'Wat zeg je me van die beving?' vroeg Mel Botvinick aan de anderen. 'Ik had net alles klaarstaan voor een foto over twee bladzijden in Bon Appétit, toen het gebeurde. Omdat alles over moest, moesten we allemaal tot middernacht blijven. Wat een rotmoment voor zoiets!'
'Dat is nog niets,' zei Pete di Constanza. 'Ik stond net op een ladder en keek naar de Ferrari toen het begon. Als ik niet zo snel had gereageerd, had ik nu in het ziekenhuis gelegen. Maar het had veel erger kunnen zijn - de auto had beschadigd kunnen worden. Jazz, wat deed jij ?'
'Het kwam mij wel redelijk uit, alles welbeschouwd,' antwoordde Jazz. 'Ik deed op dat moment niets bijzonders.'
'Tjongejonge, wat gedragen jullie je toch als kinderen,' zei Phoebe gemelijk. 'Wat heeft zo'n plaatselijk aardbevinkje nu helemaal te betekenen? In Beverly Hills hebben we er nauwelijks iets van gemerkt.'
'Was je aan het winkelen?' vroeg Pete.
'Ik liet mijn haar doen, zoals gewoonlijk. Je weet dat mijn vrijdagmiddagen me heilig zijn, Pete.'
'Ja, dat weet ik. Zoals mijn afspraken op maandag en donderdag bij mijn psychiater. Ik begrijp die vent niet,' klaagde Pete. 'Die eikel rijdt daar met veel ophef rond in een oude, lelijke, beschadigde Volvo, en doet alsof dat een deugd is. En wat dacht je dat hij zei toen ik hem vertelde dat ik net een opdracht had voor de nieuwe Countach Anniversary ? "Ik dacht dat je alleen auto's fotografeerde." De oen wist niet eens wat een Countach is! Lamborghini heeft die auto negentien jaar geleden, in 1971, op de markt gebracht en het is nog steeds de krachtigste sportwagen, en die kluns heeft er nog nooit van gehoord!'
'Hoe komt het dat jij weet waar je psychiater in rondrijdt?' vroeg Mei.
'Ik heb het hem gevraagd.'
'En hij vertelde het je?' vroeg Mel verbaasd. Zijn psychiater gaf nooit antwoord op vragen.
'Ja, hij heeft niet zoveel op met al die onzin van Freud. Als je hem een gewone vraag stelt, dan geeft hij antwoord.'
'Waarom denk je eigenlijk dat hij vindt dat rondrijden in een oude Volvo een deugd is?' informeerde Jazz en lachte lief.
'Ik maakte het op uit zijn woorden,' zei Pete waardig.
'Zie je, en daarom wil mijn psychiater nooit antwoord op vragen geven,' zei Mel en snoof minachtend. 'Hij wil niet dat ik ergens iets uit opmaak, hij wil dat ik me projecteer.'
'Dat is die vent die zei dat je je dromen niet mocht opschrijven, hè?' vroeg Pete. 'Hoe denkt hij in godsnaam dat je ze onthoudt als je ze niet opschrijft?'
'Hij zegt dat ik ze wel onthoud als ze belangrijk zijn.'
'Jongens, kom,' viel Phoebe hen in de rede. 'Zouden jullie dit boeiende gesprek straks niet ergens anders kunnen voortzetten?'
Pete zweeg. Hij was beslist niet naar deze vergadering die hij als tijdverkwisting beschouwde toe gekomen, als Phoebe hem niet had overgehaald in de studio te investeren. Ja, het was de beste investering die hij in zijn hele leven had gedaan! Eigenlijk vertegenwoordigde dit het enige geld dat hij ooit in handen had gehouden, maar het was eigenlijk niets voor hem huisbaas te zijn, zelfs niet van maar een kwart van het gebouw.
Het was Phoebe's idee geweest die oude bank te kopen en te verbouwen, en zij zorgde ervoor dat ze allemaal kwamen opdagen om het soepele verloop van Dazzle te bespreken. Volgens haar theorie konden de drie fotografen niets als ze niet eerst elke maand een uur of zo naar haar luisterden. Wat een verbeelding! Wat hem betrof had Phoebe maar één duidelijke taak, en dat was hem verlossen van allerlei rotkarweitjes zodat hij de mooiste foto's van zijn leven kon maken.
Niet zo maar foto's! Dat kon elke idioot in Detroit, en er waren dan ook heel wat idioten die dat deden. Goedkoop, met gekleurde rook en vuurwerk en spiegeleffecten, waardoor de foto eruitzag alsof hij deel uitmaakte van een floorshow in Las Vegas. Maar het werd wat anders als je een opname van een auto wilde die het wezen van de auto weergaf. Een opname die de enorme emotionele ervaring kon weergeven van het rijden met driehonderd kilometer per uur en dat terwijl je zo'n opname maakte van een stilstaande wagen in de studio. Dat was een opname die verrekte romantisch was, verrekte poëtisch, dat maakte verdomme een icoon van de auto. En in zo'n geval moest je naar Pete di Constanza komen.
Tegen de tijd dat hij een paar weken met enkele nieuwe belichtingsideeën zou hebben geëxperimenteerd, zou de nieuwe versie van de grote klassieke Countach eruitzien alsof hij net uit een ruimteschip was neergedaald en vanbinnen werd verlicht. Het soort auto dat zélfs een ruimtewezen graag zou willen besturen. Als ze hem toestonden het prototype mee naar buiten te nemen, dan waren de mogelijkheden onbegrensd; maar dit speciale prototype was te kostbaar om de deur uit te mogen.
'De notulen van de laatste vergadering...' begon Phoebe op officiële toon.
'Gelezen en aangenomen,' viel Mel haar haastig in de rede.
'Akkoord!' riepen Pete en Jazz gelijktijdig uit.