wacht even,' protesteerde Maggy toen ze eerst even probeerden haar op de fruitschaal te tillen, 'ik moet iets met mijn handen kunnen doen. Kan ik niet een bloem dragen of zo?'

'Nee, dat zou alles bederven. Laatje hoofd op een elleboog rusten en lig doodstil en, in 's hemelsnaam, ga niet zweten. Verdraaid, Maggy, waarom wilde je ook niet dat we olieverf gebruikten in plaats van waterverf?'

'Omdat ik niet van plan ben morgen in terpentijn te moeten baden,' antwoordde Maggy. 'Ik vind toch al dat die zilververf pikt, Alain. Die kleeft nog. Ik weet niet of die wel droog genoeg is. Heeft een of andere koning vroeger zijn slaven niet eens met goud laten beschilderen? Ik meen nog te weten dat ze eraan zijn gestorven.'