Witte Engel(19)

'Mijn ouders gaan zo op in hun werk... Als ze ruzie hebben, lijkt er voor iets anders geen plaats meer - een woede die blijft kolken, maar die hen ook bij elkaar lijkt te houden. Waarom zijn ze zo kwaad, oom Jon?'

'Waarschijnlijk omdat ze zo in hun werk opgaan. Het moet voor henzelf ook beangstigend zijn. '

Sara wurmde zich uit zijn armen en keek hem aan. 'Denk je dat echt?'

Hij knikte. 'Dat gold in ieder geval voor mij toen Andy nog leefde. Ik denk daar tegenwoordig veel over na. De tijd die ik niet met hem doorbracht. ' Zijn hart brak; de wetenschap dat Bobby dood was, zat als een brok in zijn keel, als een vishaak die op het punt stond ook Sara te spietsen, als hij niet heel voorzichtig was, en haar onder water te trekken. Hij wist dat hij tegen haar moest praten alsof Bobby nog leefde. 'Maar je kunt niet met die angst blijven zitten, Sara. Je moeder zou zich rotschrikken als ze wist -'

'Je vertelt het haar toch niet, hè?' zei Sara, enigszins angstig.

'Natuurlijk niet, ' verzekerde hij haar. 'Ik ben net een priester die de biecht afneemt. ' Hij draaide haar om, zodat hij in haar ogen kon kijken. 'Trouwens, dat hoef ik ook niet, toch? Want dat zul jij zelf wel doen. '

'O nee, dat kan ik niet. Ze zijn niet zoals jij, oom Jon. Mam weet van voren niet dat ze van achteren leeft en papa verwacht alleen maar dat ik sterk ben. Dat is de enige manier, zegt hij, om een winnende werper te worden. '

Christophers GSM ging. Hij stak zijn wijsvinger op terwijl hij het ding openklapte.

D'Alassandro's stem klonk in zijn oor. 'We hebben een probleem. '

Christopher liep bij Sara vandaan. 'Zeg het maar. '

Hij hoorde de aarzeling in D'Alassandro's stem. 'Ben je op dit moment bij mevrouw Austin?'

'Nee. ' Christopher zag dat Sara in haar boek begon te lezen. 'Wat is er aan de hand?'

Hij hoorde D'Alassandro een diepe zucht slaken. 'Oké, er ontbreekt een bloedmonster in mijn koffertje. Van het gebroken raam waar die schoft door naar buiten is gevlucht. Ik heb het drie keer gecontroleerd en weet het zeker. Eerst dacht ik dat Esquival weer met een van zijn akelige grapjes bezig was, maar toen sprak ik met Lang, de agent die me hielp met het verzamelen van de monsters. Hij zegt dat toen ik in de verhoorkamer was, een vrouw op hem afkwam die zei dat ze met mij samenwerkte. Ze noemde me bij mijn voornaam. '

'Droeg ze een identiteitsplaatje?'

'Dat herinnert hij zich niet meer. ' Ze schraapte haar keel. 'Maar voor de rest herinnerde hij zich haar nog heel goed - omdat ze er zo fantastisch uitzag, zei hij, en zo behulpzaam was. Lang, kort blond haar, grijze ogen, gekleed in een olijfgroene overjas met epauletten, een diamanten armband om haar rechterpols, en ik zal maar niet herhalen wat hij over haar figuur zei. '

'O, Jezus. ' Christopher zag Sara naar hem kijken en schonk haar een geruststellende glimlach.

'Waarom zou Cassandra Austin zoiets doen, een bloedmonster stelen?' vroeg D'Alassandro. 'Ik bedoel, wat moet zij daar nou mee?'

'Geen idee, ' zei Christopher. Nu begon hij pas echt nieuwsgierig te worden naar wat Cassandra in haar lab uitspookte en dat belangrijk genoeg was om in een toestand als deze Sara alleen te laten. 'Maar ik zal er verdomme gauw genoeg achterkomen. Hoe gaat het verder?'

'Er is één positief punt. Ik durf te wedden dat al het bloed op dat raam van die schoft afkomstig is, ' zei D'Alassandro. 'Tot nu toe hebben we het nog aan niemand anders kunnen koppelen die op dat moment in het bureau was. Minpunt is dat de computer klaar is met zoeken. Deze knaap bestaat niet, in ieder geval niet officieel. '

'Terug naar af, verdomme. ' Christopher dacht even na. 'Ik wil dat je een exemplaar van Seven Pillars of Wisdom van T. E. Lawrence voor me regelt. '

'Wow. Zware kost voor een eenvoudige rechercheur. '

'Het heeft met deze zaak te maken. '

D'Alassandro's ademhaling ging sneller. 'Hé, betekent dat dat je een aanknopingspunt hebt?'

'Misschien, ' zei Christopher bedachtzaam, waarna hij de GSM weer in zijn zak stopte en terugliep naar Sara.

'Alles goed?'

'Zeker wel, ' loog hij, en hij keerde snel terug naar hun vorige onderwerp. 'Ik wil dat je met je moeder praat. '

'O, oom Jon -'

'Probeer het gewoon, oké?' Hij ging met zijn vingers door haar haar en lachte. 'Dat zal je mentale weerbaarheid goed doen. '

Ze lachte nu ook. 'Oké, maar ik kan je nu al vertellen dat het op een knallende ruzie zal uitdraaien. '

'Misschien verrast ze je wel, ' zei hij, en gebaarde naar het boek. 'Hoe komt het dat je daar zo in geïnteresseerd bent?'

'Ik heb Lawrence of Arabia gezien en werd verliefd op Peter O'Toole. ' Ze keek naar hem op. 'Nou ja, niet echt, hoewel hij er wel lekker uitzag in die film. Daarna vond ik dat ik maar eens moest uitzoeken wat de echte T. E. Lawrence zoal bezighield. '

'En, wat vind je ervan?'

'Ik denk dat die woestijnoorlog, die onafhankelijkheidsoorlog, hem veranderd heeft. ' Ze keek Christopher aan met de onwrikbare blik van haar vader alvorens zich weer op de tekst te richten. '"Ons doel was om de zwakste materiële schakel van de vijand te vinden en die te bestoken tot de tijd ervoor zorgde dat hij over de gehele linie zou instorten. '" Ze keek op. 'Kijk, dat wist hij van de Arabieren, dat hun wil sterker was dan die van de Turken, dat hij hen uiteindelijk zou kunnen breken. Maar ergens onderweg gebeurde er iets, iets onverwachts en verschrikkelijks. De oorlog maakte dat hij... ' Ze zweeg even, zoekend naar het juiste woord, en ging toen met haar vinger over de bladzij. '"Door ons eigen toedoen, '" las ze, '"werden we beroofd van onze moraal, onze wilskracht, onze verantwoordelijkheid, als dode bladeren in de wind. '" Ze keek weer op. 'Dat is er met hem gebeurd: hij werd een dood blad in de wind van de oorlog die hij streed. '