Wat de doden weten(84)

Toch zat er een waas over haar ogen die nooit helemaal zou verdwijnen, een zweem van teleurstelling. Hij had er alles voor over om Tabby nog eenmaal te zien zoals ze hem had aangekeken die avond in de Wharf Rat, toen hij nog iemand was die ze kon bewonderen en respecteren. Maar dat zat er niet meer in.

Op een van de folders uit de lobby van het Best Western-hotel stond dat er een of ander fort op St-Simon's Island stond en hij besloot daar zijn tijd te doden tot ze in Mullet Bay, het bar-restaurant waar Penelope Jackson had gewerkt, begonnen met de voor-bereidingen voor de avondspits. Hij was gewend aan de teleurstellingen waaraan de geschiedenis onderhevig is; toen hij tien was had hij de Alamo gezien, maar er was absoluut niets over van de plek waar ooit Fort Frederica was geweest en hij stond slechts naar een zee vol wier te kijken die bekendstond als de Bloody Marsh, toen zijn mobiel ging.

‘Hé, Nancy.’

‘Hé, Infante.’ Hij kende die toon. Hij was meer gewend geraakt aan Nancy's intonatie dan hij aan die van zijn beide vrouwen was geweest. Ze had een slecht bericht voor hem.

‘Zeg op, Nancy.’

‘Onze dame heeft besloten dat ze wil praten. Vandaag.’

‘Ik ben vanavond terug. Kan het niet wachten?’

‘Ik vond van wel, maar Lenhardt zei dat we haar te vriend moeten houden. Hij stuurt mij op haar af. Ik denk dat hij zich zorgen maakt over de media als haar moeder hier eenmaal is. Niemand had verwacht dat ze meteen uit Mexico zou vertrekken, zo halsoverkop, en nou ja, we kunnen die moeder niet echt makkelijk sturen. We hebben geen verdenkingen tegen haar, dus ze kan praten tegen wie ze maar wil.’

Vrij, blank en eenentwintig, zoals Tolliver zou zeggen.

‘Ja, dat zou een drama zijn.’ Het was allang verbazingwekkend dat de zaak nog niet door de pers was opgepikt, hun enige beetje geluk. 'shit zeg. Wanneer komt die moeder eigenlijk aan?’

‘Tien uur vanavond, vlak na jou. Dat was het volgende…’

‘O nee hè. Moet ik haar ophalen? Ben ik de afgelopen vieren-twintig uur gedegradeerd ofzo?’

‘Lenhardt dacht dat het wel zo aardig zou zijn als iemand haar opwacht, want we weten niet hoe ingrijpend dit zal zijn. Aardig en voorzichtig. We moeten haar een beetje in de gaten houden, snap je?’

‘Jep.’

Infante klapte zijn telefoon afkerig dicht en staarde weer verder naar zijn omgeving. Blijkbaar was de strijd niet zo bloederig geweest. De Britse troepen hadden een Spaanse invasie weten af te wenden tijdens iets wat de Oorlog van Jenkins Oor werd genoemd. Wat een pietluttige inzet voor een oorlog. Maar terwijl hij zo zijn eigen betekenisloze slag leverde, liep hij rond in Georgia en was zijn voormalig partner in de leidende rol terechtgekomen en mocht ze een verhoor afnemen dat eigenlijk voor hem had moeten zijn. De Oorlog van Infantes Linkerbal. In zekere zin was het erger te weten dat Nancy hem er niet in had geluisd. Ze was nooit achterbaks geweest. Hij vroeg zich af of de vrouw die mogelijk Heather was eigenlijk wist dat hij in Georgia zat en daarom ineens bereid was om alles te vertellen.

Tering, wat had hij een hekel aan Brunswick.





28





‘Waar het om gaat: we zouden uw hulp erg goed kunnen gebruiken.’

Willoughby hoorde de woorden, haalde er de betekenis uit, maar kon niet echt op een antwoord komen. Hij was te veel ingenomen door zijn gesprekspartner, verheugd en opgetogen door haar aanwezigheid alleen al. Een meisje van de oude stempel. Willoughby wist dat het seksistisch was, maar hij kon niet anders over de jonge rechercheur denken. Ze was zo rond, een negentiende-eeuws type lichaam in de jongste dagen van de eenentwintigste eeuw, met van die mooie rode wangetjes en glad blond haar dat losliet uit de nonchalante knot op haar hoofd. Er waren vrouwen geweest in het departement waar hij had gezeten. Rond de jaren tachtig hadden een aantal het zelfs tot Moordzaken geschopt. Maar ze hadden er beslist niet zo uitgezien als deze dame.

‘Ik ben tot vier uur vannacht wakker gebleven,’ zei de rechercheur, Nancy, openhartig, ‘om door te nemen wat er uit de zaak is gefilterd en wat er in beslag is genomen. Maar het is allemaal zoveel informatie tegelijk, ik hoopte dat u me zou willen helpen om op de belangrijkste details te letten.’

Ze duwde twee uitdraaien in zijn richting. Het was niet alleen getypt, maar er stonden ook kleurencodes op. Rood was voor wat er bekend was aan het grote publiek, blauw voor wat er geheim werd gehouden. Hij vond het een beetje meisjesachtig, maar misschien deden ze dat soort dingen tegenwoordig bij de politie nu ze computers hadden. Hij had het in zijn tijd beslist niet aangedurfd om zo'N systeem te gebruiken, aangezien zijn collega's altijd let-ten op ieder mogelijk teken van zwakte of zachtheid. ‘Halfzacht’ was het juiste woord, maar als hij dat hardop had gezegd dan hadden zijn collega's dat aangegrepen als bewijs dat hij zelf eigenlijk halfzacht was.