'Hij zal er geweldig uitzien, dat beloof ik je. Hij heeft bovendien geen make-up of haarzorg nodig... je weet dat ze het zo natuurlijk mogelijk willen houden. Het belangrijkste is dat we die omslagfoto maken - en daarvoor heb ik gewoon de studio een paar uur voor mezelf nodig. Vergeet niet dat we nog een buitenfoto in kleur moeten maken en drie zwart-witfoto's voor in het verhaal zelf, en hij heeft ons alleen maar vandaag en aanstaande woensdag gegeven. We boffen als hij volgende week ook echt komt opdagen - hij is nou niet direct wat je noemt een gehoorzaam jongetje, die meneer Butler van je.'
'Van mij ?' zei Tilly wat spijtig. 'Was het maar waar.' Ze klapte in haar handen. 'Laten we gaan lunchen, allemaal. Sam, ik laat jou hier achter als je het niet erg vindt, en dan kunnen jullie beginnen.'
Binnen enkele minuten was de studio leeg.
'Bedankt,' zei de acteur. 'Ze begonnen op mijn zenuwen te werken. Waarom dragen ze allemaal zwart? Is er iemand gestorven?'
'Dat is zo de gewoonte in Hollywood,' verzekerde Jazz hem met een schouderophalen. 'Als je honger hebt, maak ik even een broodje voor je voor we beginnen.'
'Ik sla de lunch altijd over. Voor eten om die tijd heb ik geen tijd.'
'Mooi zo. In de kleedkamer hangt ergens zo'n Humphrey Bogart- regenjas. Zou je die voor me willen aantrekken?'
'Ja, oké. Dat vind ik zelf ook wel aardig.'
Dat mocht ook wel, dacht Jazz. Sam Butler was verbazingwekkend knap; sinds jeugdfoto's van Gary Cooper had ze niet meer zo'n knappe acteur gezien.
Hij was perfect, vond Jazz, maar niet haar type. Ze haalde haar schouders op. Hij kwam terug met de regenjas aan waarvan hij de ceintuur strak had aangesnoerd, de kraag opgezet.
'Zo maakt hij je te dik, Sam,' zei Jazz. 'Ik wil geen opname van een opgeblazen regenjas, ik wil een foto van Sam Butler. Maar toch vind ik dat die regenjas wel iets voor je doet. Even denken... ik weet dat het een goed idee is... je zou dat dikke jasje van je kunnen uittrekken; daarna doe je de regenjas weer aan. Als je toch bezig bent, zou je eigenlijk het beste al je kleren kunnen uittrekken.'
'Ben jij gek geworden?'
'Beschouw die regenjas als een badjas. Onder een badjas trekje toch ook geen kleren aan?'
'Natuurlijk niet.'
'Wat is eigenlijk het verschil?'
'Ik weet het niet, maar er is een verschil,' zei de acteur, een beetje onzeker.
'Kom op,' moedigde Jazz hem aan, 'probeer het eens.' Ze sprak alsof het zo maar een gril was, alsof ze hem wilde vragen haar voor de grap haar zin te geven. Hij verzette zich niet langer.
'Wat trek jij dan uit?' De acteur wilde nu marchanderen.
'Mijn hoed? Mijn schoenen? Nee? Niet genoeg? Wat zou je zeggen van mijn... panty's?'
'Afgesproken.'
Jazz lachte terwijl hij zich ging uitkleden. Sam Butler kwam terug, ceintuur stevig vast, knopen dicht en hij leek wel vijftig pond lichter. De uitdrukking op zijn gezicht moest blijkbaar voor agressief doorgaan. Intussen had Jazz de Victoriaanse sofa dicht bij een van de ramen geschoven. Haar benen waren bloot en ze had klassieke gitaarmuziek opgezet.
'Dat is beter,' zei ze zakelijk. 'Ga hier nu liggen.'
'Met een regenjas aan op een sofa liggen? Ik blijf liever staan.'
'Ik moet dat prachtige licht gebruiken. Zie je hoe het door het raam binnenstroomt en een lichtkring op de sofa werpt? Dat soort licht krijg je op geen enkele andere plaats in de studio. En binnen een half uur is het verdwenen, en dan moeten we klaar zijn.'
'Ik heb vroeger een tandarts gehad op wie jij lijkt. Hij was net zo als jij, en toch weer anders,' merkte hij op terwijl hij kaarsrecht op de sofa ging zitten.
'Tandarts? Waar? In de plaats waar je vandaan komt?'
'Ja. Bij Perth in de buurt. Hij was mijn oom, en dus moest ik natuurlijk naar hem toe, speciale familietarieven. Maar hij was toevallig ook erg goed. Deed mij nooit pijn. Als hij mijn gebit toen niet had behandeld, was ik nu niet bij de film geweest.' De kaken van Butler waren intussen ontspannen en hij leunde achterover tegen de sofa alsof hij - zonder al te veel spijt - dacht aan dat werk tegen gereduceerd tarief dat hem zijn twintig-miljoen-dollar-voor-drie- films-glimlach had gegeven.
Jazz nam snel een polaroidfoto en gaf hem die. Ze geloofde erin de persoon onmiddellijk te laten weten dat je bereid was hem te laten zien hoe het werk vorderde, en er een eind aan te maken als hij het verschrikkelijk vond. Daarmee was je al met de helft van de opdracht klaar.
'Niet slecht,' zei hij en bekeek de foto zorgvuldig. 'Hij is... anders, niet zo'n god-wat-ben-ik-mooi-foto zoals iedereen altijd wil. Misschien komt het door die regenjas.'
'Om de hals zit het nog een beetje te stijf.' Jazz schudde peinzend haar hoofd. 'Doe eens vijf knopen los, sla de kraag terug en leg je hoofd achterover tegen de sofa. Misschien kun je je voeten op de armleuning van de sofa leggen en languit gaan liggen - ontspannen, alsof je aan het strand bent en in Surfer's Paradise in de zon ligt te bakken...'