Zoete overgave(98)

‘Gaat goedkomen,’ zei Pop zachtjes en hij wreef over haar hand. ‘De dokter zei dat als het beter met je gaat, je vandaag naar huis mag. Hij komt vast straks even bij je kijken.’

‘Kan ik iets voor je halen?’ vroeg Connor.

‘Water,’ kraakte ze.

Hij schonk snel een bekertje voor haar vol en hield het aan haar lippen zodat ze ervan kon drinken.

‘Gray was gisteravond bij je, maar ik heb hem naar huis gestuurd,’ zei Pop. ‘Die jongen hield het niet meer. En dat terwijl hij eigenlijk zelf in het ziekenhuis zou moeten liggen.’

Faith deed haar ogen dicht. ‘Ik wil het nu niet over hem hebben.’

‘Faith, lieverd…’

‘Alsjeblieft,’ fluisterde ze.

‘Pop, laat nou maar,’ zei Connor streng. ‘Ze moet eerst rusten, beter worden.’

Pop zuchtte en knikte eens.

Er werd op de deur geklopt. Toen er niemand binnenkwam liep Pop er met gefronste wenkbrauwen naartoe. Hij kwam even later terug met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht.

‘Wie was dat?’ vroeg ze.

Hij schraapte zijn keel. ‘Het is Celia, je moeder, Faith. Ze wil je zien en vraagt of ze even binnen mag komen.’

Er schoot een steek door haar hart en de adrenaline gierde door haar aderen.

‘Je hoeft niets te doen wat je niet wilt doen,’ zei Pop sussend.

De tranen stroomden weer over haar wangen en ze barstte haast in snikken uit. Hoe erg was het als zelfs het noemen van haar naam al dit effect op haar had?

Connor pakte haar hand vast en gaf er een kneepje in. ‘Laat je niet van streek maken, Faith. Als je wilt dat ze weggaat, dan stuur ik haar weg. Je hoeft haar niet te zien.’

‘Laat haar maar binnenkomen,’ zei ze vermoeid.

Connor kneep weer in haar hand. ‘Ik ben bij je, lieverd.’

Pop liep naar de deur en trok die open. Even later kwam Celia Martin aarzelend binnen. Ze bleef op een meter van het bed even staan en kwam dichterbij.

Voor het eerst kon Faith haar moeder goed bekijken, de moeder die ze in geen drie jaar had gezien. De jaren waren niet vriendelijk voor haar geweest. Ze zag er moe, versleten, zelfs oud uit en leek in niets meer op de levendige jonge vrouw die Faith zich uit haar jeugd herinnerde. De ellende van een leven vol vergissingen en fouten straalde uit haar doffe ogen.

Faith wachtte af, ze wist niet wat ze moest zeggen. Bedankt? Dat Celia haar uit een situatie had gered die zij zelf had gecreëerd? Ze slikte de opborrelende woede weg en klemde haar tanden zo hard op elkaar dat het pijn deed.

Connor streelde haar hand, en ze klemde zich dankbaar aan hem vast.

Celia keek eerst Pop en Connor aan. ‘Ik zal jullie altijd dankbaar zijn voor wat jullie voor Faith hebben gedaan. Ik heb het laten afweten, maar ik ben blij dat ze op jullie kon rekenen.’

Faith beet op haar onderlip om haar tranen te bedwingen.

Celia kwam dichter bij Faith staan en vocht zo te zien ook tegen haar tranen. ‘Ik heb het verprutst, liefje. Maar dat is niets nieuws. Ik wilde je alleen vertellen hoe erg het me allemaal spijt en je bedanken voor wat je tegen de politie hebt gezegd. Ze zullen me niet vervolgen zolang ik tegen Eric getuig.’

‘Daar ben ik blij om,’ fluisterde Faith.

‘Ik hoop… Hopelijk kunnen we een keertje afspreken. Misschien als je beter bent.’

Faith verstijfde en weer aaide Connor over haar hand in een poging haar te kalmeren.

‘Het s-spijt me. Maar dit trek ik nu niet,’ zei Faith. Haar keel voelde zodanig samengeknepen aan dat ademhalen bijna onmogelijk was. Tot haar ontzetting bleven de tranen ook maar komen. ‘Je moet gaan.’ Het was moeilijk te verbergen hoezeer ze gekwetst was. Hoe verraden ze zich voelde. Op dat moment voelde ze zich in de steek gelaten door iedereen van wie ze ooit had gehouden. Ze wendde haar gezicht af terwijl ze in snikken uitbarstte.

‘Zo is het genoeg,’ zei Pop gespannen. ‘Ze trekt het niet.’

‘Natuurlijk, het spijt me,’ zei Celia. ‘Ik ga wel.’

‘Ssh, lieverd, niet huilen,’ zei Connor en hij duwde een lok haar achter haar oor. ‘Dan heb je straks alleen nog meer hoofdpijn.’

‘Ik wil naar huis,’ zei ze met gesmoorde stem.

‘Ik praat wel met de dokter,’ zei Pop geruststellend.

Toen hij wegliep huilde ze alleen harder. Het waren gelukkig niet van die lawaaierige, schokkende snikken, want dan zou haar hoofd op ontploffen hebben gestaan. In plaats daarvan liepen er geluidloos tranen langs haar wangen, sneller en sneller, alsof er een dam doorbrak.

Connor kwam naast haar op bed liggen en nam haar in zijn armen. Hij zei niets, hij hield haar alleen troostend vast en kuste haar af en toe op haar hoofd.

Een paar minuten later kwam Pop terug, gevolgd door de arts, die zijn wenkbrauwen fronste toen hij haar eens bekeek.