Boven haar goudkleurige ogen vormden de bruine wenkbrauwen van Jazz een ongebruikelijk krachtige en strakke lijn, even recht alsof die door een ballerina was getrokken. Als ze verbaasd, overrompeld of geamuseerd was, schoten ze omhoog en vaak gaf alleen de uitdrukking in haar ogen aan dat er een verandering in haar gevoelens had plaatsgevonden. Haar neus was flink, onafhankelijk en zelfs vrijpostig, maar haar mond was een studie van contrasten. Haar bovenlip was teder, bijna kinderlijk, maar haar onderlip was te vol, te openhartig, te dik voor een klassieke schoonheid.
Want ondanks alles - zo hield Toby zich voor - was Jazz Kilkullen een vrijgevochten meid, aanstekelijk en een enorme flirt. Ze hield van spelletjes, kon zich fantastisch vermommen, had allerlei stemmingen, zei iemand ronduit de waarheid en ze had iets bereikt: ze was de hardst werkende fotografe die hij ooit had ontmoet.
Goddank dat ik nooit verliefd zal worden op Jazz, herhaalde Toby bij zichzelf terwijl hij de camera's voor de tiende keer die ochtend controleerde. Jazz had wel twintig camera's die ze zelden gebruikte, maar ze had gezegd dat ze vandaag alle zes haar Canon T 90's moesten laden; die hadden een meervoudig lichtmetingssysteem waarbij zij drie computergestuurde mogelijkheden had bij het scherpstellen. Ze wilde alle nodige maatregelen nemen om ongelukken te voorkomen, dacht hij, want feitelijk had ze een grote minachting voor automatisch scherpstellen.
Terwijl Melissa de grote hoeveelheid gemakkelijk verplaatsbare lichten en kleine lampen telde, die alle op batterijen werkten, keek ze hoe Jazz was gekleed. Ze bekeek haar vanaf haar Cecil Beaton-hoed tot aan het korte, kittige rokje en de dunne rode wollen blouse die als een te grote overgooier was geknipt en blijkbaar door slechts één reusachtige knoop van git bij elkaar werd gehouden. Ze had verwacht dat de belangrijke opdracht van vandaag haar chef zou hebben verleid legerlaarzen aan te trekken, samen met de zeemansbroek uit de dumpzaak en gecamoufleerd door een Harry Truman-shirt van vijfhonderd dollar dat werd gedragen met lange, antieke oorbellen van granaat, en heel fijne en kostbare oude ringen, om elke vinger één; dat was een van de outfits die ze soms droeg om een nieuw 'slachtoffer' onzeker te maken en onder haar invloed te krijgen.
Maar Jazz had blijkbaar besloten tot een benadering alsof ze naar een dameslunch bij de Bistro-Garden ging. Dat was ook zo'n manipulatietactiek van haar, zich kleden op een manier waarop geen enkele fotograaf zich op zijn gemak zou hebben gevoeld.
Jazz deed 's morgens nooit zo maar kleren aan, dacht Melissa vol bewondering, maar ook enigszins wanhopig. Ze kleedde zich te sjiek, te gewoontjes, vermomde zich of was te overdreven onverschillig en nonchalant. Soms deed ze ook geen enkele moeite en dan trok ze een van haar felgekleurde rugbyshirts aan met een spijkerbroek; dat gebeurde als ze er wilde uitzien alsof ze veilig kon worden genegeerd. Melissa doorzag haar chef. Ze wist dat als Jazz echt niet wilde worden opgemerkt zij alleen maar zwart zou dragen, net zoals zij. Op een dag wanneer zij, Melissa, ook een beroemd fotografe zou zijn, zou ze al haar zwarte kledingstukken weggooien. Dat nam ze zich in stilte voor terwijl ze naar de intercom liep die vanuit de receptie beneden een boodschap doorgaf.
'Ze zijn op weg naar boven!' piepte Sandy opgewonden toen de intercom overging. 'Nu zijn ze toch nog bijna op tijd - ze hadden waarachtig toch wel even kunnen waarschuwen!'
Melissa hing op zonder iets te zeggen. 'Klaar voor de strijd,' zei ze waarschuwend tegen Jazz die nog op de sofa lag. Ze holde naar het kantoor om Sis Levy te roepen, een efficiënte jonge vrouw met rood haar die de leiding over het kantoor van Jazz had.
'Ik sliep bijna,' protesteerde Jazz en geeuwde, maar ze stond op en had binnen twee seconden haar hoed op en haar schoenen aan, nog voordat een groep mensen de lift uitstroomde.
'Kom binnen,' zei ze terwijl Melissa en Toby zich op de achtergrond hielden. Ze had nog nooit zo'n groot gevolg meegemaakt, zelfs niet toen ze Stallone en Streisand samen voor Rolling Stone had gefotografeerd. En het waren allemaal vrouwen, net leden van de een of andere religieuze sekte die jonge weduwen veroordeelde tot het dragen van zware rouwkleding, met rokken die óf tot halverwege de kuiten vielen en met platte laarzen tot aan de enkels werden gedragen, óf net onder het kruis waren afgeknipt waarbij ze zwarte panty's en naaldhakken droegen.
'Ik ben Tilly Finish, van het tijdschrift,' zei de oudste en kwam naar voren om zich voor te stellen. 'Sam komt dadelijk boven. Hij zag beneden de een of andere auto staan en die wilde hij eerst bekijken.'
'Dat komt ervan als je, zoals ik, een autofotograaf beneden hebt,' zei Jazz opgewekt, maar inwendig vervloekte ze Pete di Constanza omdat hij de nieuwe Ferrari Testarossa niet in zijn zaak onder dekkleden had verstopt zoals hij altijd deed als er nieuwe modellen uitkwamen. Soms trok het komen en gaan van auto's in zijn studio zoveel aandacht, dat zij en Mel Botvinick een formele klacht bij Phoebe Milbank moesten indienen.