Binnen een half jaar had Evan een lange wachtlijst voor portretten en Phoebe had zijn tarieven verdriedubbeld, maar vijfentwintig procent van wat hij verdiende was voor haar.
Nu was ze gereed om Evan in de filmindustrie te introduceren. Ze maakte mappen met zijn meest succesvolle portretten en gaf daarvan exemplaren af bij de kantoren van alle publiciteitsagenten, bedrijfsleiders, grimeurs en haarstylisten in Hollywood. En ze verviervoudigde zijn prijzen.
Vrouwelijke artiesten die niet zo erg jong meer waren - en dat waren er elk jaar meer - kregen Evans portretten te zien. Binnen een jaar was hij de populairste fotograaf van een onuitputtelijke bron onderwerpen: vrouwen van boven de eenentwintig. Zijn foto's begonnen bij artikelen in tijdschriften te verschijnen en op de omslagen ervan, op verzoek van die vrouwen. Velen van hen hadden er nog nooit zo mooi uitgezien, en algauw volgden de mannelijke artiesten hun voorbeeld. Phoebe kocht een tweedeurs Mercedes 560 voor zichzelf, felgeel zodat hij bij haar haar paste.
Toen Evans naam eenmaal goed was gevestigd, verloor Phoebe haar belangstelling voor hem. De grens tot waar ze kon gaan was bereikt en als zijn zakenbehartigster kon ze niet meer verdienen. Hij had geen enkele behoefte nog verder te veranderen en alleen nieuwe dingen en zaken die anders en beter konden interesseerden haar. In 1980 vond ze een andere vertegenwoordigster voor hem, opende haar eigen kleine kantoor en begon de onderwerpen van de advertenties in Amerikaanse tijdschriften te analyseren.
Er waren meer advertenties over levensmiddelen dan over iets anders, schoonheidsmiddelen inbegrepen. Daarop volgden auto's. Foto's van auto's kwam ze overal tegen zodra ze daar op begon te letten. Phoebe zorgde ervoor dat ze een expert werd op het gebied van de tarieven van culinaire en autofotografen en koos Mel Botvinick en Pete di Constanza uit als de twee besten in hun soort die zij bereid was te vertegenwoordigen.
Ze engageerde de twee mannen snel en stelde haar percentage vast op een derde van hun tarieven. Hoe meer ze voor hen deed, des te meer hadden ze haar nodig. Hoe verder ze haar hand uitstrekte, des te steviger pakten ze die vast. Zonder haar hadden ze nooit de tarieven durven berekenen die zij nu bedong. Als er vroeger een opdracht was die ze heel graag wilden hebben, dan waren ze altijd bang geweest dat iemand anders hun de loef zou afsteken. En het gevolg daarvan was, dat ze dan bereid waren hun vaste prijzen te verlagen.
Maar daar was geen kans op als zij de touwtjes in handen had, zei Phoebe bij zichzelf en lachte even. Ze hield vast aan de bestaande tarieven en weigerde alle lagere aanbiedingen, ook al betekende dat een dag zonder werk. Vanaf het ogenblik dat zij met hen in zee ging, verhoogde ze hun inkomsten regelmatig, zodat ze na verloop van tijd de maximumtarieven in hun vak vroegen. Pete verdiende opeens ruim een miljoen dollar per jaar, Mel bijna evenveel.
Jazz Kilkullen was de enige beroemde van hen drieën, omdat zij zoveel werk voor tijdschriften deed waarbij haar naam onder de foto stond. Zij verdiende ongeveer vierhonderdduizend dollar per jaar, omdat tijdschriften veel minder betaalden dan advertenties. Maar haar mogelijkheden waren niet te overzien, vooral op het gebied van advertenties voor schoonheidsmiddelen. Had Jazz maar uit twee personen bestaan: dan zou de een alleen maar modellen voor de belangrijkste firma's voor schoonheidsmiddelen fotograferen, en de ander kon mode voor tijdschriften doen en beroemdheden portretteren, zoveel ze maar wilde. Maar er was maar één Jazz en die stond erop tijdschriften werk te doen, want ze was op haar vrijheid gesteld.
Ook op ander gebied verschilde ze van Mel die alleen het tijdschriften werk deed dat Phoebe goedkeurde, en Pete, die net zo was. Jazz had neiging tot een eigenschap die Phoebe meer dan wat ook verafschuwde: zelfstandigheid.
Ja, een afschuwelijke neiging en die kwam vrijwel zeker voort uit haar achtergrond; Phoebe had met tegenzin bekende trekken ontdekt. De vader van Jazz, Mike Kilkullen, was eigenaar van de laatste grote veeboerderij tussen Los Angeles en San Diego, ruim 25 000 hectare maagdelijk gebied, intact en nog niet ontwikkeld: een rijk dat door de familie werd geleid zoals dat sinds de dagen van de Spaanse landtoewijzingen was gebeurd. Jazz was een Californische uit de achtste generatie en had bloed in haar aderen van zowel vroegere Spaanse ranchero's, als van Ieren en Zweden. Ze was altijd moeilijk onder de duim te houden geweest. Phoebe dacht diep na en at gulzig nog wat roomkaas, met een plastic lepeltje en zo uit het pakje. Mensen vertegenwoordigen was net zoiets als leeuwentemmer zijn. Net vriendelijk genoeg, een flinke portie gezag en je moest geen angst kennen. Maar op de eerste plaats moest je de zaak in handen hebben en houden.
De drie fotografen kwamen Phoebe's kantoor binnenslenteren, zoals gewoonlijk geïrriteerd door deze onderbreking van hun zaterdagochtend.