Wraak en liefde(5)

‘Er hebben zich wel wat mogelijkheden voorgedaan, maar het heeft een aantal voordelen om met een Australische vrouw getrouwd te zijn,’ zei hij.

‘Een ríjke Australische vrouw…’

‘Inderdaad. Een heel rijke Australische vrouw met de connecties die ik op dit moment nodig heb.’

‘Het lijkt erop dat we allebei voordeel kunnen halen uit deze, eh… onderneming.’

‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Als je met me trouwt, erf je het Landerstalle Hotel. Het is nog steeds een van de beste hotels van Sydney, ondanks het feit dat het nodig aan een opknapbeurt toe is.’

‘Ik wil het zo snel mogelijk verkopen,’ zei ze.

‘Het moet wel eerst flink verbouwd worden, als je er een goede prijs voor wilt krijgen.’

‘Dat kan me niets schelen,’ zei ze. ‘Ik wil er gewoon vanaf.’

‘Maar het kan pas na zes maanden huwelijk verkocht worden,’ bracht hij haar in herinnering.

Haar hart begon weer te bonzen. ‘Je schijnt wel erg goed op de hoogte te zijn van de voorwaarden in mijn vaders testament.’

‘Ik begin nooit met onderhandelen zonder eerst grondig voorwerk verricht te hebben. In zaken mag je de belangrijke details niet over het hoofd zien,’ zei hij met een raadselachtige lach rond zijn mond.

‘Het hotel interesseert me niet. Ik heb gewoon het geld van mijn vaders erfenis nodig om, eh… om wat rekeningen te betalen.’

‘Over zes maanden koop ik het hotel van je, tegen elke prijs die je ervoor vraagt,’ zei hij. ‘Ik zal ook direct geld beschikbaar stellen, zodat er meteen met de verbouwing begonnen kan worden. En dat hoef je niet terug te betalen.’

Dat is gul, dacht Gemma, maar er was een probleem, een onoverkomelijk probleem dat ze niet met hem kon delen zonder dat dat vernietigende consequenties zou hebben.

‘En in ruil daarvoor geef ik je wat je het meest verlangt.’ Ze probeerde haar zenuwen de baas te blijven. ‘Een kind.’

‘Precies. Dat is mijn voorstel,’ zei hij.

Haar maag kromp ineen.

Tot welke prijs kon ze hem misleiden? Welke prijs zou hij haar laten betalen als hij erachter kwam dat ze hem bedrogen had? En welke prijs kon hoger zijn dan de prijs die ze al betaald had?

Wat kon het leven haar nog meer ontnemen?

Ze had echter geen keus; ze moest haar geweten negeren en het aanbod aannemen. Hoe verachtelijk haar bedrog ook was, het kwam voort uit pure wanhoop. Ze haatte zichzelf om wat ze moest doen, maar ze wist dat ze zichzelf nog meer zou haten als ze Marcia de kans gaf om de hand te leggen op alles waar haar vader voor gewerkt had, waarmee ook haar eigen kansen om nog iets van haar leven te maken verkeken zouden zijn.

Andreas Trigliani kwam over als een fatsoenlijk en redelijk man, die haar overduidelijk haar kinderachtige gedrag van vroeger had vergeven. Of leek dat maar zo? Er was iets aan deze hele zaak dat haar aan het twijfelen bracht.

‘Ik zie dat je geschrokken bent van mijn voorstel,’ zei hij. ‘Onder andere omstandigheden had je er misschien een paar weken over kunnen nadenken, maar die tijd hebben we nu natuurlijk niet. Als we voor aanstaande vrijdag de papieren in orde willen hebben om te kunnen trouwen, heb ik vandaag nog je antwoord nodig.’

Moeizaam slikte Gemma haar schuldgevoel weg. Ze móést de erfenis van haar vader krijgen, wat er verder ook gebeurde, zelfs als ze het gevaar liep dat Andreas haar bedrog zou ontdekken. In ieder geval zou haar doel dan al bereikt zijn. Ze had het geld nodig om redenen die ze niet met hem kon delen, redenen die belangrijk genoeg waren om elke straf die hij zou kunnen bedenken te ondergaan.

‘Ik… Ik ga akkoord,’ zei ze. ‘Maar ik heb ook een paar voorwaarden. Hoewel we binnen een week al getrouwd zullen zijn, zal ik wat tijd nodig hebben om… om je beter te leren kennen voordat we… met elkaar naar bed gaan.’

‘Maar natuurlijk. Ik zou nooit aandringen op een lichamelijke relatie voordat we elkaar wat beter kennen.’

Ze dwong zichzelf om kalm te blijven spreken, ondanks het opwindende beeld dat zich plots aan haar geestesoog opdrong van zijn lichaam op het hare. ‘Dank je. Ik waardeer je… geduld,’ zei ze opgelucht.

‘Je zult nog wel ontdekken, Gemma, dat ik een heel geduldig man ben,’ zei hij op enigszins cryptische toon.

Ze zocht zijn gezicht af, maar het leek weer alsof daar een gordijn over neergelaten was.

Hopelijk richtte ze met het aannemen van dit aanbod niet al te veel kwaad aan; het huwelijk zou immers maar zes maanden hoeven duren.

Ze had geen idee waarom haar vader die voorwaarde had gesteld; hij kon haar echte redenen voor het ontwijken van een huwelijk onmogelijk hebben geweten. Hoewel ze geregeld discussies met hem had over de beperkingen die volgens haar het huwelijk en het moeten krijgen van kinderen aan vrouwen oplegde, was ze alleen maar zo opstandig geweest omdat ze hem dwars wilde zitten, niet omdat ze echt grote bezwaren tegen het huwelijk had. Pas toen de mogelijkheid om kinderen te krijgen haar op wrede wijze ontnomen was, had ze zich gerealiseerd hoe stom en roekeloos ze was geweest om het noodlot te tarten. Haar vurigste wens zou nu nooit meer in vervulling kunnen gaan.