Winterberg(25)

‘Wie kan ik nog eens bijschenken?’ Mara had de eerste fles met een luide plop ontkurkt en hield hem uitnodigend omhoog.

‘Ja, graag.’ Daan stak met trillende hand zijn glas op. Iets te gretig, realiseerde hij zich. Sophie ging steeds moeilijker kijken en dat werd er niet beter op toen Mara vooroverboog, zijn glas volschonk en hem een blik op haar weelderige boezem gunde.

‘Ik zou niet te veel drinken als ik jou was, Daan,’ snibde Sophie. ‘Het lijkt me handig als je een beetje helder blijft.’

‘Nog één glaasje kan toch geen kwaad, Sophie. Proost Daan.’ Oom Dieter hief zijn bijgevulde glas. ‘Drink je er ook eentje mee, Mara?’

‘Zo u wilt, meneer. Ik haal er nog even een glas bij.’

Toen iedereen voorzien was van wijn, hief oom Dieter zijn glas. ‘Op Eva en dat we haar nalatenschap maar goed mogen verdelen. Met Isa’s welnemen,’ voegde hij er schamper aan toe. De rest van het gezelschap lachte instemmend en het geluid van tegen elkaar tikkend kristal vulde de ruimte.





19

‘Ach, en anders kunnen we Isa altijd nog uit de weg ruimen,’ bulderde Daan.

‘Briljant idee!’ tetterde Lieke met dubbele tong.

‘Daar proost ik op,’ reageerde oom Dieter. De salontafel was veranderd in een stilleven van lege wijnflessen en de stemming was inmiddels omgeslagen van serieus naar melig. Het liep tegen etenstijd en Mara was een halfuur geleden al vertrokken om de eetzaal in orde te maken. Isa had zich nog steeds niet laten zien en zat waarschijnlijk ergens op een kamer in haar eentje te mokken. Misschien was ze ook wel met stille trom vertrokken naar haar appartement. Niemand leek haar echt te missen of zich er druk om te maken.

Sophies humeur was onder invloed van de wijn aardig bijgetrokken en ze was bij Daan op schoot gekropen en sabbelde ongegeneerd aan zijn oor. Hij liet haar begaan en legde zijn hand op haar heup. Oom Dieter sloeg het geamuseerd gade en gaf Daan een knipoog.

‘Het diner is klaar om uitgeserveerd te worden, dames en heren. Als u mij wilt volgen.’ Mara gaf oom Dieter zijn half gevulde wijnglas aan en reed hem naar de eetzaal.

‘Weet Isa dat we gaan eten?’ vroeg Sophie.

‘Isa heeft aangegeven op haar kamer te willen eten en gaat dan naar haar appartement, ik breng haar zo een bord,’ beantwoordde Mara de vraag.

‘Zit ze nou nog steeds te mokken? Hoe kinderachtig.’ Lieke stond te zwalken op haar benen en hield haar wijnglas zo scheef dat het weinig scheelde of de rode vloeistof belandde op het tapijt. Sophie kon nog net op tijd het glas van haar overnemen, hoewel zij ook niet meer al te stabiel was. Ze had nu al veel meer gedronken dan ze aankon en dan moest het diner nog beginnen. Bij de tafel aangekomen nam iedereen weer zijn vaste plek in.

‘Daan, aan jou de eer om de rollade aan te snijden want ik kan niet meer op mijn benen staan.’ Er werd wat ongemakkelijk gelachen om oom Dieters poging om grappig te zijn.

‘Ik kan ook wel even snijden hoor,’ bood Mara aan.

‘Vlees snijden is een mannenwerkje, Mara.’

Daan pakte het vlijmscherpe vleesmes dat op tafel lag, sneed de rollade zorgvuldig in plakken van gelijke dikte en voorzag iedereen van een portie.

‘Heel goed, Daan, verdeel de buit maar eerlijk aangezien mensen zich snel tekortgedaan voelen.’ Mara schepte een bord vol met alle overgebleven restjes, pakte de lege vleesschaal en vertrok met de mededeling: ‘Voor Isa.’ De wijn begon bij iedereen zijn tol te eisen en de conversatie verstomde als vanzelf.

Toen Mara even later warme apfelstrüdel uitserveerde fronste Daan zijn wenkbrauwen. Mara droeg een zwart pakje en hij zou zweren dat ze zojuist nog een donkerblauwe aan had gehad. Hij besloot er geen opmerking over te maken want dan zou iedereen vast denken dat hij de hele tijd op Mara zat te letten. Een nieuwe insinuerende opmerking van oom Dieter wilde hij vermijden. Misschien zag hij het wel verkeerd. Zwart en donkerblauw leken tenslotte erg op elkaar. Sophie beweerde altijd dat mannen moeilijker kleuren konden onderscheiden dan vrouwen, dus dat zou het wel zijn. Hoe vaak had hij met haar al niet de paars-roze en blauw-zwart discussie gevoerd, waarin hij tot nu toe altijd het onderspit had gedolven?

Na het toetje zwalkte Sophie aan Daans arm mee richting hun kamer. Ze stond werkelijk te tollen op haar benen. Ze had nu al spijt dat ze zo diep in het glaasje had gekeken en dan moest de kater morgen nog komen. Veel water drinken hielp om de naweeën zo beperkt mogelijk te houden, toch? Ze liep linea recta naar de badkamer en dronk water tot ze er misselijk van werd. Daan had zich op het bed laten vallen en ademde al in het ritme van de slaap. Ze zette een wekker voor de volgende ochtend, dekte hem toe en kroop naast hem. Binnen een paar seconden zat ze weer overeind. Ze was vergeten haar trouwring af te doen, zoals ze elke avond deed. Haar handen zwollen tijdens de nacht altijd een beetje op waardoor de ring te veel knelde. Ze was al tijden van plan om hem wat op te laten rekken bij de juwelier, maar door hun geldproblemen stelde ze het steeds weer uit. De ring ’s nachts afdoen was een gratis oplossing voor het probleem. Ze wilde de trouwring op het nachtkastje leggen, maar het sieraad glipte uit haar vingers. Ze had ook niet zoveel moeten drinken. Zuchtend wankelde ze haar bed weer uit. Daan gaf geen krimp en sliep gewoon door. Hij had de afgelopen nacht geen oog dichtgedaan dus ze wilde hem niet wakker maken. Ze besloot het grote licht in de kamer daarom uit te laten. Ze herinnerde zich dat er op het kastje met het koffiezetapparaat een zaklamp lag. Op de tast ging ze ernaartoe. Geen zaklamp te bekennen. Ze speurde met haar vingers het hele kastje af, maar zonder resultaat. Had Daan de zaklamp ergens anders neergelegd? In zijn koffer zou er ook vast wel eentje zitten, maar ze vond het te veel gedoe om in het donker de inhoud van zijn koffer uit te pluizen. Met het verlichte schermpje van haar mobiel kwam ze waarschijnlijk ook al een heel eind. Ze liep terug naar het nachtkastje, pakte haar telefoon en deed hem aan. Voorzichtig liet ze zich op haar knieën zakken. De kamer draaide en een golf van misselijkheid overviel haar. Bijgelicht door haar telefoon vond ze de ring uiteindelijk onder het bed. Haar neus begon te kriebelen en ze kon nog net een nies onderdrukken. Ze zou Isa morgen zeggen dat ze ook eens onder de bedden moest laten schoonmaken. Voordat ze weer naast Daan kroop, dronk ze nog flink wat water om de hardnekkig opkomende droge mond en een toekomstige kater enigszins te verdrijven. Ze legde haar trouwring en telefoon op het nachtkastje en ging voorzichtig op bed liggen. De kamer draaide weer rondjes bij de verandering van houding. Ze sloot haar ogen en opende ze weer toen het draaien was gestopt. Wat was dat nou? De kamer hoorde volledig donker te zijn, maar dat was hij niet. Sophie keek onderzoekend rond en zag een vaag lichtschijnsel dat uit de wand leek te komen. Ze kwam overeind en moest haar ogen sluiten om de opkomende misselijkheid onder controle te krijgen. Toen ze haar ogen weer opende was de kamer pikkedonker. Het zal de drank wel zijn, concludeerde ze luchtig. Ze ging weer liggen en voordat haar hoofd het kussen goed en wel raakte was ze vertrokken.