Wraak & verlangen(99)

Stel dat Lydia een fatale ziekte had, vroeg hij zich ongerust af. Zou leukemie erfelijk kunnen zijn? Hij stelde zich de vrolijke Lydia voor die vocht voor haar leven. Krachtig kneep hij in het stuur, waarna hij met klamme handen verder reed.

Navarro, een lange, magere man met een bril, deed open. ‘Kom binnen, Antonio.’

‘Draai er maar niet omheen,’ liet Antonio hem weten. ‘Wat is het slechte nieuws?’

‘Ik heb vanmiddag de resultaten binnengekregen van het DNA-onderzoek.’

‘Ja?’ Vragend keek Antonio hem aan.

‘Zoals je weet, heb ik slijmmonsters van jou en Lydia genomen om die te laten onderzoeken. Ik neem aan dat jij er verder niet veel aan heb gedacht, net zomin als ik.’

‘Is er iets mis met Lydia?’

‘Lydia is zo gezond als een vis,’ verklaarde Navarro, maar hij schoof zijn vriend fronsend een papier toe. ‘Maar lees dit maar.’

Geconcentreerd las hij de paar regels. ‘Dit kan niet waar zijn… Het moet een vergissing zijn!’

‘Het spijt me, maar het onderzoek toont aan dat Lydia niet het kind van je broer is. Er bestaat geen twijfel over.’ Hij slaakte een diepe zucht. ‘Het kind draagt niet de genen van je familie.’

Antonio was sprakeloos.

‘Ik veronderstel dat dit nieuws net zo vreselijk is voor je vrouw, daarom wilde ik niet naar het kasteel komen. Probeer niet te hard te oordelen over Lydia’s moeder…’

Maar Antonio luisterde al niet meer. Een ongelooflijke woede overspoelde hem. De fundamenten van het vertrouwen die hij in de afgelopen tijd had gebouwd, stortten in. Het kind dat hij als zijn nichtje beschouwde, dat hij als zijn eigen dochter was gaan zien, had geen druppel Rocha-bloed in haar aderen stromen. Wie had beweerd dat Lydia wel een Rocha was? Belinda, en via Belinda, Sophie. De zusters moesten beiden de waarheid hebben gekend. Dat kon niet anders.

Blijkbaar was hij dus het slachtoffer geworden van oplichting! Hij was met een vreemde getrouwd, overtuigd van het feit dat de baby het kind van zijn broer was. Hoe had hij zo stom kunnen zijn om niet meteen al aan het begin een DNA-onderzoek te laten uitvoeren? En was het niet eigenaardig dat precies op het moment dat hij had besloten om Lydia bij Sophie weg te halen, Mrs. Moore met haar meelijwekkende verhaal op de proppen was gekomen? Hadden Sophie en zij samengespannen?

Terug in het castillo, schonk hij zich een glas cognac in. Op het moment dat hij de stop weer op de kristallen fles deed, merkte hij dat zijn hand beefde. In een teug leegde hij het glas, waarna hij de trap op liep naar de kinderkamer. Lydia lag vredig te slapen. Haar gezichtje had een ernstige uitdrukking onder de bos krullen. Ze leek erg op Sophie, hoewel haar haren donkerder waren en ze een andere kleur ogen had dan haar tante. Met hem had het kind helemaal niets te maken, wist hij nu. Bitterheid maakte zich van hem meester. Hij had nooit belangstelling gehad voor kinderen, maar toch had hij geleerd om van Lydia te houden. Desondanks was ze een vreemde, ofschoon hij niet zo over haar dacht. En was Sophie eigenlijk ook geen vreemde voor hem? Per slot van rekening zou de vrouw voor wie hij haar had aangezien hem nooit op zo’n manier hebben bedrogen.



Na een kritisch onderzoek in de spiegel, besloot Sophie dat ze er ronduit onfatsoenlijk uitzag. Als het brandalarm afging en ze door het raam naar buiten moest springen, zou ze een goed excuus paraat moeten hebben, dacht ze grijnzend. Ze droeg een blauw, met kant afgezet lingeriesetje dat was versierd met kleine roosjes en zaadparels. Maar zag ze er, behalve onfatsoenlijk, ook dwaas uit? Stel dat Antonio haar zou uitlachen? Dat laatste was haar grootste angst.

Op het nachtkastje stond een fles champagne in een koeler klaar, en ze had geurkaarsen aangestoken. Hij had haar bloemen geschonken, en zij was van plan hem een avondje seks te bezorgen. Seks… meer niet, want ze kon hem toch moeilijk vertellen dat ze van hem hield? Dat soort sentimentele bekentenissen stelde hij vast niet op prijs, dus kon ze het maar beter luchtig houden. Hij had alleen maar voorgesteld om van hun huwelijk te genieten. Er was niets emotioneels aan dat voorstel.

Nerveus betastte ze de met glinsterende diamanten bezette hanger om haar hals. Ze had hem van Antonio gekregen. Hij was goedgeefs. Had ze misschien ook iets voor hem moeten kopen? Nee, besloot ze, wanneer een man alles kon kopen wat zijn hart begeerde, moest zijn vrouw hem op een ander vlak iets bieden. Maar oogde ze goedkoop… als een slet?

Op het moment dat ze de deur hoorde opengaan, riep ze: ‘Antonio? Doe je ogen dicht, voordat je binnenkomt.’

Dat deed hij niet. Hij hield zijn ogen open. Begeerte voegde zich bij zijn woede. Ze lag op het bed, slechts gekleed in niemendalletjes, en oogde schaamteloos sexy en verleidelijk. De combinatie had een hevig effect op zijn libido.