Witte Engel(23)

Waarom voelde hij plotseling een kil voorgevoel langs zijn ruggengraat kruipen? 'Jezus, Cass, het laatste wat ik nu kan gebruiken, is dat jij hier ook bij betrokken raakt. Jij bent getrouwd met zijn meest recente slachtoffer, verdomme. Behalve dat het tegen ik weet niet hoeveel reguleringen indruist, is het gewoon hartstikke verkeerd. '

'Vind je?' zei ze. 'Zou je, nu je hebt gehoord waarom ik dat bloedmonster wilde, niet van gedachten veranderen en mij mijn onderzoek laten voortzetten?'

'Geen sprake van. Het is afgelopen, nu, is dat duidelijk?'

'Wat ben jij eigenlijk voor een rechercheur?' Toen ze zijn reactie zag, daagde ze hem nog verder uit. 'Ga waar de zaak je heen leidt. Wat is er gebeurd met de eerste wet van de grote Christopher?'

'Op elke regel bestaan uitzonderingen. Je hebt beloofd dat je hiermee op zou houden, met dit experiment of hoe je het ook noemen wilt, en dat zal nu gebeuren. Is dat duidelijk?'

Ze keek hem met ijskoude blik aan.

Hij maakte een paar roestvrijstalen handboeien los van zijn riem en liet die voor haar neus bungelen. 'Of wil je soms dat ik je meeneem naar het bureau?'

Ze draaide zich abrupt om. 'Ik maak dat ik hier weg kom, ' zei ze tegen Dillard, terwijl ze haar jas en tas pakte. 'Er is nu toch geen enkele dringende reden meer om hier te blijven. '

Dillard wierp Christopher een venijnige blik toe terwijl Christopher de deur voor haar openhield.

Christopher reed Cassandra naar huis. Er werd geen woord gewisseld. Hij nam haar gelijk ook even mee naar het bureau van de lijkschouwer en stond naast haar toen ze Bobby officieel identificeerde. Hij hield haar nauwlettend in de gaten - klinisch bijna - om te zien of ze niet zou instorten, maar haar ijzige kalmte verliet haar geen moment. Ze tekende wat papieren en dat was dat. Ook op het bureau van de lijkschouwer duurde hun stilte voort; ze hadden net zogoed in twee verschillende universums kunnen verkeren. Voor haar deur liet hij haar beloven dat ze zo snel mogelijk met Sara zou praten. Ze nodigde hem niet binnen, maar onbewust stelde hij zich voor hoe dat zou zijn. Niet goed. Hij moest trouwens opdraven voor de persconferentie van de hoofdcommissaris. Het was de eerste openbare vertoning van de leidinggevende man in de zaak van de Witte Engel. Voor leidinggevende man kon je ook zondenbok lezen. Als hij er niet in slaagde de Witte Engel te pakken, zou de burgemeester hem beslist niet dekken. Christopher zou van de zaak gehaald worden en vervangen worden door een andere rechercheur. Dat zou ook min of meer het einde zijn van Christophers loopbaan bij Moordzaken. Het zat er dik in dat hij daarna tot aan zijn pensioen, of tot aan zijn dood, wat er maar als eerste kwam, papieren zou ordenen op een afgelegen bureau, ver weg van de schijnwerpers.

Cassandra draaide zich niet om toen Christopher snel de straat uit reed, maar ze voelde een verontrustende leegte nu hij eenmaal vertrokken was. Schuld en een soort machteloze woede laaiden in haar op, vooral over het feit dat hij dit bij haar teweegbracht - dat hij ook maar iets bij haar teweegbracht - zo vlak na Bobby's dood.

'Sara?' Ze deed de sleutel in het slot en duwde de deur open. 'Schatje, ik ben thuis. '

Sara kwam te voorschijn met haar gezicht onder de make-up, en dat maakte haar plotseling heel volwassen maar ook heel kwetsbaar, als een model in een advertentie van Calvin Klein. Cassandra's adem stokte in haar keel.

'Ik ben alleen maar een beetje aan het oefenen, ' zei Sara, die de uitdrukking op haar moeders gezicht verkeerd begreep. 'Ik zal het er direct weer afvegen. '

'Nee. ' Cassandra stak haar hand uit en hield haar tegen. 'Dat hoeft niet. ' Het leek onnatuurlijk warm in het appartement, of misschien alleen maar benauwd, terwijl ze met haar dochter naar de woonkamer liep. Buiten op straat vielen blauwe schaduwen en de toppen van de inmiddels kale platanen dansten in de herfstwind. 'Ik moet je iets vertellen. ' Ze werd plotseling overvallen door de irrationele angst dat als ze Sara losliet, haar dochter zou verdwijnen. 'Er is iets verschrikkelijks gebeurd. Je vader is vermoord. ' Ze huilde toen ze het zei, hoewel ze zichzelf had voorgehouden om dat niet te doen. Sommige beloften hadden echter geen enkel gewicht, zeker niet bij een tragedie van deze omvang.

Sara zakte in Cassandra's armen alsof ze was getroffen door een kruisboog. 'Papa, ' zei ze, op dezelfde manier als toen ze nog heel klein was en doodziek van de koorts die met haar oorinfectie gepaard ging. Abrupt maakte ze zich los van Cassandra. 'Nee!' gilde ze. 'Papa neemt me morgen mee naar het honkbal. Hij heeft twee prachtige plaatsen, vlakbij de dugout van de Yankee's, zodat ik Andy Pettitte kan zien werpen. '

Cassandra's hart liep over, zowel van het ongeloof van haar dochter als van haar eigen verdriet. 'Schatje -'

'Het kan niet waar zijn. Hij zou eerder van zijn werk komen; hij zou me laten zien hoe Pettitte zijn curvebal gooide. '

'Sara, Sara... '

'Papa, papa, papa. ' Het werd een harde, bijna rituele jammerklacht. Ze duwde haar gezicht tegen haar moeders boezem en was weer kind terwijl Cassandra haar in haar armen wiegde, haar zachtjes streelde terwijl ze allebei op de hardhouten vloer zakten.