Blauwe maan(97)

Mijn ogen houden zijn blik vast en ik bal mijn vuisten, klaar om te slaan. Ik ga vlak voor hem staan. ‘Wat zeg je daarvan? Hmm? Wil je nog steeds graag met me uit? Of wil je me nu liever dood hebben? Wat je ook kiest, ik heb er begrip voor.’ Ik leg mijn hand op zijn borst en duw hem hard tegen de deur. Het zou zo eenvoudig zijn om ietsje lager te mikken en hem met al mijn kracht een stomp te geven die hem voorgoed uitschakelt.

‘Jij?’ Het klinkt als een vraag, een aarzeling in zijn geweten, niet als de beschuldiging die het had moeten zijn. ‘Jij? Niet Damen?’

Ik knik gespannen, klaar voor de strijd. Niets zal me tegenhouden die kamer binnen te gaan. Ik heb mijn vuist al in de lucht als hij uitroept: ‘Het is nog niet te laat! We kunnen hem nog redden!’

Ik blijf als bevroren staan, mijn vuist halverwege. Wat is dit nu weer?

Hij schudt zijn hoofd en is zichtbaar overstuur. ‘Ik wist het niet… ik dacht zeker te weten dat hij het was… hij heeft me alles gegeven… hij gaf me mijn leven – dit leven! Ik wist zo zeker dat hij…’

Hij loopt om me heen en rent de gang uit. ‘Ga jij maar bij hem kijken, dan pak ik het tegengif!’





Vijftig


Het eerste wat ik zie als ik de kamer binnenga, is Damen. Hij ligt nog steeds op de futon en ziet er even ingevallen en bleek uit als toen ik hem achterliet.

Pas daarna zie ik Rayne. Ze zit ineengedoken naast hem en veegt zijn gezicht af met een vochtige doek. Haar ogen worden groot als ze me ziet en ze houdt haar handen gebiedend voor zich uit. ‘Ever, nee! Kom niet dichterbij! Als je Damen wilt redden, blijf dan alsjeblieft daar staan – je mag de cirkel niet betreden!’

Ik kijk omlaag en zie een korrelig, wit poeder op de grond liggen. Het lijkt wel zout. Het vormt een perfecte cirkel om hen heen. Ik sta erbuiten. Dan kijk ik haar aan en vraag me af wat ze wil. Waarom zit ze daar zo naast Damen en deinst ze achteruit en moet ik uit de buurt blijven? Zo buiten Zomerland ziet ze er nog vreemder uit met haar spookachtig witte gezicht met de veel te kleine neus en mond en haar grote, gitzwarte ogen.

Dan kijk ik naar Damen, die vecht en moeite heeft met ademen. Ik weet dat ik naar hem toe moet, wat zij ook beweert. Het is mijn schuld dat hij er zo slecht aan toe is. Ik heb hem in de steek gelaten. Het was stom en egoïstisch. Ik was zo naïef om te denken dat alles wel goed zou komen alleen maar omdat ik het graag wilde. En dat Ava hier zou blijven om de rest te regelen.

Ik doe een stap naar voren, mijn teen staat nog net buiten de witte cirkel. Dan komt Roman gehaast achter me naar binnen. ‘Bloody hell! Wat doet zij hier nou weer?’ Hij lijkt te schrikken als hij Rayne ontdekt, die nog steeds naast Damen op de grond gehurkt zit.

‘Je kunt hem niet vertrouwen!’ zegt ze, kijkend van mij naar hem. ‘Hij wist al die tijd al dat ik hier was.’

‘Niet waar! Ik heb je nog nooit eerder gezien!’ roept hij hoofdschuddend uit. ‘Sorry, darling, maar katholieke schoolmeisjes zijn niet mijn ding. Ik heb liever wat rebelsere dames, zoals Ever.’ Hij steekt zijn hand uit en laat zijn vingers over mijn rug glijden. Mijn huid voelt ijskoud aan onder zijn aanraking en het kost moeite niet te reageren. Ik haal diep adem en kalmeer. Mijn aandacht gaat uit naar zijn andere hand – met het tegengif. Dat heb ik nodig om Damen te redden.

Dat is tenslotte waar het nu om gaat. Al het andere kan wachten.

Ik pak de fles en draai de dop eraf. Ik wil net Raynes beschermende cirkel betreden, maar dan legt Roman een hand op mijn arm. ‘Wacht eventjes.’

Ik blijf staan en kijk hem vragend aan. Rayne probeert mijn aandacht te trekken. ‘Niet doen, Ever! Wat hij ook zegt, luister niet naar hem! Luister naar mij. Ava heeft het tegengif gedumpt en is er met het elixir vandoor gegaan, vlak nadat jij was vertrokken. Gelukkig kwam ik hier net eerder aan dan hij,’ zegt ze met een hoofdknik naar Roman. Haar ogen zijn net gloeiende kolen in een duistere nacht. ‘Hij wil dat je de cirkel verbreekt, zodat hij bij Damen kan komen. Dat lukt hem niet zonder jou. Alleen mensen met een goed hart kunnen de cirkel binnenkomen, mensen met goede bedoelingen. Maar als je dat nu doet, dan komt hij mee. Dus als je ook maar iets om Damen geeft, als je hem echt wilt beschermen, dan moet je wachten tot Romy er is.’

‘Romy?’

Rayne knikt en kijkt van mij naar Roman en terug. ‘Zij heeft het tegengif bij zich. Zodra de avond valt, is het klaar, want het heeft eerst nog de energie van de volle maan nodig om te werken.’

Roman schudt zijn hoofd. ‘Wat voor tegengif? Ik ben de enige die een tegengif heeft. Ik bedoel, ik heb tenslotte het vergif gemaakt, dus wat weet zij ervan?’ Hij ziet me twijfelen en gaat verder. ‘Volgens mij heb je weinig keus. Als je naar dat kind luistert,’ en hij knipt ongeduldig met zijn vingers naar Rayne, ‘dan sterft Damen zeker. Maar als je naar mij luistert, overleeft hij het. Nogal simpel rekensommetje, toch?’