Wraak en liefde(9)

Tien jaar geleden was hij zo dom geweest om verliefd op haar te worden, en zij had hem dag in dag uit aan het lijntje gehouden en voor schut gezet, totdat de volle wreedheid van haar karakter zich openbaarde.

Deze keer zou er geen liefde in het spel zijn, besloot hij. Hij zou haar trouwen om te krijgen wat hij wilde, op zíjn voorwaarden. Hij wilde haar in zijn bed, en zij had ingestemd met zijn eisen, voor geld. Het had hem nooit ontbroken aan mooie vrouwen in zijn bed, en hij had zeker niet de gewoonte om voor dat soort genoegens te betalen, maar Gemma was toch akkoord gegaan met zijn uitzinnige voorwaarden. Was dat niet het bewijs dat de verwende rijkeluisdochter nog net zo egoïstisch was als vroeger?

‘We hoeven niet in het hotel te wonen,’ zei hij. ‘Dat zou inderdaad niet ideaal zijn, zelfs niet als de verbouwing in fases gebeurt om de gasten zo weinig mogelijk te storen.’

‘Het spijt me,’ zei ze met neergeslagen ogen. ‘Ik heb het gevoel dat iedereen me daar aanstaart.’

‘Ik weet zeker dat dat wel meevalt.’

‘Hoe weet jij dat nou? Ik zie toch het medelijden in de ogen van het personeel als ze me aankijken: daar gaat het meisje dat de wereld aan haar dure pumps had liggen en nu helemaal niet meer op pumps kan lopen. Ik kan het niet uitstaan. Ik kan hun medelijden niet uitstaan. Ik wil van niemand medelijden.’

Hij liet haar woorden even op hun plaats vallen tussen het stof van de wrok die hij jegens haar voelde. Was dit echt dezelfde vrouw die tien jaar geleden zo op hem neer had gekeken? Die zijn leven zo onomkeerbaar had geschaad? Hij wilde dat ze weer de oude Gemma was, zodat hij zijn wraak kon nemen. Wat zou het anders voor zin hebben om met haar te trouwen? Hij wilde dat ze hem smeekte met haar de liefde te bedrijven. Hij wilde haar bezitten. Dit keer wilde hij háár trots de grond in stampen, net zoals ze bij hem had gedaan. Al tien jaar lang dacht hij aan niets anders dan dat, en nu beweerde ze doodleuk dat ze zich hem niet meer herinnerde…

Hij wílde dat ze zich hem herinnerde.

Hij wilde dat ze zich tot in detail herinnerde hoe ze hem had behandeld en dat ze wist op welke manier dat een smet op zijn leven had geworpen. De plotselinge hartaanval van zijn vader, vlak nadat hij door de smerige beschuldiging van Gemma gedwongen werd weer terug te keren naar Italië, had hem nog vastberadener gemaakt om haar te laten boeten. Hij wachtte al zo lang op gerechtigheid, maar nu ze hier zo kwetsbaar en gebroken voor hem zat, begon hij te vermoeden dat het leven hem voor was geweest en hem de kans op gerechtigheid had ontnomen.

En toch zou hij met haar trouwen. De hautaine Gemma Landerstalle had haar neus voor hem opgetrokken, maar zou nu eindelijk bij hem in bed stappen en daar blijven zolang hij dat wilde. Daar zou hij wel voor zorgen.

‘Als je geen bezwaren hebt, zorg ik ervoor dat je spullen naar mijn huis in Balmoral gebracht worden. Het ligt op loopafstand van het strand,’ zei hij.

Ze keek hem verbaasd aan. ‘Als je al een huis hebt, waarom stel je dan voor dat we in het hotel gaan wonen?’

‘Ik heb niet voorgesteld om in het hotel te gaan wonen, ik heb alleen voorgesteld te praten over onze woonsituatie. En daarop begon jij zo fel te vertellen dat je niet meer in het hotel wilde wonen.’

‘Het is een hotel, geen huis,’ zei ze met een zure blik. ‘En ik heb me er nooit thuis gevoeld.’

‘Misschien dat je je in mijn huis wat meer thuis voelt,’ zei hij. ‘Het uitzicht over Hunters Bay en Rocky Point is fantastisch.’

‘Prima,’ zei ze op weinig enthousiaste toon.

‘Luister, Gemma, ik begrijp dat dit moeilijk voor je is, maar ik probeer je te helpen. Een beetje enthousiasme van jouw kant kan geen kwaad.’

‘Ik kijk vooral uit naar het moment waarop ik het geld dat me toekomt in handen heb, zodat ik kan doen wat ik wil. Het spijt me als ik geen gat in de lucht spring omdat ik mijn leven moet delen met iemand die ik me niet eens herinner. Ik kan er niets aan doen dat ik minder enthousiast ben dan jij zou willen. Ik was helemaal nooit van plan om te gaan trouwen, en ik doe dit alleen maar omdat ik geen keus heb.’

‘En kinderen dan?’ vroeg hij. ‘Had je al besloten dat je geen kinderen wilde?’

‘Eh, nee… nee… Ik had de mogelijkheid zelf niet uitgesloten.’

‘Wilde je dan ongehuwd moeder worden?’

Ze zou graag van onderwerp veranderen, maar wist zo gauw geen uitvlucht te bedenken. ‘Waarom vraag je dat?’

‘Het is wel duidelijk dat je Michael Carter alleen maar wilde trouwen om je erfenis te krijgen,’ antwoordde hij. ‘Hij is vanaf zijn middel verlamd, en ik ga ervan uit dat je niet op natuurlijke wijze zwanger van hem zou kunnen raken.’

‘Hoe weet jij dat ik niet verliefd was op Michael?’