Wraak en liefde(7)

‘Het is wel heel toevallig dat jij nog geen twee minuten nadat mijn verloofde me verlaat opeens op de stoep staat om zijn plaats in te nemen.’

‘Dat was geen toeval,’ zei hij. ‘Je vader heeft me vlak voor zijn dood gezegd dat hij zich zorgen maakte over jouw toekomst. Hij geloofde niet dat Michael Carter de juiste man voor je was.’

‘Ik kan me niet herinneren mijn vader ooit verteld te hebben dat ik van plan was te trouwen.’

‘Misschien niet, maar hij ging ervan uit dat Mr. Carter de meest waarschijnlijke huwelijkskandidaat was.’

‘Waarom?’ vroeg ze scherp. ‘Omdat hij door mijn toedoen in een rolstoel zit?’

‘Ik denk niet dat dat de belangrijkste reden was. Ik vermoed dat hij vooral wilde voorkomen dat jij jezelf in de vernieling zou helpen.’

‘Ik geloof je niet.’

‘Dat kan zo zijn, maar de waarheid is de waarheid, of jij je die nog herinnert of niet. Je vader vertrouwde Michael niet en was bang dat hij uiteindelijk niet het beste met je voorhad.’

‘En hij vertrouwde jou wel?’

‘Ik wil de doelen van je vader, en natuurlijk die van mijzelf, verwezenlijken,’ zei hij. ‘Ook wil ik jou datgene geven waar je al naar op zoek bent sinds ik je tien jaar geleden voor het eerst zag op het bordes van het hotel.’

Ze voelde haar hart even overslaan. ‘Wil je daarmee zeggen dat je me nooit vergeten bent?’

Er verscheen een wrang glimlachje rond zijn mondhoeken. ‘Jij bent niet makkelijk te vergeten, Gemma.’

Het was begrijpelijk dat hij haar niet vergeten was: ze had zich ongegeneerd en met een totaal gebrek aan klasse gedragen en ze had veel mensen gekwetst. En dat was haar uiteindelijk duur komen te staan.

‘Herinner je je iets van ons verleden, Gemma?’

‘Ik, eh… herinner me erg weinig van… die periode.’

Hij glimlachte weer en stak zijn hand uit om haar arm aan te raken. Het vederlichte gevoel van zijn vingers op haar blote huid veroorzaakte een sensatie die zich eerst over haar arm en vervolgens door haar hele lichaam verspreidde.

‘Maak je geen zorgen, cara. We doen het stap voor stap. Het is niet erg als je je niet alles herinnert wat er tussen ons gebeurd is; het hier en nu is belangrijker. We moeten eerst razendsnel een huwelijk regelen, en daarna zullen we ons richten op de details van ons huwelijksleven.’

De details… Gemma voelde haar hart ineenkrimpen toen ze zich probeerde voor te stellen wat die details zouden kunnen inhouden. Ze ging met hem trouwen en ze had hem verteld dat ze zich niets meer van hem kon herinneren, terwijl die hele episode met hem onuitwisbaar in haar geheugen gebeiteld zat. Ze herinnerde zich elk woord dat ze ooit met hem gewisseld had. Ze herinnerde zich als de dag van gisteren hoe zij en haar vrienden hem in hun oppervlakkigheid hadden bespot en beledigd.

En ze herinnerde zich elk woord van die ene kleine leugen die ze haar vader over Andreas verteld had, de kleine leugen die totaal uit proporties geblazen werd en hem uiteindelijk in schaamte naar Italië had doen terugkeren.

Er schoot een gevoel van paniek door haar maag.

Waar zou Andreas allemaal niet toe in staat zijn als hij ontdekte dat ze hem aan het misleiden was?





Hoofdstuk 3





Het verbaasde Gemma niet dat Andreas Trigliani elk onmogelijk doel met het grootste gemak wist te bereiken. Ze had zich mentaal voorbereid op een bureaucratische nachtmerrie bij het verkrijgen van huwelijkstoestemming op zo’n korte termijn. Normaal duurde dat een maand, maar Andreas kwam al na drie dagen triomfantelijk lachend met het benodigde document op de proppen.

Ze vroeg zich af aan welke touwtjes hij had getrokken, maar met nog maar drie dagen te gaan kon ze hem alleen maar bedanken voor zijn snelle handelen. Nauwelijks hoorbaar mompelde ze wat dankwoorden, terwijl ze zich gereedmaakten om uit eten te gaan.

Het document gaf wel aan hoeveel macht hij kon uitoefenen als het nodig was. Hij had geld, heel veel geld, en het soort connecties waar zij met geen mogelijkheid aan kon tippen.

‘Ik wil vanavond graag met je praten over onze woonsituatie,’ zei hij toen ze even later in een oostelijke buitenwijk van Sydney in een restaurant aan het water zaten.

Ze had wel verwacht dat dit onderwerp gauw ter sprake zou komen, maar het idee om samen te wonen met een man die ze amper kende, maakte haar nog steeds nerveus. Ze was gewend aan haar eigen bewegingsruimte, en had die ook echt nodig. Ze had een hekel aan het delen van badkamers en keukens, wilde absoluut niet gezien worden zonder make-up op haar litteken. En niemand mocht de stijfheid en het gebrek aan coördinatie van haar been zien. Het beschadigde lichaamsdeel kwam ’s ochtends pas op gang nadat ze het een beetje bewogen had om de bloedsomloop te stimuleren.

‘Maar ik vind het heerlijk waar ik nu woon,’ zei ze. ‘Ik hou van de buurt, en de huur is betaalbaar.’