Wraak & verlangen(101)

Verbijsterd staarde ze hem aan. ‘Waar heb je het over?’

‘Dat weet je heel goed. Je vriendin Norah zei tegen me dat ik Lydia niet van je mocht afnemen, omdat je als gevolg van leukemie in je jeugd onvruchtbaar bent geworden. Ik slikte het droevige verhaal en vond het te pijnlijk om je ermee te confronteren.’

Het was alsof ze een vuistslag in haar maag had gekregen. ‘Ik wist het niet. Norah had niet het recht om je zoiets over mijn privé-leven te vertellen,’ fluisterde ze geschokt. ‘En het spijt me dat je in verlegenheid was gebracht, maar ik zou nog liever gif innemen dan dat ik jou om medeleven zou vragen!’

Ze oogde zo verslagen, dat hij onmiddellijk besefte dat Norah Moores bezoek aan hem geen deel had uitgemaakt van een complot, en dat wat de vrouw hem had verteld, waar was. Ontzet over de manier waarop hij haar met dat gevoelige onderwerp had geconfronteerd, betreurde hij zijn woorden. Instinctief deed hij een stap in haar richting. ‘Sophie, als dat waar is, dan zal ik –’

‘Dan zul je wat? Ja, het is waar dat ik onvruchtbaar ben, maar dat heeft niets te maken met die samenzweerderstheorie die je over Lydia en mij hebt verzonnen.’ Ze deinsde achteruit en bedekte haar lichaam met haar kamerjas. ‘En verder maakt het me niets uit wat je zegt. Lydia heeft geen snobistische oom of een rijke overgrootmoeder nodig. Ze heeft jullie nooit nodig gehad, want ze had mij al. En ze heeft mij nog steeds!’

Met driftige passen beende ze naar de badkamer en sloot zich op. Hij klopte op de deur, maar ze negeerde hem. Hij probeerde met haar te praten, maar ze zei hem dat hij haar met rust moest laten. Hij dreigde de sleutel te halen, maar ze antwoordde dat ze dan zo hard zou schreeuwen, dat het personeel het er over honderd jaar nog over zou hebben.





Hoofdstuk 10





Met haar armen om haar knieën zat Sophie op de koude tegelvloer voor zich uit te staren. Het was voorbij. Haar dwaze romantische hoop, haar zorgeloze leventje, hun huwelijk… alles was voorbij. Antonio was ervan overtuigd dat ze een doortrapte oplichtster was. Hun relatie was als een zeepbel geweest die nu uit elkaar was gespat. Het was of ze uit een vreselijke nachtmerrie was ontwaakt. In een paar minuten tijd had Antonio haar beroofd van haar liefde, haar trots en zelfs het vertrouwen dat ze in hem had. Het was alsof het allemaal niets had betekend, en waarschijnlijk was het voor hem ook betekenisloos geweest.

Maar ze moest niet alleen aan zichzelf denken, dacht ze, een snik onderdrukkend. Als het waar was dat Lydia geen Rocha was, zou ze veel verliezen: haar nieuwe familie, haar huis en een veelbelovende toekomst. En dan kon ze natuurlijk ook niet van Antonio verwachten dat hij de rol van vader bleef vervullen. Toch vond ze het moeilijk te geloven dat Belinda vreemd was gegaan, terwijl ze nog met Pablo getrouwd was geweest. Maar hoe goed had ze haar zuster eigenlijk gekend? Ineens dacht ze aan wat Norah Moore had gezegd, namelijk dat Belinda haar alleen maar had verteld wat ze had willen horen. Blijkbaar wist Norah meer dan ze Sophie had verteld.

Ze moest contact opnemen met Norah, zodat ze meer te weten kwam. Maar als Antonio gelijk had, en zijn kwaadheid deed dat vermoeden, had Lydia een andere vader. Ineens besefte ze dat hij niet alleen kwaad was geweest, maar ook van slag. Hij was namelijk gesteld geraakt op Lydia. Maar het was een fout van haar geweest om te vergeten dat hij alleen met haar was getrouwd om zijn veronderstelde nichtje een moeder en een stabiel thuis te bieden.

Norah had haar diepste geheim met Antonio gedeeld, en ze begreep wel waarom de oudere vrouw dat had gedaan. Ze had Sophie willen helpen, zodat ze de baby kon houden. Uiteraard was het niet bij haar opgekomen dat Antonio op dat zielige verhaal zou reageren met een huwelijksaanzoek. Geen wonder dat de oudere vrouw zo van streek was geweest bij het vooruitzicht dat hij met Sophie zou trouwen voor Lydia’s bestwil. Want ze had heel goed begrepen dat Antonio door medelijden was gedreven.

Hete tranen biggelden over haar wangen, maar ze maakte geen enkel geluid, want ze was vastbesloten om Antonio niet te laten horen dat ze huilde. Wat ze net had geconcludeerd, was het pijnlijkste dat ze ooit had moeten accepteren. Norah had de juiste snaar geraakt bij Antonio. Hij deed veel aan liefdadigheid, want hij had principes, fatsoen en een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Hij had dus medelijden met haar gehad toen hij had vernomen dat ze geen kinderen kon krijgen. Uit medelijden had hij dus besloten om Lydia niet bij haar weg te halen en met haar te trouwen. Ze huilde tot ze geen tranen meer overhad.

Toen ze twee uur later uit de badkamer kwam, bleek Antonio tot haar verbazing nog steeds in de kamer te zitten. ‘Wat wil je?’ vroeg ze met haar blik naar de grond gericht.

‘Toen ik het nieuws over Lydia vernam, verloor ik mijn verstand… Het spijt me, querida. Het was de schok, maar het is geen excuus voor de manier waarop ik mijn kwaadheid op jou afreageerde.’