Witte Engel(17)

De Witte Engel wriemelt met zijn tenen in de ruwe stof van het kale kleed. Dan staat hij op en loopt naar het bureau, en zonder te gaan zitten knipt hij de grijze metalen lamp aan. Blauwig licht valt op de stapels wit papier en verspreidt violetkleurige halo's.

Hij opent met zijn rechterhand een map en zet tegelijkertijd de stereo aan. Bob Dylan begint met zijn neuzelige stem te zingen: 'Most likely you go your way and I' ll go mine', terwijl de Witte Engel naar de foto staart die aan het bovenste vel in de map bevestigd zit.

Het is Jon Christophers foto waar hij naar staart. Korrelig en enigszins onscherp omdat, hoewel hij een heel snelle film gebruikte, hij bewoog, en Christopher ook, toen hij afdrukte. Hij kauwt langzaam, meditatief op zijn chocola, elke hap bewust verwerkend. Als hij de helft van de Hershey-reep op heeft, legt hij zorgvuldig het overgebleven deel naast de andere onopgegeten helften. Sommige zijn zo oud dat onder het bruine wikkel de chocola bleek en kalkachtig is geworden, als de grond van Oklahoma.

Als hij met zijn vingertoppen de foto aanraakt, denkt de Witte Engel aan zijn meest recente offer, William Cotton. Geen enkele moord die hij pleegt, is zonder logica en noodzakelijkheid. Wat dat betreft, begrijpt hij Christopher volkomen, want ook de Witte Engel zou jacht maken op mensen die zonder doel moorden - alleen maar voor de opwinding of de sport. Dat zijn afschuwelijke, verwerpelijke daden die hij iemand nooit zou vergeven. Nee, hij zou een dergelijke oneerbiedige misdadiger tot het einde der aarde achtervolgen en hem doden. Net als Christopher. Of misschien ook niet. Het moet nog maar blijken waar Christopher toe in staat is, hoever hij wil gaan in het najagen van dat ongrijpbare begrip dat hij recht noemt.

Met deze overpeinzingen staat hij voor de opengeslagen krant waarop de oogbollen van zijn offer liggen. Bijna eerbiedig brengt hij ze naar het bureau, waar violet gekleurd licht van hun bolle oppervlak spat. Hij legt ze op de foto van Jon Christopher. 'Nu kan ik je zien. ' Hij staart als gefixeerd naar het korrelige, enigszins vage, tweedimensionale gezicht. 'Ik kan dwars door je heen kijken. '





3


Onderweg naar het appartement van de Austins zag Christopher Sara. Ze liet haar zilverkleurige weimaraner. Hond genaamd, uit. Hij drukte op de claxon, parkeerde op een plek met Verboden te parkeren en draaide het politieschildje in zijn auto voor de voorruit. Sara had haar Walkman op, dus drukte hij nog eens langdurig op de claxon.

Ze draaide zich om op het moment dat hij uit de auto stapte en zette direct haar koptelefoon af. 'Oom Jon!'

Hond blafte en drukte kwispelstaartend zijn kop in Christophers handen.

'Hoe gaat het ermee, jongen?' zei Christopher, voor hij Sara optilde en haar rondzwierde. Terwijl hij dat deed, verbaasde het hem opnieuw hoe onstuimig het leven in haar klopte. Het was grappig, dacht hij, hoe lang vergeten herinneringen in een oogwenk weer konden opvlammen, zodat het leek alsof het gisteren gebeurd was. Hij herinnerde zich het moment dat hij Bobby aan Cassandra had voorgesteld. Het was alsof hij de echo van een geweerschot langs een bergkam hoorde, of een deur die werd dichtgeslagen in een zelf gecreëerde gevangenis. Op dat moment was zijn leven op een ander spoor terechtgekomen, een spoor waarvan hij tot dan toe het bestaan niet had vermoed. Hij had moeten toezien hoe Cassandra bij hem vandaan liep, en hij wist toen in zijn diepste binnenste dat ze nooit meer terug zou komen.

'Hoi, schatje, ' zei hij, terwijl hij haar weer neerzette. 'Heb je mama ook gezien, vandaag? Ik ben naar haar op zoek. '

Ze schudde haar hoofd. 'Toen ik thuiskwam van school, heeft ze me vanuit het lab gebeld. Ze zei dat ze over niet meer dan een uur thuis zou zijn. ' Ze grinnikte. 'God, het lijkt wel of ik je al in geen eeuwen meer gezien heb. '

Terwijl ze naar het tot appartement verbouwde pakhuis van de Austins liepen, stak ze lachend haar handen omhoog en zette hem de koptelefoon op. Rock'n'roll vulde zijn hoofd met een oorverdovend gebulder.

'Alice in Chains?'

Sara knikte. 'Je raadt het altijd goed. Mijn vader is gewoon onmogelijk. Hij kan Alice in Chains en de Smashing Pumpkins nog niet eens uit elkaar houden. ' Ze pakte de koptelefoon terug terwijl Christopher, die ineens weer helemaal aan Bobby herinnerd werd, de adem in zijn keel voelde stokken.

Toen ze het gebouw inliepen, vroeg hij zich af waar Cassandra in godsnaam mee bezig was. Het was duidelijk dat ze Sara nog niets over haar vader verteld had. De persconferentie kon elk moment beginnen en dan zou de hele wereld weten dat Bobby Austin dood was. Wat bezielde Cass om op een moment als dit naar haar lab te vluchten? Hij begreep er niets van.

Christopher dwaalde door het verbouwde pakhuis terwijl Sara controleerde of er nog boodschappen op het antwoordapparaat stonden. In Sara's slaapkamer stond op haar nachtkastje een groepje foto's. Hij pakte er eentje op en er ging een schok door hem heen. De foto was vijftien jaar oud: Christopher en Mercedes, die zo te zien hun bruiloftsreceptie verlieten. Zij had een rood mantelpak aan dat ze ook op hun huwelijksreis naar de Bahama's had gedragen, maar ze droeg ook nog haar bruidshoed en sluier, waar ze kennelijk maar moeilijk afstond van kon doen. Ze keek recht in de camera, en haar prachtige gezicht straalde van puur genot. Christophers haar was in die tijd langer. Hij had zijn trouwpak uitgetrokken en droeg een jack en een sportieve broek. Zijn hoofd was enigszins gedraaid en het was duidelijk dat hij naar iets of iemand net buiten beeld keek - misschien wel, wie zal het zeggen, de schaduw van Mercedes' te vroege overlijden?