Wraak & verlangen(103)

‘Je kunt in de auto blijven,’ deelde ze hem mee toen ze bij Norahs huis waren gekomen. ‘Ik beloof je dat ik je het vertel als ik iets nieuws te weten kom.’

Van tevoren had ze Norah gebeld om haar te waarschuwen dat ze langskwam vanwege de DNA-test.

Nadat ze elkaar hadden begroet, vroeg Sophie: ‘Wist je dat Lydia niet van Pablo was?’

Met tegenzin knikte Norah.

‘Waarom heb je het mij niet verteld?’

‘Belinda smeekte me dat niet te doen, en na haar dood zag ik niet in waarom ik je nog meer pijn zou doen.’

‘Ik kan nauwelijks geloven dat mijn zus het wel tegen jou heeft verteld, maar niet tegen mij!’

De vrouw maakte een grimas. ‘Ze was je oudere zus en ze wilde dat jij tegen haar opkeek. Bovendien was ze eigenlijk niet van plan om het me te vertellen.’

‘Nou ja, dat is gelukkig wel gebeurd, anders was ik nooit achter de waarheid gekomen.’

‘Op een avond trof ik Belinda drinkend aan. Ik las haar de les over drinken tijdens de zwangerschap, maar ze lachte me uit. Je weet hoe ze kon zijn. Ze vroeg me of ik geschokt zou zijn als ze me zou vertellen dat de baby niet van haar man was. Kennelijk moest ze haar geheim met iemand delen.’

‘Wat zei ze over Lydia’s vader?’

‘Ze vertelde me dat ze meerdere mannen had opgepikt in bars en dat ze geen flauw idee had wie de verwekker van haar baby was.’ Toen Sophie haar verbijsterd aanstaarde, voegde ze eraan toe: ‘Haar huwelijk liep op de klippen, Pablo ging altijd uit met andere vrouwen, dus besloot ze om zelf ook wat vertier te zoeken.’

‘Wat een puinhoop…’ mompelde Sophie hoofdschuddend. ‘Maar als ze wist dat Pablo niet de vader was, waarom heeft ze dan Antonio als voogd aangewezen?’

‘Ik neem aan dat ze dat pas heeft gedaan na Pablo’s dood. Ik denk dat ze zich schaamde en zelf wilde geloven dat het kind van hem was.’

‘En ik weet ook wat je Antonio over mij hebt verteld,’ deelde Sophie haar mee.

‘Dat is verkeerd uitgepakt,’ gaf ze toe. ‘Ik verwachtte dat Antonio Lydia bij je zou laten en financieel zou ondersteunen, niet dat hij met je zou trouwen.’

‘Nu begrijp ik waarom je tegen ons huwelijk was.’

‘Ik wilde niet ingrijpen, want hoe moest ik weten wat het beste was? Antonio had het beste met Lydia voor, en ik wilde het niet verknallen voor haar.’ Haar blik gleed over Sophie, en ze schudde haar hoofd. ‘Ik zie dat Antonio niet erg vrijgevig is. Je hebt nog steeds die oude broek aan. Nou ja, hij zal zich in ieder geval niet zo in de schulden steken als zijn broer.’

Met een hoogrood gezicht probeerde ze Norah ervan te overtuigen dat Antonio helemaal niet gierig was, waarna ze afscheid nam en weer naar de auto terugkeerde.

‘Belinda blijkt met een hoop mannen het bed te hebben gedeeld, dus we zullen er nooit achter komen wie de vader van Lydia is,’ deelde ze Antonio luchtig mee, vastberaden om hem niet te laten zien hoe erg ze het gedrag van haar overleden zuster vond.

‘Ik ben nu haar vader,’ reageerde hij kalm.

‘Als Lydia oud genoeg zou zijn om te begrijpen dat je geneigd bent om medelijden te hebben met kleine kinderen en schoonmaaksters, zou ze je al snel vertellen geen moeite te doen.’

‘En stel dat ik haar zou vertellen dat ik geen medelijden had met de schoonmaakster, maar die schoonmaakster gewoon voor mezelf wilde?’ vroeg hij zacht.

Knipperend met haar ogen dacht ze over zijn woorden na, waarna ze hem een nijdige blik schonk. ‘Ik weet dat je je gewoon schuldig voelt over wat je gisteren zei, dus zou ik je niet geloven.’

Aan de vlucht terug naar Spanje leek geen einde te komen. Er werd eten geserveerd, maar ze had geen trek. Toen de limousine hen in de richting van het kasteel reed, permitteerde ze zich eindelijk om naar Antonio te kijken. Per slot van rekening zou ze daarvoor niet vaak meer de gelegenheid krijgen. Hun huwelijk was voorbij. Ze zou monter haar spullen pakken en terugkeren naar Engeland. Het was belangrijk dat ze onaangedaan overkwam, alsof het haar niet veel kon schelen. Want als ze met opgeheven hoofd het castillo kon verlaten, had ze tenminste haar trots nog. Antonio oogde heel erg bleek, vond ze. Maar ja, hij had ook goede manieren, dus hij kon daar moeilijk met een grote grijns op zijn gezicht zitten bij het vooruitzicht van de scheiding.

Ze vroeg zich af hoelang het zou duren voor ze hem zou vergeten. Op dat moment had ze het gevoel dat er een donkere, dreigende wolk boven de wereld hing, die al het licht wegnam. Het verleden had duidelijk gemaakt dat ze niet zomaar over hem heen zou komen. Haar blik gleed over zijn mannelijke profiel, zijn zwarte haren, zijn klassieke neus, de donkere welving van zijn wimpers en zijn brede, sensuele mond. Een heet verlangen maakte zich van haar meester, en ze vroeg zich af of ze hem nog een keer in haar bed zou kunnen lokken. Die gedachte was zo vernederend, dat ze zichzelf strafte door uit het raampje naar buiten te kijken.